တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ မနက္ ၄ နာရီမွာ က်မတို႔သားအမိ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားဖူးဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတယ္။ မသိုးသကၤန္းယက္ၿပီး ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ကပ္လွဴေနတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ၊ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္လွဴသူေတြနဲ႔ ဘုရားေပၚမွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနတယ္။ ေ႐ႊေရာင္၀င္းပေနတဲ့ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေ႐ႊတိဂံုေစတီၾကီးကေတာ့ သပၸာယ္ေအးခ်မ္းလို႔။
ေန႔နံအလိုက္ ၿဂိဳလ္တိုင္အသီးသီးမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းသူ၊ ေရသပၸာယ္သူ၊ မီးပူေဇာ္သူ၊ ပန္းပူေဇာ္သူေတြကို ေကာင္းကင္က လမင္းက လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕အလင္းေရာင္က ေ႐ႊတိဂံုေစတီရဲ႕ ဆလိုက္မီးေရာင္ကို မတိုး၀ံ့ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။
ေအာင္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ လူေတြက ျပည့္က်ပ္ေနတာေလ။ လူ႔သဘာ၀အတိုင္း လုပ္သမွ် ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ေျပာဆိုသမွ် ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေအာင္ေျမကေန ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။
က်မတို႔သားအမိလည္း ေအာင္ေျမနင္းႏိုင္ဖို႔ ေစာင့္ရင္း ေ႐ႊတိဂံု ေစတီၾကီးကို မမွိတ္မသုန္ ပူေဇာ္ေနမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပည္လည္ ဖူးခြင့္ၾကံဳရမလဲဆိုတာ မသိတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုေစတီကို ရင္ထဲကေန လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ေနတာေလ။ ပဲခူး႐ိုးမအဆက္ သိဂုတၱရေတာင္ကုန္းေပၚက ေ႐ႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးကေတာ့ ပင္လယ္၀က ၾကည့္ၾကည့္၊ ၿမိဳ႕ျပင္ေတြက ၾကည့္ၾကည့္ ေ႐ႊေရာင္၀င္းေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုကို ျမင္တာနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီမိရင္ ရင္ထဲ ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ႏူးသြားရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔ ေခတၱ ခြဲခြာျခင္းေပါ့။
ေစတီပုထုိးျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ဆုေတာင္းတတ္တဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအဖို႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သတိရေနေရာ့မယ္။ က်မ ေအာင္ေျမမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ရင္း "ေ႐ႊတိဂံုေစတီၾကီးကို အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ ဖူးခြင့္ၾကံဳရပါလို၏" လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
ေ႐ႊတိဂံု အေရွ႕ဘက္ ေၾကးသြန္းဘုရားၾကီး ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စက္တင္ဘာ သံဃလႈပ္ရွားမႈၾကီးမွာ ကိုေအာင္ေ၀း၊ ကိုဇာဂနာ၊ ကိုေက်ာ္သူ၊ အမ သန္းျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔အတူ က်မ ပါ၀င္ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာကို သတိရရင္း ေသြးေတြ ေႏြးသြားတယ္။
သံဃာေတာ္ေတြကို လက္နက္နဲ႔ ရက္စက္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္တဲ့ စစ္သားေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ လက္တုံ႔ျပန္ခဲ့တဲ့ ဗဟန္းေစ်းသည္၊ ဘုရားေစာင္းတန္း ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေၾကးေညာင္ေရအိုးေတြ၊ ေၾကးစည္ေတြ အခုပဲ က်မေရွ႕လြင့္ပ်ံၿပီး ေရာက္လာသလို ခံစားမိေသးတယ္။
ေျပးရင္းလႊားရင္းက "အျပစ္မဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ျပည္သူလူထုေတြကို သတ္ကုန္ၿပီ။ အရွင္ဘုရားတို႔၊ မင္းဆိုးမင္းညစ္ေဘးက လြတ္ေအာင္ေျပးၾကပါ" လို႔ သံကုန္ေအာ္ဟစ္ခဲ့တဲ့ က်မ အခုေတာ့ ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး ျမန္မာျပည္က ထြက္ခြာရေတာ့မယ္။
ခင္ပြန္းသည္ကို ၈ ႏွစ္ၾကာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခဲ့တုန္းက က်မ ဘ၀မ်ဳိးစံု ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ အေနာက္ေျမာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ မံုရြာကိုျဖတ္ၿပီး ခ်င္းေတာင္ေျခရင္း ကေလးေထာင္ကို ေထာင္၀င္စာ ၇ ႏွစ္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ က်မ ဘ၀အေမာေျပမယ္ မၾကံေသးဘူး။
ေထာင္က ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးသည္သာ သူ႔ရဲ႕အေသြးအသား၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က ပုဒ္မေတြ အမ်ားၾကီးပိုက္ၿပီး လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ထြက္ခြာသြားရေလရဲ႕။
၂၀၀၂ မွာ "၄၀၁" ကို လက္မွတ္ထိုးရင္ လႊတ္ေပးမယ္လို႔ အာဏာပိုင္က ခင္ပြန္းသည္ကို ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ "ေနာက္ေနာင္ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ လုပ္ခဲ့ရင္ ယခု ေထာင္ေၾကြးက်န္နဲ႔ တေပါင္းထဲ က်ခံရမယ္" ဆိုတဲ့ "၄၀၁" ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆန္ၿပီး၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ျပန္၀င္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို နားခ်ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္က က်မကို ေျပာခဲ့တယ္။
"အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ မေနအပ္တဲ့ေနရာ၊ လူသားအခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးတဲ့ေနရာ၊ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္တာပဲ။ ၄၀၁ ကို လက္မွတ္ထိုးလို႔ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လို႔ ဆိုရင္လည္း က်မ ရင္ဆိုင္မယ္။ ၄၀၁ ကို လက္မွတ္မထိုးလို႔ သူရဲေကာင္းဆိုလည္း က်မ ၾကိဳဆိုမယ္။ သူ႔ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ပါေစ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက သူ႔ကို ပါရမီျဖည့္ရမွာပဲ" လို႔ က်မ အာဏာပိုင္ကို ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
၂၀၀၅ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္မွာ ခင္ပြန္းသည္ ျပန္လြတ္လာခဲ့တုန္းကေတာ့ က်မတို႔သားအမိနဲ႔အတူ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ မိသားစု သံုးေယာက္ ခြဲေနရတဲ့ ၇ ႏွစ္စာ အတိုးခ်ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ အရိပ္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကတာ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ "ဒါမွ မိသားစု ေခၚတာ" လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အထိ။
က်မတို႔ မိသားစုဘ၀ေလး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ ဘ၀က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့၊ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားတဲ့ က်မတို႔လို မိသားစုေတြဟာ ဒီလို ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ေရစုန္ကို မလိုက္ဘဲ၊ ေရဆန္ကိုဘဲ က်မတို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ေလာကဓံ လိႈင္းတံပိုးက က်မတို႔သားအမိကိုပါ ႐ိုက္ပုတ္သြားတယ္။ "အိမ္ရွင္တို႔" ဆိုတဲ့ ညဘက္တံခါးေခါက္သံ၊ "တာ၀န္အရ စစ္ေဆးခ်င္လို႔ပါ" ဆိုတဲ့ စကားသံေတြက က်မတို႔ သားအမိ ဘ၀လံုၿခံဳေရးကို ပါထိပါးလာခဲ့ၿပီ။ က်မတို႔သားအမိ ဘ၀လံုၿခံဳေရးအတြက္ မိတ္ေဆြရဲေဘာ္ေတြက ခင္ပြန္းသည္ေနာက္ကို အျမန္လိုက္ဖို႔ ၀ိုင္း၀န္ကူညီေပးၾကပါတယ္။
ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚကအျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မရင္ထဲ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဟုန္ေနတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္၊ က်မ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မံုရြာ၊ ဂန္႔ေဂါ ၊ ကေလးရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ဧရာ၀တီနဲ႔ ခ်င္းတြင္းရဲ႕ အလွ။ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတာင့္တမိေသးတယ္။ ဒီ၀န္းက်င္ကို ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ျပန္ဆံုမယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ ေန႔စြဲကုိ က်မတို႔ မေျပာႏိုင္ဘဲ ကံတရားဆီမွာ က်မတို႔လိပ္စာမ်ား ေပ်ာက္ေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မရိွတာလားမသိ။
သားကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္၊ ဗလာစာအုပ္ေတြကို ေတာက ကေလးေတြကိုေပးဖို႔ သူ႔အဘိုးကို မွာေနတယ္။ ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္းတစံုကို အမွတ္တရ သိမ္းေပးဖို႔ ထပ္ေျပာေသးတယ္။
က်မတို႔ ခြဲခြာဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ မာန္တင္းဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကြာက်တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ေဖေဖက ကန္ေတာ့ခံရင္း မ်က္ရည္ျပည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို မ်က္ရည္မက်ဖို႔ မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး ၾကိဳးစားေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳးစားလို႔မရဘဲ ငိုခ်လိုက္တာေလ။
ကိုကိုးကၽြန္းျပန္ၾကီး "ဗိုလ္ဓမၼ" ရဲ႕ ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ က်မ သိပ္ကို တုန္လႈပ္သြားရတယ္။
"ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ပရဟိတစိတ္ ထား၊ ကိုယ့္ရိွတဲ့ ေနရာမွာ ၿမဲေအာင္ရပ္၊ ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟ မရိွနဲ႔" လို႔ မွာတယ္။
"တို႔ေတြ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး" ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားက က်မ အနာက်င္ဆံုးပါပဲ။ ခြဲခြာျခင္းေတြနဲ႔သာ ေလာကလက္ေဆာင္ရခဲ့ရတဲ့ ေမေမက ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ရွာဘူး။
က်မတို႔သားအမိ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ စကား မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသ။ ဘယ္လို အႏၱရာယ္ရိွတယ္၊ ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတာ မေတြး၀ံ့ေအာင္ပါပဲ။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ တံတားမဖြင့္ေသးတဲ့အတြက္ ကားေပၚမွာ ေမွးငိုက္ေနၾကတယ္။ မီးပံုဖိုၿပီး မီးလႈံေနတဲ့သူေတြ စကားေျပာသံက ကားေပၚထိ ေရာက္လာတယ္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္သူေတြကို ျမင္ရတိုင္း က်မ ေၾကာက္စိတ္စိုး႐ြံ႕စိတ္နဲ႔ ပူလိုက္ရတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။
ကားေပၚကတဆင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္လရဲ႕ လေရာင္က ႏွင္းမႈန္ေတြ ေအာက္မွာ ေငြေရာင္လဲ့ေနတယ္။ လေရာင္နဲ႔ ပုဇဥ္းေအာ္သံ၊ ညငွက္ေအာ္သံ၊ သစ္ပင္ကို ေလတိုးသံေတြက က်မကို အထီးက်န္အားငယ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေနတဲ့အတိုင္း။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်မတို႔သားအမိ ခင္ပြန္းသည္ဆီ အႏၱရာယ္ကင္းကင္း ေရာက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ စိတ္ပူၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူး။ က်မတို႔သားအမိရဲ႕လံုၿခံဳေရးကို စိတ္ပူတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း သူရိွတဲ့ေနရာကို မေရာက္မခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူး။
အလြမ္းတံတားထိုးၿပီး သံလြင္ျမစ္ကိုကူးမယ့္ က်မ ေကာင္းကင္က လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ "က်မတို႔ မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ လကို တေယာက္တေနရာစီ ၾကည့္ေနရာက တမိုးေအာက္မွာ လကို အတူၾကည့္ခြင့္ ရခ်င္ပါတယ္" လို႔။ ေကာင္းကင္က လမင္းက က်မဆုေတာင္းကို ၾကားၿပီး ေၾကကြဲလို႔ထင္ပါရဲ႕ တိမ္ေတြၾကားထဲ ပုန္းသြားတယ္။
မိုးလင္းလို႔ သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္ေတာ့ ျမစ္ေရစီးသံ သဲ့သဲ့က ခရီးသည္ေတြကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သလိုပဲ။ တံတားကူးရင္ မွတ္ပံုတင္ျပစရာမလိုဘူး။ တေယာက္ ၅၀၀ိ/ - ေပးရင္ ရတယ္ဆိုတဲ့ စကား အမွန္ပါပဲ။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၿပီး ေတာင္းစားသူနဲ႔ ခြက္ေရွ႕ခ်ၿပီး ေတာင္းစားသူ ေနရာလုတဲ့ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ကိုၿငိမ္း (မႏၱေလး) ၀တၳဳကို သတိရမိေသးတယ္။
သံလြင္ျမစ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖားအံကို ျဖတ္ေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးက ထီးထီးၾကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေတာေတာင္ရဲ႕အလွ၊ ေဒသရဲ႕ထြက္ကုန္၊ ေဒသရဲ႕စကားသံ ေလယူေလသိမ္းအားလံုးကို ခရီးသည္ေတြ႔တိုင္း ေမးေနမိမွာ။ အခုေတာ့ ဆြံ႔အလို႔ ...။
ဆူညံတဲ့ ၿမိဳ႕ျပကေန တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာေတာင္ေတြဆိီ တိုး၀င္လာတဲ့ က်မတို႔ကား ေကာ့ကရိတ္ စစ္ေဆးေရးစခန္း အေက်ာ္မွာ ယာဥ္တန္းေစာင့္ဖို႔ တန္းစီေနတယ္။ ယာဥ္တန္းထြက္လို႔ ရၿပီထင္ၿပီး၊ ကားစက္ႏိႈးတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေရာ၊ ကားစပယ္ယာကို စစ္ဗိုလ္တေယာက္က ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ထက္ၾကီးတဲ့ အထက္ အရာရိွက ဆိုင္ကယ္ကို ေ၀ါကနဲထိုးရပ္လိုက္ၿပီး "ဘယ္သူ ထြက္ခိုင္းလို႔လဲ။ တာ၀န္ဆိုတာ မသိဘူးလား။ အားေနလို႔တားတာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ မာန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ က်မတို႔ သားအမိနဲ႔ ခရီးသည္ေတြဆိုတာ တုတ္တုတ္မလႈပ္ရဲဘူး။ ေက်ာေပၚ၀ဲေနတဲ့ ေသနတ္ေတြ ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြ ေအာက္မွာ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ မေတြးရဲဘူး။ ရိွေနတဲ့ ေနရာေလးမွာ အသက္ခႏၶာၿမဲဖို႔ ဆုေတာင္းေနရတယ္။
ေဒါနေတာင္ကိုျဖတ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳေတာ့ ကားေတြ ေ၀ါခနဲ အလုအယက္ ေမာင္းၾကေတာ့တာပဲ။ လမ္းက ေက်ာက္လမ္း။ က်မ ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်င္းေတာင္၊ မဟာၿမိဳင္၊ ပံုေတာင္၊ ပံုညာ ေတာင္တက္လမ္းေတြက ေပ ၆၀၀၀ - ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ အျမင့္ေတြ။ ေျမလမ္းမို႔ ေတာင္ၿပိဳတာ၊ ေျမေပ်ာ့လို႔ မိုးဖြဲဖြဲက်ရင္ဘဲ ေခ်ာက္ကမ္းပါးဘက္ ကားေရာက္သြားရင္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက အသဲတထိတ္ထိတ္၊ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔။ ေဒါနေတာင္က ေက်ာက္လမ္းမို႔ က်မအတြက္ ပါးပါးေလး ရင္မခုန္လိုက္ရဘူး။
ကုန္တင္ကား ခရီးသည္ကားေတြေပၚမွာ လူေတြ အေသြးစံု အေတြးစံု။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ တူၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ေဒါနေတာင္ေပၚကေန သထံုဘက္ မွန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေတာင္ေတြကို ပ်ပ်ပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာေတာင္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ က်မခ်စ္တဲ့ အညာ၊ ေျမလတ္ ၿမိဳ႕ျပ၊ မိဘေဆြမ်ဳိး၊ ရဲေဘာ္အားလံုးကို ထားခဲ့ရၿပီ။
က်မအတြက္ ေသာင္ရင္းျမစ္ဟာ ခြဲခြာျခင္း မွတ္တိုင္ပဲ။
အဲဒီ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေန႔စြဲကို မသိရတဲ့ ဒုကၡသည္ က်မ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ခရီးဟာ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို နင္းေျခၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတဲ့ ခရီးပါပဲ။
က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကိုပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏွင္းပန္းအိမ္
No comments:
Post a Comment