လယ္သမားေတြရဲ႕ တဲကုတ္ကေလးေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္လို ရနံ႔ခ်ဳိေနတဲ့
မီးပူတုိက္ၿပီးသား အ၀တ္ေတြလို လတ္ဆတ္ေနတဲ့
မိခင္ပ်ဳိေတြက အိပ္ေပ်ာ္လို႔
ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အိမ္ေတြထဲမွာ
မီးလင္းဖိုေတြက ေတာက္ေလာင္လို႔။
ျမစ္ကမ္းနားမွာ ေယာက်္ားေတြက ေတးဆိုၾကေတာ့
သူတို႔ရဲ႕အသံဟာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က
ေက်ာက္ခဲတံုးမ်ားလို ကြဲ႐ွၾကမ္းတမ္းေနတယ္။
ျပန္႔ကားေနတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးခင္းထဲက
ေဆးရြက္န႔ံက ေထာင္းေထာင္းထလို႔
ဒီအရာေတြ အားလံုးက
အိမ္ထဲကို သရဲသဘက္၀င္သလို
ငါ့အေတြးထဲကို တိုးေ၀ွ႔၀င္လာၾကတယ္။
(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)
မေန႔တုန္းက ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္စာေရးဆရာအုပ္စုနဲ႔ တညေနခင္းလံုး စကားေျပာခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ အရပ္ အေမာင္းေကာင္းေကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား၊ ေခါင္းမွာ ပိတ္စပန္းေရာင္ ပတ္ထားတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာႀကီး ရဲ႕ ႐ုပ္ပံုက သူ႔မ်က္ေစ့ထဲမွာ စြဲေနတယ္။ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြဟာ အဲဒီအသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ ဆရာႀကီးကို အတိုင္းမသိ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပံုရတယ္။ သူတို႔က ဒီေလာက္ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံေနၾကေတာ့ သူလည္းပဲ အဲဒီကဗ်ာဆရာႀကီးကို အလုိလိုေနရင္း ေလးစားလာမိတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာကေတာ့ သူ႔ဇနီးက ကဗ်ာဆရာႀကီးကို ကဗ်ာတပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ဆိုျပဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာႀကီးက ျပာျပာသလဲ ျငင္းဆိုေနတဲ့ ပံုက တကယ့္ကို ပီတိခေလးတေယာက္ရဲ႕ ရွက္႐ြံ႕ေနတဲ့ပံုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ လူေတြဟာ ႐ွက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကုိ ျပန္ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စကား သူေတြးမိၿပီး သေဘာက်ခဲ့ရတယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖို႔ " အာရင္ဘတ္" နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း အားတက္သေရာ သေဘာတူခဲ့တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာစာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔အတြက္ အခမ္းအနား စီစဥ္ေရး အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႕မွာ သြားေျပာၾကည့္တယ္။ အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႕က ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး မေန႔တုန္းက သူနဲ႔ သူ႔ဇနီး၊ ၿပီးေတာ့ အာရင္ဘတ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ ... သူတို႔ တည္းခိုေနတဲ့အခန္းမွာပဲ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လည္စာကိုလည္း ဒီအခန္းထဲမွာပဲ အတူတူလက္ဆံုစားခဲ့ ၾကတယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ထဲက "ဒဂုန္တာရာ" နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားေျပာခဲ့ရတယ္။ သူက သူကိုယ္တိုင္ဦးစီးၿပီးထုတ္ေ၀တဲ့ "တာရာ မဂၢဇင္း" ထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာတခ်ဳိ႕၊ သူ႔စာတခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိတ္သတ္နဲ႔ သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေပါ့။ ဒီလို ျမန္မာကဗ်ာဆရာမ်ဳိးနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၁) ႏွစ္ေလာက္က၊ ျမန္မာျပည္မွာေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ျပန္ၿပီး သတိရလာမိတယ္။ အင္းယားကန္ေဘးက သူေနတဲ့အိမ္က လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ...။ ဆံထံုး ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ထံုးၿပီးသြားလာေနၾကတဲ့ ျမန္မာဂုဏ္သေရရိွ အမ်ဳိးသမီးေတြ။ အဂၤလိပ္လို ေရလည္စြာေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာ ပညာတတ္တခ်ဳိ႕။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀န္းထဲက ေရတမာတန္း။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္တဲ့ "ပိေတာက္ပန္း"။ အို ... အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေအာင္ ေ႐ႊေရာင္၀င္းတဲ့ "ပိေတာက္ပန္း" ။
(ခ)
မိခင္ေျမႀကီးေပၚ
အျပာေရာင္ သစ္ရြက္ေတြေပၚ
ေရတံခြန္စိမ့္စမ္းသံေတြေအာက္က ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ
ဂီတလို တုန္ယင္ေနတဲ့ ေလေပြမုန္တုိင္းေတြေပၚ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလို
ဘုရားရိွခိုးစာကို ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့ ျမစ္နဒီေတြေပၚ
ေတာငန္း႐ိုင္းေတြနဲ႔ ပန္းသီးေတြေပၚ
ေျမျပင္နဲ႔ ေရျပင္ေပၚ
ေကာက္ႏွံေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
အဆံုးမရိွေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေပၚကို
ငါ ... ေက်ာ္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ....။
(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)
၁၉၂၇-ခု ... ျမန္မာျပည္။
ပဲခူးၿမိဳ႕ေလးဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ဆိုရင္ မိုင္(၅၀) ေက်ာ္ ေ၀းတယ္။ က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြထူေျပာလွတဲ့ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ သံုးနာရီနီးပါးၾကာေအာင္ ကားေမာင္းၿပီးမွ ပဲခူးကို သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ပဲခူးျမစ္ကို ဇက္နဲ႔ကူးရတယ္။ မိုးထိေအာင္ျမင့္မားလွတဲ့ ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရား နဲ႔ မဟာေစတီဘုရားဟာ ေတာအုပ္ ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ၾကားမွာ ခန္႔ညားလြန္းေနတယ္။ အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံု .. အထူးသျဖင့္ ေတာက္ေတာက္ ပပ ပိုးခ်ည္ပိုးထည္ေတြကို ၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေတြဟာ လွည္းကိုယ္စီစီးၿပီး ဘုရားေျခရင္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ေယာက်္ားတခ်ဳိ႕က ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြလို႔ ထင္ရတယ္။ သူတို႔က ပုဆိုးစေတြကို လက္တဖက္နဲ႔ ဆြဲမၿပီးမွ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အကယ္၍မ်ား ပုဆိုးစကို ဒီလို ဆြဲမ မထားဘူးဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္မိတယ္။ သတိမထားမိပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလွတဲ့ ျမင္းကြင္းကေတာ့ လွည္းေပၚကဆင္းလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ဟာ လက္သီးဆုပ္သာသာျမင့္တဲ့ ဆံပင္ထံုးႀကီး ေတြကို ေခါင္းေပၚမွာထံုးထား၊ တင္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ သူတို႔ေခါင္းမွာပန္ထားတဲ့ ပန္းေတြက အ၀ါေရာင္၊ သူ အင္မတန္စိတ္၀င္စားတဲ့ ပိေတာက္ပန္း။ ဘုရားကုန္းေတာ္ေအာက္က ျခေသၤ့႐ုပ္ႀကီးႏွစ္ခုက ေမာ့ၾကည့္ရေလာက္ ေအာင္ ျမင့္မားလွတယ္။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္လမ္းေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ႏြားလွည္းေတြ တန္းစီၿပီးရပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားေလးေတြဟာ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့သူ႔ဆီကို ေျပးလာၿပီး သူ႔လက္ထဲက လက္ဆြဲေသတၱာကို ၀ိုင္းကူၿပီး ဆြဲၾကတယ္။ သူကျငင္းဆန္လိုက္တဲ့အခါၾကေတာ့ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေတြဆီ ျပန္ေျပးသြားၾကၿပီး သူ႔ကို အေ၀းကပဲ အကဲခတ္ေနၾကတယ္။
ဒီတေခါက္ပါနဲ႔ဆိုရင္ ပဲခူးကို သူေရာက္ဖူးတာ (၂) ေခါက္ရိွၿပီ။ ေစ်းႀကီးထဲကို လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားၿပီး ျမန္မာထမင္းနဲ႔ဟင္း စားၾကည့္အုန္းမွလို႔ ေတြးလာခဲ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ေၾကာျပင္၊ သူ႔ပုခံုးေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ခံလိုက္ရလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရွ႕ကိုအနည္းငယ္ေကာ့ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္က ေရဖလားေတြကိုယ္စီကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာလည္း တျခားလူငယ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ၿပံဳးရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထိတ္လန္႔သြားတဲ့ သူ႔စိတ္ကို ႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕ ထူးဆန္းလွတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံတခု။ ေရပက္ ကစားၾကတဲ့ပြဲေတာ္ ...။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက ေရဖလားတခုကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ေရပံုးထဲက ေရကိုခပ္တယ္။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚကို နည္းနည္းစီေလာင္းခ်ေပးလိုက္ တယ္။ ရယ္သံေတြၾကားကပဲ သူဟာ ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္ကိုေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားေခါင္မိုးနဲ႔ ကားရဲ႕ေနာက္ခန္းမွာ တစံုတခု ပါလာတာကို သတိျပဳမိလို႔ ကားကို ခဏရပ္ၿပီး၊ ကားေခါင္မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည္ရျပန္တယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ပန္းေတြအျပည့္။ ကားေနာက္ခန္းထဲမွာလည္း ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြအျပည့္ ...။ သူ႔မ်က္ႏွာတခုလံုး ၀င္းပၿပံဳးလက္သြားရတယ္။ သူႏွစ္သက္စြဲလန္းမိတဲ့ ပိေတာက္ပန္း ေတြ။ အဲဒီညေနက ပိေတာက္ပန္းေတြတင္ထားတဲ့ကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။
(ဂ)
တဖက္အစြန္မွာ
ေက်းရြာကို ေစာင့္ေနတဲ့ နတ္
ငါးကိုေစာင့္တဲ့ နတ္
ေရကိုေစာင့္တဲ့ နတ္ေတြဟာ
ကမၻာႀကီးအသစ္ ပြင့္ေ၀ရာျဖစ္တဲ့
လြင္ျပင္ေတြေပါတဲ့ သူတို႔တုိင္းျပည္ႀကီးကို
အသက္ေပးၿပီး ခ်စ္ၾကတယ္။
(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)
မနက္ခင္းေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သူေရာက္ခဲ့တယ္ ...။
ဘုရားယင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ွဳရင္းက သူ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုစေရာက္တဲ့ တညေနခင္းကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ဒီတုန္းက အင္မတန္ႀကီးမားလွတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတခုကိုေကြ႕ၿပီး၀င္လိုက္တဲ့အခါ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ၀ါ၀င္းလင္းထိန္ေနတဲ့ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတခုကို ဘြားကနဲ သူေတြ႕လိုက္ရတာပဲ။ စိမ္းစိမ္းေမွာင္ေနတဲ့ ေတာအုပ္ေတြရဲ႕အေပၚမွာ ထီးထီးမားမားႀကီးရိွေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚကတဆင့္ သူ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ တိမ္ျဖဴျဖဴတခ်ဳိ႕က ေ႐ႊေတာင္ႀကီးရဲ႕ေနာက္ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လြင့္ေန တယ္။ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း တေမ့တေမာရပ္ေနခဲ့မိတယ္။
သူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္ခုပဲရိွပါတယ္။ တခုက ျမန္မာ့ေရေျမေတာင္နဲ႔ လူေတြကို ေလ့လာခံစားဖို႔နဲ႔ သတင္းေတြကို စုေဆာင္းမွတ္သားဖို႔အလုပ္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ လယ္ကြင္းေတြဆီ သြားခဲ့တယ္။ ဘုရားၿပိဳ ဘုရား ပ်က္ေတြၾကားမွာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ နပမ္းပြဲေတြ၊ ၾကက္တိုက္ပြဲေတြ၊ လွည္းၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ေရကစားပြဲ၊ ဘုရားပြဲ၊ ႐ုပ္ႀကီးစင္နဲ႔ ေျမ၀ိုင္းအကပြဲေတြက အစ ေနရာအႏွ႔ံ သူေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာေတြဟာ လက္တင္အေမရိက က ပီ႐ူးနဲ႔ဘိုလစ္ဗီးယားလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ အသားအေရ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာ္ေတာ္တူၾကတယ္။ ရာဇ၀င္သမိုင္း ခ်င္းလည္း တူၾကဟန္ရိွတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ "ရန္ဟူသမွ် ကုန္စင္ေအာင္ျမင္တဲ့ၿမိဳ႕" ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ ၿမိဳ႕။ အဂၤလိပ္ ၿမိဳ႕၀န္မင္းဟာ တခါတရံ ျမန္မာၿမိဳ႕၀န္ေတြရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ဳိးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာတတ္တယ္လို႔ သူၾကားရတယ္။ ရန္ကုန္မွာသူရိွေနတဲ့အခိုက္ ၿမိဳ႕ကိုေစာင့္ရတဲ့ ေဂၚရင္ဂ်ီစစ္ပုလိပ္ေတြ၊ မ်က္ႏွာျဖဴ အရာ႐ိွေတြဟာ တစံုတခုကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနတာ အထင္အရွားသတိထားမိတယ္။ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေျခရင္းမွာ ရိွတဲ့ သစ္တပ္ထဲက အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြဟာ စစ္ေရး အၿမဲေလ့က်င့္ေနၾကၿပီး အလုပ္႐ွဳပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းမွာ အိႏၵိယက ေၾကးစားစစ္သားေတြ သေဘၤာေပၚက ဆင္းခ်လာေနတာ လူတိုင္းေတြ႕ၾကရ တာပဲ။ သတင္းေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ျမန္မာလယ္သမား သူပုန္ေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းမေ၀းတဲ့တေနရာမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့သတင္း ...၊ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္ေတြက ဖမ္းမိတဲ့ သူပုန္ေတြကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ၿပီး သတင္းစာေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပၿခိမ္းေျခာက္တဲ့သတင္း ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ေျခာက္ျခားေနခဲ့တယ္။
သူဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္မ်ား နားေနအပမ္းေျဖတဲ့ အေဆာက္အဦးဆီကို သြားေလ့သြားထ မရိွေပမယ့္ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြအေပၚ မတရားဖိႏွိပ္ေနတဲ့ သတင္းေတြကိုေတာ့ အဲဒီ သံတမန္ ေတြဆီကပဲ ရခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ အိႏၵိယတိုက္ငယ္မွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲေခၚသံေတြ၊ မဟတၱမ ဂႏၶီႀကီးနဲ႔ အိႏၵိယျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ တ႐ုပ္ျပည္မႀကီးထဲက ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲေတြ၊ ဥေရာပ တခြင္မွာၾကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အရင္း႐ွင္ အစိုးရေတြကို နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ရဲ႕ သတင္းေတြကို ေန႔စဥ္တိုင္းလိုလို သူၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူကိုယ္တိုင္ သတိမထား မိပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု အလုိလိုခ်မိလ်က္သားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
သူဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းတခုေပၚမွာ ဘ၀သစ္တခု အစျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိၿပီဆိုပါေတာ့ ...။
(ဃ)
အေမရိက ...
သင့္နယ္ေျမမွ တဖက္အစြန္
တိုင္း . ႏိုင္ငံမ်ားကို ငါေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီ။
အဲဒီေနရာေတြမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါပ်ံသန္းခဲ့၊ ခရီးသြားခဲ့၊ ေတးဆိုခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့
လွည့္လည္ေနတဲ့ အိမ္ယာလုပ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အာ႐ွမွာ၊ ႐ု႐ွားမွာ၊ ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြမွာ
ငါရပ္နားၿပီး
အထီးက်န္မႈနဲ႔ ထင္း႐ွဴးဆီန႔ံ စိမ့္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိညာဥ္ကို ဆန္႔ထုတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕ ....။
(သစ္ခုတ္သမား ႏိုးၾကားေလာ့ ... ကဗ်ာမွ)
၁၉၅၁-ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ တ႐ုတ္ျပည္ ပီကင္းၿမိဳ႕။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ...။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာဖို႔၊ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ "အာရင္ဘတ္" နဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္တဲ့ အခါ၊ အာရင္ဘတ္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သေတာတူခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ အာရင္ဘတ္က အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ တည္းခိုခြင့္ရၾကသူေတြပါ။ သူ႔မွာလည္း ဇနီးျဖစ္သူပါလာခဲ့သလို၊ အာရင္ဘတ္မွာလည္း ဇနီးသည္ပါလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္စလံုး ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့ရတာကို ေက်နပ္မိၾကတယ္။ ထမင္း အတူထိုင္ၿပီး စားခဲ့ၾကရတာကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
သူကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၄) ႏွစ္ကို ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သလိုပါပဲ။ ျမန္မာစာေရးဆရာ "ဒဂုန္ တာရာ" နဲ႔ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ့ၾကေပမယ့္ သူ႔စိတ္ေတြက တခ်က္တခ်က္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေ႐ႊေရာင္ ၀ါ၀င္းလင္းထိန္ေနတဲ့ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို သတိရေနမိတယ္။ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္္မ်ဳိးစံု ၀တ္စံုေတြကို၀တ္ၿပီး လမ္းေတြေပၚေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကို ေတြးေနမိတယ္။ ဒီတုန္းက သူက အခ်စ္ကဗ်ာေတြကိုပဲ ေရးဖြဲ႕ေနခဲ့တဲ့ ကာလ။ အခ်စ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေ၀ၿပီးကာစ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္၊ ျမန္မာ့ လယ္သမားသူပုန္ႀကီး "ဂဠဳန္ဆရာစံ" ရဲ႕ သတင္းေတြက သူ႔ရဲ႕ အခ်စ္ကဗ်ာခံစားမႈကို ရပ္တန္႔ေစခဲ့တယ္။ တကမၻာလံုးမွာရိွတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲသတင္းေတြက သူ႔အေတြးအေခၚကို ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္ တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြအတြင္း သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္မႈကို နိဂံုးခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
တညေနခင္းလံုး ျမန္မာစာေရးဆရာေတြနဲ႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အင္မတန္ က်က္သေရ မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုလွတဲ့ ဥပဓိ႐ုပ္ရည္ရိွသူ ျမန္မာစာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး "သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း" ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူတသိုက္ဟာ သူတို႔အခန္းက ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါတယ္္။ သူနဲ႔ တခ်ိန္လံုးလိုလို စကား ေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ "ဒဂုန္တာရာ" ကို သူက အခန္းေပါက္၀မွာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။
ျမန္မာစာေရးဆရာအဖြဲ႕ အခန္းေပါက္ကအထြက္၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အခါ စကားလံုးတခ်ဳိ႕ကို အလိုလို ရြတ္ဆိုမိလ်က္သားျဖစ္သြားရတယ္။
"ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ ..."
ျမန္မာကဗ်ာဆရာ "ဒဂုန္တာရာ" က "ပိေတာက္ပန္း" လို႔ ပီပီသသလွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ကို အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ။
(စာေပႏိုဗယ္ဆုရွင္ ခ်ီလီကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလိုနဲ႐ူဒါဟာ ၂၃၊၉၊၁၉၇၃-ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာမို႔ အခုဆိုရင္ သူကြယ္လြန္တာ (၃၅) ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ သူဟာ ၁၉၂၁ -ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ျမန္မာျပည္မွာ သံတမန္တဦး အေနနဲ႔ ေနထိုင္သြားခဲ့ရဖူးသူပါ။ သူဟာ ပဲခူးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးသူပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူကြယ္လြန္တဲ့ ၃၅-ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ ... ဒီေဆာင္းပါးကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။)
ကိုးကား။ ။ ၁။ ေမာင္သစ္တည္ရဲ႕ "ေခတ္ေပၚႏိုင္ငံတကာ ကဗ်ာရွည္ ၃-ပုဒ္"
၂။ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ "ဧရာ၀တီ၊ ယန္စီ၊ ေဘာ္လ္ဂါ"
No comments:
Post a Comment