အပစ္ရပ္အနာဂတ္ခရီးကုိ ႀကိဳတင္ေတြးဆျခင္း

မင္းသက္ေအာင္

ယခုတေလာ ျမန္မာ့သတင္းေလာကမွာ ေနရာယူလာတာကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ မစၥတာ ဂမ္ဘာရီနဲ႕ နအဖတုိ႕ အားၿပိဳင္ေနတ့ဲ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး အပစ္အရပ္အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ လက္နက္ကုိ နအဖက ျဖဳတ္သိမ္းၿပီး ၂၀၁၀ခု၊ ရက္မသတ္မွတ္ေသးရတ့ဲ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။

အပစ္ရပ္အဖြဲ႕မွာ မိမိလက္နက္ကုိ မိမိလက္ဝယ္ကုိင္ထားတ့ဲအဖြဲ႕၊ လက္နက္အႂကြင္းမ့ဲ အပ္ႏွံၿပီး အစုိးရထံမွ ျပန္လည္ ငွားယူထားတ့ဲပံုစံနဲ႕ ရပ္တည္ေနတ့ဲအဖြဲ႕အစည္း၊ ေဒသကာကြယ္ေရး ျပည္သူ႕စစ္ ပုံစံနဲ႕ ရပ္တည္ ေနၾကတ့ဲ အဖြဲ႕အစည္း ေတြ႐ွိ ေနၾကပါတယ္။

လက္နက္အႂကြင္းမဲ့ အပ္ႏွံထားတ့ဲအဖြဲ႕ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္သူ႕စစ္အဖြဲ႕ေတြထံက အစုိးရလက္နက္ ေတာင္းယူယင္ (သုိ႕မဟုတ္) မက္လုံးတစ္ခုခု ေပးၿပီး ဖလွယ္ယူလွ်င္ ရေကာင္းရႏုိင္ပါတယ္၊ ဆုိလုိတာက အဲဒီလုိအသြင္သ႑ာန္နဲ႕ ရပ္တည္လာတ့ဲ အဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုဟာ မူလက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကုိ အေျခခံၿပီး အစုိးရအဆက္ဆက္ကုိ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္လာခ့ဲတ့ဲသူေတြပါ၊ ႏုိင္ငံေရး အေျခခံအားနည္းမႈ၊ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရား မခုိင္မာမႈ၊ ေတာ္လွန္ေရးခရီး ကာလ႐ွည္လ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ပင္ပမ္း ႏြမ္းနယ္လာကာ မိမိပင္ကုိယ္မူလ ခံယူခ်က္မ်ား မသိမသာ ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ ေခတ္ကာလအေျခအေန ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ေခတ္ေပၚႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚသစ္တစ္ရပ္ကုိ ခံယူလာၿပီး ထြက္ေပါက္တစ္ရပ္လုိ ျမင္လာမိတယ္၊ အဲဒီလုိေခါင္းေဆာင္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြကေတာ့ နအဖ၊ အမဲတုံး ပစ္ေကြၽးတာ စားမိလုိက္ယင္ အခ်ိန္ကာလ ဆုိတ့ဲသမုိင္းတစ္ေကြ႕မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမွာပါပဲ။

၁၉၈၉ ခုကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႕ သိျမင္လက္ေတြ႕က်င့္သုံး စမ္းသပ္လာခ့ဲတ့ဲ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႕ အစည္းမ်ားအေပၚ ကုိင္တြယ္ ဆက္ဆံမႈနည္းတစ္ရပ္ကေတာ့ သေဘာခ်င္း မတူညီတ့ဲကိစၥရပ္ေတြ ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးအေျဖ႐ွာ၊ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္း ေသနတ္သံေတြ တိတ္ထားရေအာင္ဆုိတ့ဲ နည္းဗ်ဴဟာက အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႕ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

တျပည္လုံးအတုိင္းအတာနဲ႕ ေသနတ္သံတိတ္ေစခ်င္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းပိတ္ေနတ့ဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ထြက္ေပါက္မွန္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္တ့ဲဆႏၵ အမွန္႐ွိခဲ့လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအုပ္စုေတြမွာ DAB, NDF တုိ႕ ႐ွိပါတယ္၊ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေစခ်င္ ေစတနာအမွန္႐ွိယင္ ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာ လုိက္ယင္ အခုလုိ ဇာတ္ေျမာႀကီးလဲ မကေနၾကရေတာ့ဘူး။

ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းတုိင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အေနအထား၊ လက္႐ွိရပ္တည္မႈ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႕ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ ေလ့လာေရးဌာနက လက္လွမ္းမီသေလာက္ အေသးစိတ္ ေလ့လာစုံစမ္း၊ သုံးသပ္ၿပီး တစ္ဦးခ်င္း မရယင္ တစ္စုျခင္း၊ မရေတာ့မွ ေနာက္ဆုံးအေနအထားမွာ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္းကုိ ေဆြးေႏြးပါတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ႏုိင္၊ ေတာင့္ခံႏုိင္တ့ဲအဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ တစ္မ်ိဳးဆက္ဆံၿပီး လက္နက္အပ္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ မ်က္ႏွာသာ ပုိေပးၿပီး ဆက္ဆံၾကပါတယ္။

ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ နဝတ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ခ်ျပတ့ဲ ေရ႐ွည္မွာ အလုပ္မျဖစ္ႏုိင္တ့ဲ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကုိ ျဖစ္ေနတာသိလုိ႕ တဖက္အဖြဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား အင္တင္တင္ျဖစ္ေနယင္ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ အစုိးရပါ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ရပ္တည္ ႏုိင္ေရးအတြက္ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း အကူအညီ ေပးသြားရမွာပဲ၊ နားလည္ေပးမွာပါ စတဲ့ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ ေလသံနဲ႕ ဆုိလာတယ္။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြၾကျပန္ေတာ့ သူတုိ႕လည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းမသိ၊ နားမလည္တဲ့အခါ "က်ေနာ္တုိ႕ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သိတဲ့အတုိင္း တရားဝင္ အစုိးရ မဟုတ္ဘူး၊ တရားဝင္အစုိးရေပၚလာတဲ့အခါက်ယင္ ဒီမုိကေရစီနည္းအရ သူတုိ႕မွာ ဆက္လက္ ေတာင္းဆုိေပါ့။

ဒီလုိနဲ႕တစ္ဖက္က ဒီမုိကေရစီကုိ ဘန္းျပၿပီး အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ အခ်ိန္ဆြဲျပ၊ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕ေတြ စတင္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္က တရားမဝင္တဲ့နည္းေတြနဲ႕ ေပးအပ္လာတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကုိ ဆယ္စုတစ္ခုေက်ာ္တဲ့အခါ တေျဖးေျဖး ျပန္ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး၊ နအဖ အလုိက် ေခါင္းမညိတ္တဲ့အဖြဲအစည္းေတြရဲ႕ ဘ႑ာရပ္တည္မႈေတြ ၿပိဳလဲေအာင္ မသိမသာ ျပဳလုပ္လာေတာ့တယ္။

စာေရးသူတုိ႕နဲ႕ နီးစပ္တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ NMSP အေနအထားကုိ ၾကည့္ေပေတာ့။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး (မြန္ျပည္သစ္ ဘက္က သုံးတဲ့စကားလုံး) - ၿငိမ္းခ်မ္းေရး (နဝတ၊ နအဖ၊ ဘက္ကသုံးတဲ့အသုံးအႏႈန္း) စတင္လုပ္ေဆာင္တဲ့အေျခအေနမွာ ဘ႑ာေရးအရ လစဥ္ေထာက္ပ့ံမႈေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆန္ရိကၡာ၊ စက္သုံးဆီအသင့္အတင့္နဲ႕ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ဖုိ႕ အခြင့္အေရး ေပးခဲ့ပါတယ္။

KNU နဲ႕ NMSP သံေယာဇဥ္ မျပတ္ဘူး၊ NDF နဲ႕ အဆက္သြယ္႐ွိေနတယ္၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ နအဖ ခ်ျပတဲ့မူအတုိင္း မလုပ္၊ သတင္းစာမွာ ေထာက္ခံတာ၊ ကန္႕ကြက္တာ အျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြလုိ လုိက္မလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မူလက ေပးထားခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကုိ တစ္ဆင့္ခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လုိက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း မူလကတည္းက မိမိေျခေထာက္ေပၚ မိမိရပ္တည္ႏုိင္ေရး လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးခဲ့တယ္။ သူမ်ားေကြၽးတဲ့အမဲတုံးကုိ မမက္ေမာ၊ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္အေနနဲ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရပ္တည္ႏုိင္လာခဲ့တာ ဒီကေန႕ ေတြ႕ေနရတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲေလွ်ာ့က်လာသူ၊ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓါတ္ဝင္လာသူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးေနအထားအရ ပါတီရဲ႕လမ္းစဥ္ကေန ေသြဖီၿပီ မိမိႀကီးပြားေရး ပန္းတုိင္ကုိ သြားေနသူအခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။

နဝတ၊ နအဖ လိမ္ညာေနမွန္းလည္းသိ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ယင္ လက္နက္ေတြ အစုိးရထံ အပ္ၿပီး မိမိပါတီ တရားဝင္ပါတီ ျဖစ္ေအာင္ မွတ္ပုံတင္၊ ျပည္သူေထာက္ခံတာ၊ မေထာက္ခံတာ တပုိင္းထား။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဝင္ယင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မိမိအဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္က ဝန္ႀကီး႐ူးေရာဂါ စြဲေနသလဲဆုိတာ နအဖက ေလ့လာထားၿပီပဲ။ အဲဒီလုိပုဂၢိဳလ္ေတြက နအဖက အသားတုံး ပစ္ပုံေပးၿပီး ရတဲ့နည္းနဲ႕ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းတြင္း ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲေအာင္ ႐ုိက္ခြဲမယ္။ အေသးအဖြဲ ပဋိပကၡကေန အႀကီးစားျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေသြးခြဲသပ္လွ်ဳိၿပီး နအဖက မသိမသာ မဆုိင္သလုိ ေဘးက ထုိင္ၾကည့္ေနမယ္။ နအဖ အလုိမက်တဲ့ ေခါင္းေဆာင္၊ စည္း႐ုံးလုိ႕ မရတဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ရန္႐ွာလာမယ္။ အေၾကာင္း႐ွာၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္တာတုိ႕၊ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အထင္အျမင္ လြဲမွားမႈ ျဖစ္ေစၿပီး လက္နက္နဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေျဖ႐ွင္း ခုိင္းတာ၊ လူငွားၿပီး သတ္ပစ္ႏုိင္တဲ့ပုံစံမ်ဳိးေတြနဲ႕ေပါ့။

မြန္တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးမွတ္တုိင္မွာ ဒီလုိ ၂၀၁၀ ႏွစ္ ပုံစံအခ်ဳိးအေကြ႕ကုိ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ႀကဳံခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဖဆပလ အစုိးရကုိ ဆယ့္ႏွစ္ဆယ္မုိးလက္နက္ကုိင္ တုိက္ခုိက္လာခဲ့တဲ့ မြန္ျပည္သူ႕တပ္ဦး(၁၉၄၈-၁၉၅၈)ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႕ အစုိးရရဲ႕ေလသံကုိ နားဝင္လက္ခံၿပီး ၁၉၅၈ ခု ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ထံ အႂကြင္းမဲ့ လက္နက္အပ္ခဲ့တယ္။ မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ေလးငါးေနရာ ရခဲ့တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတာနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္႐ွည္ေထာင္ နန္းစံသြားရပါတယ္။

အစုိးရရဲ႕ေလသံကုိ နားမေယာင္၊ မယုံၾကည္္တဲ့ ႏုိင္ေ႐ႊက်င္က ယုံၾကည္ခ်က္တူ လက္က်န္အင္အား အနည္းအက်ဥ္းကုိ ျပန္လည္စုေဆာင္းၿပီး မြန္ျပည္သစ္ပါတီကုိ တည္ေထာင္တုိက္ပြဲ ဝင္လာတာ ဒီႏွစ္ဆုိ ၅၀ ႏွစ္ျပည္႕ေျမာက္ပါၿပီ၊ အေတြ႕အႀကဳံ ႐ွိေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား၏ လမ္းၫႊန္ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနဆဲပါ။

ဆုိလုိတာက လက္နက္ကုိင္တုိက္ပြဲဟာ ျပည္သူတုိ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေတာင့္ခံ မႏုိင္တဲ့အဆုံးမွာ ရတဲ့နည္းနဲ႕ျပန္ၿပီး ပုန္ကန္မွာပါပဲ၊ အုပ္စုိးသူေတြရဲ႕ ေစတနာစစ္မွန္အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္၊ ယေန႕ေခတ္ ကာလက ၁၉၈၈၊ ၁၉၆၂ မဟုတ္ေတာ့ပါ။