ျမန္မာျပည္မွာ အစုိးရလုပ္ရတာ ဘာမွ ရွက္စရာ မ်က္ႏွာပူစရာ မလုိပါလား။
လူသိန္းနဲ႔ခ်ီ ေသသြားတဲ့ မုန္တုိင္းၾကီးစဲလုိ႔ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ ၾကာမွ လူျမင္ကြင္းကုိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲၾကီးကုိ ျမင္ရတယ္။ ရြက္ဖ်င္တဲေတြေရွ႕မွာ တန္းစီရပ္ျပီး လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြေရွ႔မွာ။ “ဧရာ၀တီ ျမစ္ထဲမွာ အပုပ္နံ႔ေတြ လႈိင္ေနျပီ”၊ “ႏြံထဲ ဒုိက္ထဲက အေလာင္းေတြ ခုထိ မဆယ္ရေသးဘူး”၊ “ေရပုပ္ေတြပဲ ခပ္ေသာက္ေနရတယ္၊ ၀မ္းေရာဂါ ျဖစ္ကုန္ျပီ”ဆုိတဲ့ အသံေတြ ရက္ဆက္ ၾကားေနရတုန္းက ခမ်ာ ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္။
နင္တုိ႔ေတြေတာ့ ဘဲဥ အလံုး ၁၀၀၀ ကုိ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ျပီး လူ ၂၀၀၀ စာ ရေအာင္ တေယာက္တျခမ္း ေ၀ရင္ ေကာင္းမလား၊ ပြားျပီး ပြတက္လာေအာင္ ဆုိဒါထည့္ေၾကာ္ျပီး လူတေယာက္ ၾကက္ဥေၾကာ္္ တဖဲ့စီပဲ ထမင္းေပၚ ပံုေကၽြးရေကာင္းမလား မနက္မနက္ဆုိ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းေျခာက္ေနၾကျပီလား။ “မယံုမရွိနဲ႔၊ ၀က္သား အခ်ိန္ ၂၀ ကုိ လူ ၂၀၀၀ စာ ေကၽြးႏုိင္တယ္ဟဲ့”ေျပာေတာ့ တပိႆာကုိ လူ ၁၀၀ ႏႈန္း ဘယ္လုိမ်ား ေလာက္ေအာင္ ေကၽြးပါလိမ့္လုိ႔ ငါ လုိက္မမီ ျဖစ္ရေသးတယ္။ လက္သည္းခြံေလာက္ အတံုးေသးေသးေလး ေတြ ညီေအာင္ တံုးနည္းတုိ႔၊ ဟင္းအႏွစ္မ်ားလာေအာင္ ၾကက္သြန္င႐ုတ္သီး မ်ားမ်ား ေထာင္းထည့္နည္းတုိ႔၊ အသားဟင္းခ်က္ရင္ အာလူး မျဖစ္မေန ေရာနည္းတုိ႔ နင္တုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ တသက္လံုး စိတ္မ၀င္စားခဲ့တဲ့့ မီးဖုိေခ်ာင္အတတ္ေတြ ခုမွ နာဂစ္ေက်းဇူးနဲဲ႔ တဖက္ကမ္းခတ္ကုန္ေရာေပါ့။
“ဆန္က တအိတ္ ၂ေသာင္းရွစ္ေထာင္ထိေတာ့ ျပန္က်သြားျပီ။ ဒါလဲ ေ၀ရတာ မေလာက္ေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးဆန္ပဲ ေသာင္းရွစ္ေထာင္နဲ႔ ျပန္၀ယ္ျပီး တအိမ္ေထာင္ ၄ ဘူးေလာက္စီ လုိက္ေ၀ေတာ့မယ္။ သူတုိ႔ျပန္ေရာင္းတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးဆန္က နီတယ္၊ ၾကမ္းတယ္၊ အက်ိဳးအေၾကမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရဖုိ႔ အေရးၾကီးတယ္။ ေ၀ရတာ မေလာက္လြန္းလုိ႔”
“ေရသန္႔ဆုိတာ ခ်ိဳလဲ မခ်ိဳဘူးတဲ့။ ေရသန္႔ဘူးေတြ ေ၀ေတာ့ ေသာက္တဲ့ ေတာသားၾကီးေတြက အံ့ၾသျပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ျမိဳ႕မွာ ပုိက္ဆံေပး ၀ယ္ ေသာက္ၾကတဲ့ ဘူးသြတ္ေရဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေသာက္ေနက် ႐ုိး႐ုိးေရနဲ႔ အရသာ ကြာမယ္ ထင္ၾကတာ။ သူတုိ႔ တသက္လံုး မေသာက္ဖူးဘူးေလ”
“ဒီေန႔ ထမင္းဟင္းသြားေ၀တဲ့ ရြာက ဘယ္သူ႔ၾကည့္ၾကည့္ ပိန္ေျခာက္ေနတာပဲ။ သားတုိ႔ ေနာက္ရက္လဲ လာပါဦးတဲ့။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ငတ္ေနတဲ့ ရြာေတြက အမ်ားၾကီး။ အလွည့္္နဲ႔ သြားေ၀ရဦးမွာ။ ေနာက္ရက္ေတြလဲ သူတုိ႔ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆုိတာ သိေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္...”
“သူတုိ႔ေတာင္ယာေတြ အကုန္ေရလႊမ္းကုန္တာ။ ေရက်သြားေတာ့ စားလုိ႔ရတဲ့ အပင္မွန္သမွ် ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ စားစရာက မရွိဘူးဆုိ ဘာမွကုိ မရွိတာ။ ဆား မရွိဘူး။ ဆီမရွိဘူး။ ဆန္မရွိဘူး”
ဖုန္းထဲက နင္တုိ႔ ညည္းသံေတြကို နားေထာင္ရင္း “သဘာ၀ေဘး ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အၾကံေပးခ်က္ လမ္းညႊန္“ေတြကုိ နင္တုိ႔ဆီ ပုိ႔မေပးေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အေမရိကားက ကက္တရီးနား မုန္တုိင္းေဘး ဒုကၡသည္မ်ိဳးေတြအတြက္ လိုအပ္မယ့္ အၾကံေပးစကားေတြ ဟာ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ေသးမွန္း သိလုိက္ျပီ။ ဒီအညႊန္းေတြထဲကအတုိင္း ေရေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႔ ဟဲယားစပေရးဘူးခြံတုိ႔၊ ေဘာ္ဒီစပေရး ဘူးခြံတုိ႔ထဲ ေရထည့္ျပီး ကုိယ္ကုိ ျဖန္းပါဆုိရင္ ဒါေတြ တသက္လံုး မသံုးဘူးတဲ့ သူေတြက ဒီဘူးခြံေတြ ဘယ္က လုိက္ရွာရမလဲမသိ ျဖစ္ကုန္မယ္။ အဲဒါေတြက မုန္႔နာမည္ေတြလား ျပန္ေတာင္ အေမးခံရႏုိင္တဲ့ကိစၥ။ ဆပ္ျပာရွားရင္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ ကရင္မ္တုိ႔၊ ခႏၶာကိုယ္လိမ္းတဲ့ ကရင္မ္တုိ႔ကုိ ဆပ္ျပာအစားထုိး သံုးႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေရာ ဒီပစၥည္းေတြ ေမြးကတည္းက တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ သူေတြကုိ ဘယ္လုိ သြားေျပာရမလဲ။ ဒုကၡသည္ေတြကုိ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ သက္သာေစတဲ့ သၾကားလံုးတုိ႔၊ ေခ်ာကလက္တုိ႔ ေ၀ေပးသင့္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေစ်းအေပါဆံုး ဆန္ၾကမ္းကုိေတာင္ တအိမ္ေထာင္ ႏုိ႔ဆီဘူး သံုးေလးလံုးစာပဲ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ မေလာက္မင လုိက္ေ၀ေနရတဲ့ နင္တုိ႔ေတြက “အဲဒါေတြ နင္ပဲမ်ိဳ”လုိ႔ ငါ့ကုိ ေမတၱာပုိ႔လိမ့္မယ္။
ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးေၾကာင့္ ဖြတ္ဖြတ္ေက်ေနတဲ့ ဆုိမာလီမွာ မယ္မယ္ရရ အစုိးရ မရွိေတာ့တာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ “စစ္ပြဲမရွိရင္ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံက အရမ္းေနလုိ႔ေကာင္းတာ”လုိ႔ တမ္းတမ္းတတ ညည္းေနက် ဆုိမာလီသူ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာဖူးတယ္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ငါတုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံကေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ တတုိင္းျပည္လံုး အစုိးရေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ ကယ္ဆယ္ေရး၀န္ၾကီး၊ ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး၀န္ၾကီး၊ စားနပ္ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေရး၀န္ၾကီး၊ ေရအရင္းအျမစ္ဆုိင္ရာ ၀န္ၾကီး ဆုိျပီး အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ေခၚရင္း အထုပ္ၾကီးအထုပ္ငယ္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ထမ္းျပီး မုန္တုိင္းထိသြားတဲ့ အရပ္ေတြကုိ ဆင္းေနၾကတဲ့ လူေတြကုိ အစုိးရ ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ပါလိမ့္။ အင္းေလ... ရင္မဆုိင္ခ်င္လုိ႔ပဲ သူတုိ႔ ေရွာင္ေနၾကတာေပါ့။ တျခားႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိသြားလုပ္ရင္ ျပဳတ္သြားတာ ၾကာျပီလုိ႔ ၾကိမ္းမိရင္ “ဒါ ျမန္မာျပည္ေလ”လုိ႔ အေၾကာင္သား ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျပာမယ္ထင္တယ္။
ကုလသမဂၢၾကီးရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တေယာက္လံုးလဲ ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံ့အၾကီးအကဲဆုိတဲ့ သူနဲ႔ေတြ႔မွ မရႈမလွ ခံရေတာ့တာပဲ။ “က်ေနာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊနဲ႔ ဖုန္းဆက္စကားေျပာခြင့္ ရဖုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားပါတယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး”တဲ့။ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္တုိ႔၊ ေဂၚဒြန္ဘေရာင္းတုိ႔နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ ေအာက္မက်ခဲ့ရဖူးတဲ့ ဘန္ကီမြန္းခမ်ာ ေျပာရွာတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေေတြ လက္ခံပါမယ့္အေရး အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံတကာက သမၼတေတြ၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေတြ ဘ၀ေရာ ဘာထူးလဲ။ ငါတုိ႔အတြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အစုိးရတခုဟာ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ဒီလုိ ႏုိင္ခ်င္တုိင္း ႏုိင္ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္လာေနာင္သားေတြကုိ ျပန္ေျပာျပရတာေပါ့ေလ။
“ပစၥည္းေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ လာမေ၀ပါနဲ႔၊ ရပ္ကြက္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားသုိ႔ လာေရာက္ အပ္ႏွံၾကပါ”ဆုိတဲ့ ႏႈိးေဆာ္စာေတြ နင္တုိ႔ မိတၱဴဆြဲျပီး အီးေမးနဲ႔ ပုိ႔ေပးလုိ႔ ဖတ္ရပါတယ္။ “ဒုကၡသည္ေတြဟာ ဒီပစၥည္းေတြကုိ ေမွာင္ခုိေစ်းကေန ျပန္၀ယ္ႏုိင္ဖုိ႔ တျပားမွ မရွိေတာ့လုိ႔ ကိုယ္တုိင္ပဲ ေ၀ခဲ့ပါရေစ”လုိ႔သာ ေျပာလုိက္ၾကပါေတာ့။ ဒီလုိ လာေ၀ေနရင္ လူေတြ သူေတာင္းစား ျဖစ္ကုန္မယ္တဲ့။ အင္း မွန္ေပတယ္။ သူတုိ႔သိမ္းျပီး ေအာက္ေစ်းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းတာ ၀ယ္စားရင္ သူေတာင္းစား မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
မုိးက်လာျပီဆုိေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ျခံဳစရာေစာင္နဲ႔ အမုိးမုိးဖုိ႔ တာရပတ္္စေတြ လိုတယ္တဲ့။ အိမ္မုိးဖုိ႔ ထုိင္းက လွဴတဲ့ သြပ္ျပားေတြေတာ့ ေရာင္းစားလုိ႔ က်န္မွ က်န္ေသးရဲ႕လားမသိ။ ျခံဳဖုိ႔ေစာင္ကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာက လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ နင္တုိ႔ လုိက္၀ယ္ရင္ ရမွာပါ။ ေလယာဥ္ေပၚက ခ်ျပီးကတည္းက ပုိ႔ထားတဲ့ ဂုိေဒါင္ေတြမွာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာျပီး ၀ယ္လဲ ရတယ္ဆုိ။ ဒါလဲ ေကာင္းတာပဲ။ ပင္ရင္းဒုိင္ၾကီးက ၀ယ္ေတာ့ ေစ်းသက္သာတာေပါ့။
ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေဆးေလး၀ါးေလး ၀ယ္ေပးဖုိ႔ ရွည္ျပီး ငါ အၾကံေပးမိေတာ့ “စားဖုိ႔ဆန္က အဓိကပဲ။ ဆန္၀ယ္ေပးဖုိ႔ ပုိက္ဆံထဲက ေဆးဖုိး မဖဲ့ႏုိင္ဘူး”လုိ႔ နင္တုိ႔ လက္ေတြ႔က်က် ျပန္ေျဖတယ္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ေငြနဲ႔ ဆပ္ျပာနဲ႔ သြားတုိက္ေဆးေတြ ရသေလာက္ ၀ယ္လွဴေပးဖုိ႔ ေျပာတုန္းကလဲ “စားလုိ႔မရတဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ဒီအခ်ိန္ လာမေျပာရင္ ေကာင္းမယ္။ ခုေန ထမင္းမစားရမွ ေသမွာ။ ပါးစပ္ေတြ ကုိယ္ေတြ နံေဟာင္ေန႐ံုနဲ႔ လူမေသေသးဘူး”တဲ့။ ပိန္ခ်ံဳးေနတဲ့ ဗုိက္ပူနံကား ကေလးေတြ၊ မ်က္တြင္းေဟာက္က်ေနတဲ့ အဘုိးၾကီး အမယ္ၾကီးေတြ လူ႔ဘ၀ထဲက ထြက္မသြားရေအာင္ စုေဆာင္းလုိ႔ ရသမွ် စားေရရိကၡာနဲ႔ တားေနရတဲ့ နင္တုိ႔ စကားေတြဟာ တခ်က္တခ်က္ မခ်ိဳသာႏုိင္ေတာ့တာ ငါ နားလည္ပါတယ္။ “မုိးရြာထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြကုိ အက်ႌပါ ခၽြတ္ေပးခဲ့ရလုိ႔ ျပန္လာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ အက်ႌ ျပန္ပါတယ္။ သြားေ၀တဲ့ ေယာက်္ားမွန္သမွ် ကုိယ့္အိမ္ေပၚ ကုိယ္ျပန္တက္ေတာ့ အကႌ်ၤကၽြတ္ခ်ည္းပဲ“လုိ႔ ေျပာျပတုန္းကေတာ့ နင္တုိ႔ ရယ္ႏုိင္ၾကေသးတယ္။
ဒီေလာက္ ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနတာေတာင္ ၾကပ္ေျပးက မထြက္တမ္း ဂူေအာင္းေနတဲ့ တေယာက္ကုိ နင္တုိ႔ စိတ္ဆုိးၾကမယ္ထင္တာ။ ျမန္မာျပည္ထဲက နင္တုိ႔ေတြကေတာ့ “ဒါမ်ိဳး ႐ုိး...ဟုိးဟုိးေနျပီ”ဆုိတဲ့ ပံုစံအျပည့္္နဲ႔။ လူေတြ ေသျပီး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း သံုးရက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေၾကညာေတာ့လဲ နင္တုိ႔ စိတ္မ၀င္စားအားဘူး။ “အာလူးတပိႆာ ၅၀၀ တဲ့။ အိတ္လုိက္၀ယ္ျပီး တအိမ္ေထာင္ ေလးငါးလံုးရရ ေ၀ေပးရင္ ေကာင္းမယ္”၊ “ပုစြန္ေျခာက္ေတြ ငါးေျခာက္ေသးေသးေလးေတြ ေလးငါးအိတ္ စု၀ယ္ျပီး င႐ုတ္သီးနဲ႔ ေၾကာ္ရေအာင္။ ဆာလာအိတ္ေတြနဲ႔ သယ္သြားျပီး ေ၀ရင္ ႏွစ္ရြာေလာက္ေတာ့ တနပ္စာ ရမွာပါ”ဆုိတာေတြနဲ႔ပဲ ဗ်ာမ်ားေနတယ္။
နင္တုိ႔က ဘယ္ေလာက္ရရ တေန႔တေန႔ ေ၀လုိ႔ မေလာက္ႏုိင္တဲ့ ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ၊ င႐ုတ္ၾကက္သြန္ေတြနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္မ်က္ႏွာေတြၾကား ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာတဖက္က ငါလဲ လမ္းေတြ႔သမွ် ျဖဴျဖဴၫိုၫုိ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖျပီးရင္း ေျဖေနရတယ္။
“အစားအစာေတြ တင္လာတဲ့ သေဘၤာေတြ နင္တုိ႔အစုိးရက ေပးမ၀င္ဘူးဆုိ”
“ကယ္ဆယ္ေရးအိတ္စ္ပတ္ေတြ မလာရဘူးဆုိ”
“လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဒုကၡသည္ေတြဆီ အကုန္မေရာက္ဘူးဆုိ”
“...................................... ဆုိ”
“...............................ဆုိ”
ေသတဲ့သူေတြအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းေတာင္ ႏွစ္ခါျပန္ သြတ္ျပီးေလာက္တဲ့ ၁၇ ရက္ေျမာက္ေန႔မွ လူၾကားထဲ ခပ္တည္တည္ ထြက္လာတဲ့ ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲဟာ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ႏုိင္ငံမွာဆုိ အ႐ုိးတျခားအသားတျခား ျဖစ္သြားေလာက္တယ္။ ႏုိင္ငံအၾကီးအကဲဆုိတဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက စိတ္မပါ့တပါ အျပံဳးေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရယ္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ေဘးခ်လုိ႔ လုိက္လာတဲ့ ေနာက္ေတာ္ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရယ္၊ လူၾကီးလာစစ္မယ္ဆုိလုိ႔ အေရးေပၚ ေဆာက္ျပီးစ ရြက္ဖ်င္တဲေတြေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး အသင့္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရယ္ကုိ ျမင္ရတာ သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိလုိက္တာ။ မ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာအျခင္ေတြကလဲ အားလံုး တညီတည္း ေတာင့္လုိ႔။
ေရွ႕ဆံုးကေန ယူနီေဖာင္း လွလွ၀တ္ျပီး လက္ယမ္းျပေနတဲ့ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ပံုကုိ ၾကည့္ရင္း သူ႔ႏုိင္ငံက ေတာသူေတာင္သားေတြဆီ အေရာက္ဆင္းျပီး သူ႔လက္နဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ကုိယ္တုိင္ ေ၀တတ္တဲ့ ထုိင္းဘုရင္ ဘူမိေဘာ အဒူယာဒက္ကုိ ျမင္ေယာင္တယ္။ ပစၥည္းေတြ ျခင္းေတြနဲ႔ထည့္ျပီး ေပးေနတဲ့ ထုိင္းဘုရင္နဲ႔ လက္ခံယူေနတဲ့ ေတာသားၾကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပန္အလွန္ ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔။
၁၉၇၃ ခုႏွစ္က တကမၻာလံုးမွာ စြမ္းအင္ျပႆနာ ျဖစ္ေတာ့ ေနာ္ေ၀မွာလဲ စြမ္းအင္္ ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႔ စေန တနဂၤေႏြ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ကားေမာင္းတာကုိ ပိတ္ထားတယ္။ သြားစရာ လာစရာ ရွိတဲ့သူေတြ အမ်ားသံုး ရထားကုိပဲ သံုးၾကေပါ့။
ေအာ္စလုိ ျမိဳ႕ျပင္မွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးခ်င္တဲ့ အသက္ ၇၀ အရြယ္ အဘုိးၾကီးတေယာက္ဟာ စည္းကမ္းကုိ လုိက္နာတဲ့အေနနဲ႔ သူ သံုးေနက် ကားကုိ ထားခဲ့ျပီး အမ်ားျပည္သူသံုး ရထားေပၚ တေယာက္တည္း တက္လာတယ္။ တခံုျပီးတခံု လက္မွတ္လုိက္စစ္၊ လေပးလက္မွတ္ မသံုးတဲ့ သူေတြကုိ တေၾကာင္းစာလက္မွတ္ေရာင္းနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ လက္မွတ္စစ္ သူ႔နားေရာက္လာေတာ့ အဘုိးၾကီးက လက္မွတ္ခ ေပးဖုိ႔ ေငြအေၾကြေတြကုိ အိတ္ထဲက ထုတ္လုိက္တယ္။
လက္မွတ္စစ္က သူ႔ကုိ လက္မွတ္ခ အေၾကြေလးေတြ ကမ္းေပးေနတဲ့ ေနာ္ေ၀ဘုရင္ ပဥၥမေျမာက္ အုိလာ့ဗ္ကုိ အျပံဳးနဲ႔ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
“ေနာက္ခံုက လူေတြက ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ လက္မွတ္ခ ေပးလုိက္ျပီးပါျပီခင္ဗ်ား”
တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔ ေရာျပီး ရထားေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စီးလုိက္လာတဲ့ အဘုိးၾကီးဟာ ေနာ္ေ၀ဘုရင္မင္းျမတ္မွန္းသိေတာ့ လက္မွတ္ခ စုိက္ရွင္းေပးသြားတဲ့ သူ႔ျပည္သူေတြနဲ႔ ဘုရင္ၾကားက ဆက္ဆံေရးက ဒုိးယုိေပါက္ ေႏြးေထြးပြင့္လင္းလုိ႔။ ကုိယ္ရံေတာ္ အေစာင့္အေရွာက္မပါဘဲ လူထုၾကားမွာ တေယာက္တည္း သြားလာတတ္တဲ့ အုိလာ့ဗ္ဘုရင္ကုိ သတင္းစာဆရာ တေယာက္က “အကာအကြယ္မဲ့ သြားလာရတာ ဘုရင္မင္းျမတ္ မေၾကာက္ဘူးလား”လုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္ဖူးတယ္။
“က်ဳပ္က ဘာေၾကာက္ရမွာလဲဗ်။ က်ဳပ္မွာ ကုိယ္ရံေတာ္ ေလးသန္းေတာင္ ရွိေနတာပဲ”
အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔ႏုိင္ငံ လူဦးေရကုိ ရည္ညႊန္းျပီး ဘုရင္ၾကီးက ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
ၾကိဳမွာထားတဲ့အတုိင္း လက္အုပ္ျပိဳင္တူ ခ်ီျပီး ၾကိဳေနရတဲ့ ပိန္လွီႏြမ္းဖတ္ ဒုကၡသည္ေတြ ေရွ႕ကေန အေစာင့္အေရွာက္ အျပည့္နဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ”ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္”ေတြကုိ ၾကည့္ျပီး အုိလာ့ဗ္ဘုရင္ကုိ ျမင္ေယာင္မိတယ္။
No comments:
Post a Comment