ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအေၾကာင္း ေရးသားေနစဥ္မွာပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕စာေတြကို ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ေတြထဲကေန ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အေျခခံပညာ အထက္ တန္းမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အညာမဂၤလာေဆာင္ နဲ႔ သေျပႏုခ်ိန္ ဆိုတဲ့ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ျပဳလုပ္လိုက္ျခင္းဟာ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္သလို ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေပအရွိန္အဝါကို စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕စာေပေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရရင္ သူ႔အေၾကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ ့ေတြးမိၿပီး သူ႔ကို တမ္းတတဲ့စိတ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ဝင္သြားမွာ စိုးရိမ္တာ ျဖစ္ႏိုင္သလို သူနဲ႔ဆက္စပ္ ပတ္သက္ခဲ့ သူေတြအေၾကာင္း အာရံုေရာက္ ကုန္မွာ စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေန အစစ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကို တကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ေတြ ဝင္ေရာက္ကုန္မွာ စိုးလို႔ စံနမူနာျပ ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးလဲ ဆိုတာကို သိထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့သလို စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာသိန္းေဖျမင့္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ၿပီး ၄ ရက္အၾကာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ထုတ္ ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာထဲမွာ ...
“အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးမွာ မပါမၿပီး အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္း၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အေတြးအေခၚႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ရတဲ့အပိုင္းကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔ပေဒသရာဇ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး (ဝါ) အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္း၏ အမ်ဳိးသား ယဥ္ေက်းမႈကို ေခါင္းေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္သူကေတာ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ျဖစ္တယ္။ ဒီကိစၥကို သမိုင္းက အဆံုးအျဖတ္ေပးၿပီးျဖစ္တယ္” လို႔ ေရးသားဖူးပါတယ္။
ဆရာသိန္းေဖျမင့္ဟာ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း အမည္ခံ ဆရာလြန္း အတၳဳပၸတၱိ’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အခုတပတ္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက စိတ္ဓာတ္တခ်ဳိ႔အေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ပထမ တင္ျပခ်င္တဲ့ အရာကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ မာန္မာန ေထာင္လႊားမႈမရွိတဲ့ စိတ္ထားျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အမွားကို ေထာက္ျပတဲ့အေပၚ တေလးတစား လက္ခံရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားခဲ့သူကေတာ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိဟာ ကဗ်ာလကၤာ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ စသျဖင့္ အႏုပညာအမ်ဳိးအစားစံုေအာင္ ေလ့လာတတ္ကြၽမ္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဦးဘခ်ဳိဟာ သူရိယသတင္းစာထဲမွာ မစၥတာေမာင္မႈိင္းနာမည္နဲ႔ ေရးသားတဲ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ရႈျဖစ္ရာက ဆရာႀကီးကို မျမင္ဖူးဘဲ ၾကည္ညိဳခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးရဲ႕စာေတြကို မလြတ္တမ္း ဂရုတစိုက္ ဖတ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ေဆာင္းပါးထဲက မဟာကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီးတစ္ပုဒ္မွာ အအုပ္အခံ ကာရန္လြဲေနတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အဲဒါကို ေထာက္ျပတဲ့အေနနဲ႔ ‘တပည့္မ ေကသာဝတီ ေကလာသ’ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ေရးၿပီး ပို႔လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီကဗ်ာမွာ ပမာဒ ေလခ ျဖစ္ၿပီး ကာရန္ ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားခဲ့ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဝန္ခံခ်က္နဲ႔ အခုလို ေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေလးခ်ဳိးတစ္ပုဒ္ ေရးသားၿပီး အမွားျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔တကြ သူရိယ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အရင္ကထက္ ပိုၿပီး ၾကည္ညဳိေလးစားသြားရတယ္လို႔ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ က ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလို ဝန္ခံရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးက အထက္ေနရာ တခုခုမွာ ေရာက္ေနသူေတြအေနနဲ႔ ရွိႏုိင္ခဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ တင္ျပခ်င္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ရာထူး မမက္ေမာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ ဆရာႀကီးကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာဆရာလုပ္ဖို႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕အရာရွိႀကီးေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို ပန္ၾကားမႈက အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္ကေန အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ ပ်က္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ထိ မၾကာခဏဆိုသလို ပန္ၾကားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္အရာရွိေတြရဲ႕ ကြၽန္ျဖစ္မယ့္ အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း အၿမဲတမ္း ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုပဲ အဲဒီတုန္းက လူေတြသိပ္လိုခ်င္တဲ့ ‘အဂၢမဟာ ပ႑ိတ’ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ကို ယူဖို႔ ၂ ႀကိမ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာကိုလည္း ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅ဝ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ပါဝင္ျပန္ေတာ့ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈမွာ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာဝန္ယူဖို႔ ဝိုင္းၿပီးပန္ၾကားေပမယ့္ နာယက အျဖစ္ အႀကံဉာဏ္ေပးသူ အေနနဲ႔သာ ပါဝင္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အုပ္စုအကြဲအၿပဲေတြေၾကာင့္ အမ်ားလက္ခံမယ့္ ဥကၠ႒ မရႏိုင္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးက တာဝန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဥကၠ႒ ေနရာမွာရွိေပမယ့္ နာယက သေဘာပဲ ေနခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
လူဆိုတာ အတၱကိုအေျခခံထားတဲ့ သတၱဝါမို႔ ရာထူး ဂုဏ္သိန္ေတြကို မက္ေမာတတ္တဲ့ စိတ္ရွိတာက သဘာဝပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္အခါအလိုက္ ေနရာအလိုက္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ရရွိတဲ့ ရာထူးဟာ ကိုယ္နဲ႔အပ္စပ္ရဲ႕လား၊ ကိုယ့္အထက္အရာရွိကေရာ အရည္အခ်င္းရွိရဲ႕လား၊ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရလို အမ်ားက လက္မခံခ်င္တဲ့ အုပ္စိုးသူရဲ႕အက်ဳိးကို သယ္ပိုးရမယ့္လူ ျဖစ္သြားမလား စတဲ့ အခ်က္ေတြက စဥ္းစားစရာ အခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ျပတ္သားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ဆုပ္ကိုင္သြားခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီကေန႔ထိ အမ်ားက ၾကည္ညဳိေလးစားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးအျဖစ္ ကမၸည္းအတင္ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တည္း၊ စာတစ္အုပ္တည္းနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္အပတ္ေတြမွာလည္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ စာေပအႏုပညာအေၾကာင္းကို ဆက္လက္ၿပီး တင္ျပပါဦးမယ္။ ။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။
Source
No comments:
Post a Comment