ထိုးစစ္ေဒသက ထြက္ေျပးလာတဲ့ ကရင္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေ၀ဒနာ

ေစာရန္ႏိုင္

၀ါးတဲေလးတခုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေလးဟာ ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါးေတြ ျဖဴေဖြးေနေအာင္ ခ်ယ္သ လိမ္းထားပါတယ္။ သူနံမည္က ကိုျမစန္းျဖစ္ပါတယ္။ သူက ေတာင္ငူခရိုင္ တင္နထာေက်းရြာ က ပါ။

သူဟာ သတင္းေလာကေတြနဲ႕ ထိေတြ႕က်င္လည္ေနသူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုသူ႕ရဲ႕မူလရုပ္လုံးပုံပန္းသ႑ာန္က ေပၚလြင္ ေနေပမယ့္ သူနဲ႕ မိတ္ဆက္ အၿပီးမွာ သူ႕ဆီကခ်က္ခ်င္း ၾကားလိုက္ရတဲ့ ထူးျခားတဲ့စကားေတြ ကေတာ့ “က်ေနာ္တို႕က သတင္းေထာက္ေတြကို ႀကိဳဆိုလ်က္ပါ။ သတင္း ေထာက္ ေတြ ရြာထဲကို လာေစ ခ်င္တယ္။ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို ေမးပါ။ က်ေနာ္ တို႕အခက္အခဲေတြ ကို ေျပာျပပါမယ္။” ဆိုတဲ့စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


ကိုျမစန္းေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ အီးတူထ ဆိုတဲ့ ျပည္တြင္း ဒုကၡသည္ စခန္းတခုမွာပါ။ အီးတူထစခန္းဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နမိတ္ကို ပိုင္းျခားထားတဲ့ သံလြင္ျမစ္ရဲ႕ ျမစ္ကမ္းႏွံေဘးမွာ တည္ရွိတဲ့ ရြာေလးတ ရြာ သို႕မဟုတ္ ဒုကၡသည္စခန္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။

နအဖထိုးစစ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေဒသခံရြာသား ၃၀၀၀၀ ေသာင္းေက်ာ္ထဲက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ဒုကၡ သည္စခန္းထဲကို ၀င္ေရာက္အေျခမခ်လိုေသာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀င္ေရာက္အေျခခ်ခြင့္မရေသာ အိုးအိမ္မဲ့ျပည္တြင္း ဒုကၡမ်ားအတြက္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အီးတူထစခန္းမွာ အိမ္ ေျခ ၆၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး လူဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ အရင္က ဆိုရင္ ဒီဒုကၡသည္ရြာကေလးကို သတင္း ေထာက္ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စပဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္။

သတင္းနဲ႕အေတြ႕အႀကံဳမရွိေပမဲ့ သတင္းေထာက္ကို လုံး၀မရွိန္တဲ့ ကိုျမစန္းဟာ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ခံ စားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို သဘာ၀က်က် ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေရာက္ရွိလာတဲ့သူေတြအားလုံးဟာ ရင္နာစရာ အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳ ေတြ႕ရလို႕ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုျမစန္း လိုပါပဲ ေထာင္နဲ႕ခ်ီတဲ့ အီးတူထစခန္းက ရြာသူရြာသား ေတြကလည္း တခ်ိန္က ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ ထားခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္စီ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္လို႕ ရင္ဖြင့္ ခ်င္ၾကတဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။
ေတာင္ငူခရိုင္၊ ညာမူဒဲေက်းရြာမွ ကရင္အမ်ိဳးသမီး တဦးျဖစ္တဲ့ ေနာ္ဆာ လယ္၀ါး ကေတာ့ အတိတ္က ရင္နာစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္လည္စဥ္း စားမိတိုင္း ထြက္လာတဲ့ ေဒါသေတြဟာ ေပါက္ကြဲစရာမရွိလို႕ ကေလးေတြ အေပၚပဲ ပံုခ်ေနမိတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ “အရင္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ ထမင္းေတာင္မစား ခ်င္ပါဘူး။ စားလို႕လည္းမ၀င္ပါ ဘူး။ ကေလးေတြ ေျပာစကား နားမေထာင္ရင္ ေဒါသထြက္လာ တယ္။ တခါတေလ ေဒါသ ထြက္လာရင္ ကေလးကို ရိုက္သတ္ခ်င္ တယ္။” လို႕ ကရင္စကားနဲ႕ ေျပာျပသြားပါတယ္။

သူမ ခံစားေနရတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့လည္း ရူးသြပ္ႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ သူ႕ခင္ပြန္းကို စစ္ဆင္ေရး အေတာ အတြင္းမွာ နအဖစစ္တပ္က ဖမ္းမိၿပီး အညာအတာကင္းမဲ့ကာ လူမဆန္စြာ သတ္လိုက္ တဲ့အတြက္ ကေလး ေတြနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မုဆိုးမ တေယာက္ပါ။ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းသည္၏ အျဖစ္ဆိုးကို ဆို႕နင့္နာၾကင္စြာ ခံစားေနရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပေနစဥ္မွာပဲ နင့္မြန္းတုန္ယင္ တဲ့ေလသံနဲ႕အတူ မ်ည္၀န္းထဲ က မ်က္ရည္စက္ ေလးေတြ ပါးျပင္ေပၚ စတင္စီးဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

ဟန္ေဆာင္လို႕မရမွန္းသိလိုက္တဲ့အတြက္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕အတူ သူမ ဆက္ၿပီးရင္ဖြင့္ပါတယ္။ ေမာပန္း အားငယ္ စြာနဲ႕ သူက “ဒီက်မသမီးေလးဟာ သူ႕အေဖကို ဗမာစစ္တပ္ေတြသတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္တႏွစ္ပဲ ရွိ ေသးတယ္။ မိုးတြင္းမွာ ဆိုေတာ့ သြားရလာရ၊ သယ္ရျပဳရတာ တအားခက္ခဲတယ္။ ကူမယ့္လူလည္း မရွိဘူးေလ။ ကေလးတဖက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ အခက္အခဲကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ရွင္။” လို႕ ေျပာပါတယ္။

ေနာ္ဆာလယ္၀ါးဟာ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ ရြာသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ခင္ပြန္းကလည္း အရပ္သားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး အီးတူထစခန္းမေရာက္လာခင္ ေတာေတာင္ထဲ ပုန္းေအာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အ သတ္ခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ သူ႕ခင္ပြန္း ဘယ္လိုဆုံးပါးသြားသည့္အေၾကာင္းကို ပူေလာင္ဆူပြက္တဲ့ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စက္နဲ႕အတူ ဆို႕နင့္ကြဲအက္တဲ့ေလသံနဲ႕ အခုလို ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

“သူ႕ကိုသတ္တာက သူ႕လက္ကို ေနာက္ေၾကာမွာႀကိဳးနဲ႕ ခ်ည္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး မ်က္လုံးႏွစ္လုံး စလုံးကို ေဖါက္ထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေတာထဲမွာ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီလူေတြလုပ္တာက နည္း နည္းေလး မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုအဲ့လိုလႊတ္လိုက္ေတာ့ သူလည္းလမ္းမျမင္ဘာမျမင္နဲ႕ ေတာထဲမွာ ထ မင္းမစားရ ဘာမစရားရ အဲ့လိုေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕ ေသြးလြန္ၿပီးေသသြားတယ္ေလ။”

သူ႕ခင္ပြန္းဟာ ေတာင္ယာတဲက အျပန္လမ္းမွာ နအဖစစ္တပ္က ဖမ္းမိတာပါ။ သူ႕ခင္ပြန္း အဖမ္းခံရတဲ့ အခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္မသိပါဘူး။ ေတာင္ယာက ျပန္လာမယ့္ ခင္ပြန္းသည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးစြာနဲ႕ သူမဟာ အိမ္ကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ ထားတဲ့ သတင္း ဆိုးက သူမရဲ႕နားတစုံမွာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ နအဖစစ္သားက သူ႕ခင္ပြန္း ကို ဖမ္းမိလို႕ပါပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူမဟာ အလူးအလဲ ေပါ့။

ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို သခၤါရတရားလို႕ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ မနစ္လိုဖြယ္ရာ ဘ၀ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဆက္လက္ နစ္ မြန္း ရွင္သန္ေနရတဲ့ ေန႕ရက္မ်ားရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ သူမအတြက္ ၾကာရွည္လြန္းပါေတာ့တယ္တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းက ေတာင္ငူနဲ႕ ေညာင္ေလးပင္ခရိုင္မွာ စတင္ခဲ့တဲ့ နအဖရဲ႕ထိုးစစ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားတိုင္းဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒုကၡေတြကိုယ္စီနဲ႕ပါ။ စစ္ဆင္ေရးအတြင္းမွာ ပစၥည္း ဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈ ဆုံးရႈံးသြားတဲ့သူ၊ အတင္းအဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရတဲ့သူ၊ မတရားအသတ္ခံရလို႕ ဘ၀အဆုံးသတ္ ခဲ့ရသူ၊ ေျမျမဳပ္မိုင္း နင္းမိလို႕ ဒုကၡိတ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရသူ၊ ခင္ပြန္းသည္ အသတ္ခံရလို႕ မုဆိုးမဘ၀ ေရာက္ရတဲ့သူေတြ အီးတူထ စခန္းမွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကစၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့တဲ့ကာလမွာ ျမန္မာစစ္တပ္ မ်ားဟာ ေတာင္ငူခရိုင္မွာ ရြာေပါင္း ၅၄ ရြာ၊ ေညာင္ေလးပင္ခရိုင္အတြင္းမွာ ရြာေပါင္း ၁၀၀ နဲ႕ ဖာပြန္ခရိုင္က ရြာေပါင္း ၁၀ ရြာေက်ာ္ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း ကရင္ျပည္နယ္မွာ နအဖစစ္တပ္မ်ားက ရြာေပါင္း ၂၈၀၀ ရြာကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့အတြက္ နအဖ စစ္အစိုးရဟာ ကမၻာေပၚတြင္ အဆိုးဆုံး အစိုးရအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳခံရေၾကာင္း ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေမလ ၃ ရက္ ေန႕ထုတ္ ကရင္အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ထုတ္ျပန္ေၾကညာမွာ ေဖၚျပ ထားပါတယ္။

အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေနာ္ဆာေဖါ ကလည္း ဆာလယ္၀ါး လိုပဲ ဘ၀တူတေယာက္ပါ။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူမ အတြက္ေတာ့ မေန႕ကလိုပါပဲတဲ့။

ေနာ္ဆာေဖါ ညည္းတြားေျပာျပသြားတာက “ရြာကိုသတိရတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေတာင္ယာလုပ္စား တာ ေပ်ာ္တယ္။ နအဖစစ္သားမလာရင္ ေနလို႕ေပ်ာ္တယ္။ နအဖစစ္သားေတြ လာၿပီးမီးရိႈ႕ရင္ ေနလို႕ မေပ်ာ္ ေတာ့ဘူး။ ထြက္ေျပးရတယ္။”

မိသားစုစား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစရန္ ရည္စူးၿပီး တျခားေနရာကို ခရီးထြက္သြားတဲ့ သူမရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ နအဖစစ္တပ္က ဖမ္းမိလို႕ အသတ္ခံရတာပါ။

သူမေယာက္်ား အသတ္ခံရတဲ့အေၾကာင္းကို သူက “ဆီဖိုး၊ ဆားဖိုး၊ ငါးပိဖိုး သြားရွာမယ္လို႕ ေျပာထား ၿပီးေတာ့ ခရီးထြက္တာေပါ့။ အၾကာႀကီးပဲ၊ က်မတို႕ဆီလည္း ျပန္မေရာက္လာဘူး။ က်မက ေမွ်ာ္ေန တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မလာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို နအဖက ဖမ္းမိလို႕ ျပန္ၾကားရတယ္။ သူ႕ကို ဖမ္းတာက ဟိုး ့ ့ ့ တျခားရြာတရြာက ဖမ္းမိတာ။ အဲ့ဒီနားက ရြာသားေတြလည္း သူ႕ကို မေထာက္ခံ ရဲဘူးေလ။ နအဖစစ္သားက သူ႕ကို ေသနတ္ရွိတယ္ လို႕ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုဖမ္းၿပီးသတ္ လိုက္တယ္ ။” လို႕ ေျပာျပပါတယ္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ သူ႕ခင္ပြန္းဟာ ေကအဲန္ယူစစ္သားမဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးအရပ္သား တေယာက္ပါ။

ေနာ္ဆာေဖါဟာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား သူမရဲ႕သမီးတေယာက္နဲ႕အတူ ထြက္ေျပးလာၿပီး သူ႕မွာ အရြယ္ေရာက္ ၿပီးသား သားသမီး ၃ ေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္ေနရတဲ့ ရြာက က်န္ခဲ့တဲ့ သားသမီး ၃ ေယာက္ကို ျပန္လည္သတိရတိုင္း သူမ တေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာေျပာေနတတ္တယ္လို႕ သူ႕အိမ္နီး ခ်င္း ေတြက ေျပာပါတယ္။

ထြက္ေျပးလာစဥ္က ေတာေတာင္ထဲပုန္းေအာင္းေနရတဲ့အတြက္ ထမင္းမစားရဘဲ ၀ါးျမွစ္၊ အသီးအရြက္နဲ႕ သစ္ဥ မ်ား စားရတဲ့ေန႕ေတြလည္းရွိသလို တခါတေလဆိုလည္း ဘာမွ မစားရဘဲ အစာငတ္ခံေနရပါတယ္တဲ့။

နအဖစစ္သား ဖမ္းမိလို႕ အသတ္ခံရမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ေန႕မေရွာင္ ညမေရွာင္ဘဲ ေလ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးစဥ္ကို သူက ဆက္ၿပီး ညည္းညဴသြားပါတယ္။

“က်မတို႕ လမ္းမွာ ထြက္ေျပးလာတာ တေလာက္ၾကာတယ္။ နအဖစစ္သားေတြ က်မတို႕ကို လိုက္ တယ္။ ညဘက္လည္း သြားရတာပဲ။ ထြက္ေျပးလာတုန္းကဆိုရင္ ညဘက္မွာပဲ လမ္းျဖတ္ကူးရတယ္၊ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ အသက္က လည္းႀကီးၿပီးဆိုေတာ့ အား ့ ့ ့ ့ တအား ပင္ပန္းတယ္။”

စစ္ဆင္ေရးကာလအတြင္း နအဖစစ္တပ္မ်ားသည္၊ ရြာကိုမီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ရြာအနီးတြင္ ေျမျမဳပ္မိုင္းမ်ား ေထာင္ ထားျခင္း၊ ရြာသားမ်ားကို မတရားသတ္ျဖတ္ျခင္း၊ အတင္းအဓမၼခိုင္းေစျခင္း၊ ရြာသားပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းယူ ျခင္းနဲ႕ ေတာထဲမွာ ရြာသားေတြ သို၀ွက္ထားတဲ့ ရိကၡာမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္လို႕ ထြက္ေျပးလာ တဲ့ ရြာသားေတြက ေျပာျပၾကပါတယ္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းမွ စတင္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ေလးပင္ခရိုင္အတြင္း နအဖ၏ စစ္ဆင္ေရးဟာ ယခုႏွစ္ အ ေစာပိုင္းတြင္ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့က်ခဲ့ၿပီး ယခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ေညာင္ေလးပင္နဲ႕ ဖာပြန္ခရိုင္အတြင္း စစ္ဆင္ေရး ျပန္ လည္ျပဳလုပ္လာတဲ့အေၾကာင္းကို ကရင္ျပည္နယ္ အိုးအိမ့္မဲ့ဒုကၡသည္မ်ား ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ လူမႈကယ္ ဆယ္ေရးအဖြဲ႕တဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ (Committee for Internally Displaced Karen People) အဖြဲ႕ မွ တာ၀န္ရွိသူတဦးက ေျပာပါတယ္။

ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႕မွာ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္ခရိုင္မွာ ထိုးစစ္ေရးလုပ္လာ တဲ့အတြက္ ေဒသခံရြာေပါင္း ၇ ရြာကို မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး ေဒသခံ ၄၀၀၀ ေက်ာ္က ေတာေတာင္ထဲကို ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္လ်က္ရွိပါတယ္။

နအဖက အရပ္သားေတြအေပၚ ထိုးစစ္ဆင္တာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး (ေကအဲန္ယူ) ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ပဒိုမန္းရွာလာဖန္း က “ေတြ႕တဲ့ရြာမွန္သမွ် အကုန္လုံး လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႕ ပစ္ခ်၊ ထြက္ေျပးတယ္ဆိုရင္ သူတို႕ ဖ်က္ဆီးတယ္။ သူတို႕က (Genocide) လုပ္တာပဲ။ ရြာသားေတြက လုံး၀ အသက္ရွင္ရပ္တည္လို႕ မရေတာ့ေအာင္ ပန္းကန္ေတြ ထိုးေဖါက္တယ္၊ ထမင္းအိုးေတြ ထိုး ေဖါက္တယ္၊ စပါးက်ီေတြ မီးရိႈ႕တယ္၊ ေတာင္ယာေတြ မီးရိႈ႕လိုက္တယ္၊ ဘာမွလုပ္စားလို႕ မရေတာ့ ဘူး။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ ဒါက လူေတြအကုန္လုံးမ်ိဳးတုံးသြားေအာင္ သူက လုပ္တယ္။” လို႕ ေျပာပါတယ္။

ေညာင္ေလးပင္ခရိုင္မွာ လက္ရွိထိုးစစ္ဆင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ နအဖတပ္ေတြကေတာ့ တပ္မ ၁၁ လက္ေအာက္ခံ ခမ ရ ၂၁၆၊ ၂၁၅၊ ၂၁၈၊ ၂၂၀ စတဲ့ တပ္ရင္းေတြျဖစ္ၾကၿပီး ဖာပြန္ခရိုင္အတြင္းမွာေတာ့ တပ္မ ၈၈ လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္းေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ခမရ ၁၀၃၊ ၃၀၁၊ ၄၁၆၊ ခလရ ၁၃ နဲ႕ စကခ ၁ လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ၾက ပါတယ္လို႕ (CIDKP) မွ တာ၀န္ရွိ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တဦး က ေျပာပါတယ္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းက စတင္ခဲ့တဲ့ နအဖထိုးစစ္ေၾကာင့္ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ေလးပင္နဲ႕ ဖာပြန္ခရိုင္မွ ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ေနရတဲ့ ေဒသခံဦးေရ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ၁၆၀၀၀ ေက်ာ္မွာ ယခုအခါ ေတာေတာင္ထဲကို အိုးအိမ္မဲ့ ျပည္တြင္းဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႕ ပုန္းေအာင္းလ်က္ရွိတယ္လို႕ ကရင္ျပည္အတြင္း လူမႈကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႕တဖြဲ႕ျဖစ္ တဲ့ (Free Burma Rangers) အဖြဲ႕ က ခန္႕မွန္းပါတယ္။

၁၉၇၄ ခုႏွစ္ကတည္းက နအဖဟာ ကရင္လူထုေတြအေပၚ ေတာက္ေလွ်ာက္ထိုးစစ္ဆင္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအုံၾကြမႈအေတာ အတြင္းတြင္ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထပ္ၿပီး စစ္ဆင္ေရးႀကီးေတြ ျပဳလုပ္လာခဲ့ကာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အတြင္း နအဖနဲ႕ ေကအဲန္ယူအၾကား ႏႈတ္ဂတိအရ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာ တူညီမႈ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္တႀကိမ္ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကစၿပီး ယခုထိ သက္ဆိုင္ ရာေဒသထဲကို ထိုးစစ္ဆင္ေနတယ္လို႕ ေကအဲန္ယူရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ပဒိုမန္းရွာလာဖန္း က ေျပာပါ တယ္။

ေဒသခံျပည္သူလူထုေတြ ျပည္တြင္းစစ္ကို ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားလာရေပမယ့္ သူတို႕ တ ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ယခုခ်ိန္ထိ မေအးခ်မ္းႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီလို ဒုကၡေတြမ်ဳိးစံု ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ငူခရိုင္ တင္နထာေက်းရြာက ကိုျမစန္းက သူ႕ရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵကို အခု လို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ “ကမၻာကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ျပည္သူေတြ ေအးခ်မ္းမႈကိုပဲ လိုခ်င္ တယ္ေလ။ စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာလည္း က်ေနာ္တို႕ စာေစာင္ထဲမွာလည္း နည္းနည္းပါးပါး ဖတ္ဖူးတယ္၊ ေရဒီယိုထဲမွာလည္း နားေထာင္ဖူးတယ္။ လူ႕ အခြင့္ေရး ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ျပည္သူူလူထုနဲ႕ အထိုက္တန္ဆုံး စကားလုံးတလုံးနဲ႕ အထိုက္ တန္ဆုံးရဲ႕ အခြင့္အေရးတခုကိုး။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ က်ေနာ္တို႕ ျပည္သူလူထုက ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ ေအာက္မွာ ေနခ်င္တယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ ရွိေအာင္၊ ေအးခ်မ္း သာယာေအာင္ ကမၻာက စစ္အာ ဏာရွင္က်သြားေအာင္ ကမၻာက တိုက္တြန္းေပးပါ၊ လုပ္ေပးပါ အျမန္ဆုံး နည္းနဲ႕ လုပ္ေပးပါလို႕ ကမၻာ သိေအာင္ က်ေနာ္တို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။”