လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ေနရာကို က်မ ေရာက္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အခုထိ လြတ္ေျမာက္တယ္လို႔ မခံစားမိေသးဘူး။
ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခံရၿပီး ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို "ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီ ဘယ္လိုသြားရသလဲ၊ လမ္းခရီး ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ၊ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲ၊ ရာသီဥတုက ဘယ္လိုလဲ" လို႔ က်မဆီကို မိတ္ေဆြေတြက ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းလွမ္းေမးၾကတယ္။
က်မ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖူးတဲ့ ကေလးေထာင္၊ တျခား အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြကို အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပို႔ေပးရတဲ့ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္၊ မိုင္းဆတ္ေထာင္၊ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ အစရိွတဲ့ ေထာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပရတာ ညသန္းေခါင္ထိ။
အဲဒီလို ႏႈတ္နဲ႔ လမ္းညႊန္ရတာ က်မ ဘယ္လိုမွ အားမရဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ခ်င္တာေလ။ ျမန္မာျပည္ထဲက အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြ အခုခ်ိန္မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ထိတ္လန္႔အားငယ္ေနေရာ့မယ္...။
သူတို႔လို ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ က်မ လြမ္းေတးသီခဲ့ရတာ ၈ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္။ က်မ အသည္းႏွလံုးေပၚမွာ "ေထာင္၀င္စာ" ဆိုတဲ့ အသားတံဆိပ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတဲ့ အထိပဲ။
ဘ၀ အခ်ဳိးအေကြ႔အသစ္တခုကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က က်မ ဘ၀ခရီးကို ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။
၁၉၉၈ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ခင္ပြန္းသည္ကို နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးက ေနအိမ္မွာ လာဖမ္းေတာ့ က်မတို႔ သားအမိ မရိွဘူး။ က်မ ေဆြမ်ဳိးမ်ားရိွရာ ေတာနယ္ေလးမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ပါသြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို စိတ္ပူလိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္မွ စံုစမ္းလို႔မရ၊ ဆက္သြယ္လို႔ မရနဲ႔။ ၂ လ အၾကာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ေတာ့မွ သက္ရိွထင္ရွား ရိွပါေသးလားဆိုၿပီး စိတ္ေအးသြားရတယ္။
သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲအၿပီး ေနာက္တပတ္မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ဖို႔ က်မတို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၆၂ ခု၊ ဗ.က.သ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေ႐ႊရဲ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအး၊ ကိုေအာင္ထြန္းရဲ႕အေမ၊ ကိုခြန္စိုင္းရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမ၊ က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕မွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ေထာင္တာ၀န္ရိွတဲ့သူနဲ႔ အႀကိတ္အနယ္ ေျပာၾကတာေပါ့။ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက ခြင့္ျပဳမွ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ႏိုင္မွာလို႔ ျငင္းတယ္။
ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအးနဲ႔ ကိုေအာင္ထြန္းမိခင္၊ ကိုခြန္စိုင္း ဖခင္နဲ႔ မိခင္တို႔က ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေျပာမယ္လို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ေထာင္၀င္စာမေျပာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေတာင္မွ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။
အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္လာတဲ့ဟင္း ပါဆယ္ထုပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေရပံုး၊ ထမင္းစားဖို႔ ေကာ္ခြက္ ေကာ္ဇြန္း၊ ေထာင္၀တ္စံု ႏွစ္စံု၊ ေစာင္၊ အေႏြးထည္ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေတြကိုပဲ ဆြဲၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလို္နဲ႔ က်မတို႔ အပတ္စဥ္ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္လာလိုက္၊ မေတြ႔ရ ျပန္သြားလိုက္နဲ႔ ပင္ပန္းလိုက္တာ ေငြကုန္လူပန္း။ အေၾကြးထူကာမွထူေရာ့။ တပတ္တခါ အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕သြားၿပီး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔အေရး အက်ဥ္းက်မိသားစုအေရး လုပ္ရတာ။ ေမလေနာက္ဆံုး သီတင္းပတ္မွာ က်မတို႔ ဇြဲဆုရခဲ့တယ္။
ေထာက္လွမ္းေရးက "ေဟ့" ဆို ေကြ႔ေနတဲ့ျမစ္ေတာင္ ေျဖာင့္သြားေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက မီးစိမ္းျပလိုက္ေတာ့ က်မတို႔တေတြ ပထမဆံုး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရသြားတယ္။
ေထာင္တာ၀န္ခံေတြက က်မတို႔ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္းယူ ေဖာင္ျပည့္ၿပီး သြားခြင့္ရၿပီိလုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ က်မတို႔ အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြကလည္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရၿပီဆိုေတာ့ တက္ၾကြလန္းဆန္းသြားၾကတယ္။
ကိုယ့္မိသားစု အက်ဥ္းက်သူရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ကို ၾကမ္းခင္းေစ်း ၃ ႏွစ္၊ အမ်ားဆံုး ၅ ႏွစ္လို႔ တြက္ၿပီး ေရွ႕ခရီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကတယ္။ က်မတို႔ အင္းစိန္ဗူး၀ေရွ႕ ဧည့္ရိပ္သာမွာ ေထာင္၀င္စာေတြဖို႔ ေစာင့္တဲ့အခ်ိန္က ကမၻာဦးလူသားေတြ ေနနဲ႔လကို ေမွ်ာ္ရတာ က်မတို႔ေလာက္ ပင္ပန္းလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။
ေရတမာပင္ေပၚက ထင္ပါရဲ႕ ဥၾသငွက္ကေလး လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ "ဥၾသ" "ဥၾသ" လို႔ ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ အေကာင္ကို မျမင္ရဘဲ အသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ က်မအတြက္ အလြမ္းတာရွည္ ေရွ႕ေျပးနမိတ္ဆိုတာ သတိမထားမိဘူး။
ညေန ၃ နာရီမွာ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းက စာရြက္တရြက္ကိုင္ၿပီး ဖတ္ျပတယ္။ "ဆက္ေအာင္ႏိုင္ ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ျမင္းၿခံ"၊ "ေနဦး ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ကေလးေထာင္" ဆိုတဲ့ အသံက က်မ ရိွသမွ် ခြန္အားေတြကို ဆြဲယူခ်လိုက္သလိုပါပဲ။
မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနတဲ့ က်မကို ကိုေအာင္ထြန္း မိခင္၊ ကိုခြန္စိုင္း မိခင္၊ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မာေအးတို႔က ၀ိုင္းၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ဆိုတာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အျမင့္ဆံုး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ပါပဲ။ "ကေလးအက်ဥ္းေထာင္" ဆိုေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ဆိုတာ ဘယ္တိုင္း၊ ဘယ္ျပည္နယ္ထဲ ပါတယ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ မသိၾကဘူး။
တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာကထိက ဆရာမ ကိုေအာင္ထြန္း အေမက "ျမန္မာျပည္ေျမပံုရဲ႕ ဘယ္ေနရာလဲဆုိတာ တို႔ေတြ ေမ့ကုန္ပါၿပီေအ။ ရက္စက္လိုက္တာ" လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္တယ္။
ဦးလွေ႐ႊ၊ ကိုခြန္စိုင္း၊ ကိုေအာင္ထြန္းတို႔နဲ႔ေတာ့ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဦးလွေ႐ႊက ေဒၚေဒၚ့ကို မွာလိုက္တယ္။
"မိသႏၱာကို ကေလးေထာင္ အျမန္သြားၿပီး ေမာင္ေနဦးကို လိုက္ေတြ႔ခိုင္း။ ေမာင္ေနဦးမွာ ဘာမွ ပါမသြားဘူး။ ငါ့ေစာင္ တထည္ေတာ့ ေပးလိုက္တယ္"
ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ တံလွ်ပ္ေတြထေနတဲ့ ေမလရဲ႕ေႏြအပူက က်မရင္ထဲက အပူကို မီမယ္ မထင္ဘူး။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သားကို ေမေမနဲ႔အပ္ၿပီး တမူးၿမိဳ႕မွာ ေစ်းေရာင္းဖူးတဲ့ က်မ အေဒၚဆီကို သြားေတြ႔တယ္။ ေဒၚေဒၚက "ကေလးၿမိဳ႕မွာ ေထာင္ရိွလုိ႔လား။ ေဒၚေဒၚက တမူးၿမိဳ႕ပဲ ကၽြမ္းက်င္တာ။ ကေလးၿမိဳ႕ကိုေတာ့ မရင္းႏွီးဘူး။ လမ္းစရိတ္က အေတာ္ကုန္မယ္။ ညည္းမွာ ပိုက္ဆံမရိွဘဲ ဘယ္လိုသြားမလဲ။ လမ္းစရိတ္ ေက်ေအာင္ တမူးမွာ ေစ်းေရာင္း။ ကေလးၿမိဳ႕ျပန္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔၊ ညည္း ေယာက္်ားက ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ညည္း ဘာလုပ္မလဲ။ ညည္းတို႔သားအမိ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ညည္းေယာက္်ား ေထာင္၀င္စာအတြက္ ညည္း ႀကိဳးစားမွျဖစ္မွာ" လို႔ ေျပာတယ္။
အေရးေပၚရင္ အဆင္သင့္သံုးႏိုင္မယ့္ ေငြေၾကး က်မတို႔မွာ မရိွဘူး။ ေလာကကို ခါးေထာက္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရးက သာမန္ျပည္သူက်မတို႔မွာ ရိွထားတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ မိဘေပးထားတဲ့ အေမြအႏွစ္ က်မတို႔အိမ္ေလးကို ၁၅ က်ပ္တိုးနဲ႔ ေပါင္ၿပီး ရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ က်မသားေလးကို ေမေမနဲ႔အပ္ၿပီး ကေလးၿမိဳ႕ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
က်မ ငယ္ဘ၀ေၾကးမံုျပင္မွာ နာက်င္မႈေတြ ခြဲခြာျခင္းေတြ၊ မျပည့္စံုမႈေတြဘဲ ထင္ဟပ္ခဲ့သလို သားရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကလည္း က်မလို ထပ္တူက်ေနျပန္ၿပီလား။
က်မတို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး၊ မႏၱေလး - မံုရြာ၊ မံုရြာ - ကေလး အဆင့္ဆင့္လာတဲ့ လမ္းခရီးက အသြားခရီးတင္ ကေလးၿမိဳ႕အေရာက္ ၅ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက "မံုရြာ - ယာႀကီးလမ္း" မ႐ိွေသးဘူး။ မဟာၿမိဳင္ကို ျဖတ္ရတဲ့ခရီး။ မံုရြာကေန အမိုးပြင့္ ဟိုင္းလပ္ကားေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ထုိင္ရံုပဲ လိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ကုန္က အျပည့္။
ကံထူးမက မဟာၿမိဳင္ေတာင္ေျခရင္း။ ည ၈ နာရီကတည္းက ေတာင္စတက္တာ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းက်ကာမွ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူးကို ေရာက္တယ္။ ေတာေတာင္ဆုိတာ က်မအတြက္ ပထမဆံုးျမင္ဖူးတာ။
ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြမွာ ကားက ေကြ႔လိုက္ပတ္လိုက္နဲ႔ လူဆိုတာ တကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးေနတာပဲ။ ကားမီးေရာင္နဲ႔ျမင္ရတဲ့ ကမ္းပါးယံေတြက ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံေတြ။ လမ္းက ကားတစီးသြားသာရံု။ ကားေဘာ္ဒီက ကားလမ္းေက်ာ္ၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေမးတင္ေနတာမို႔ က်မ မၾကည့္ရဲဘူး။
ေတာနက္ေလ ပိုေအးေလ၊ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေနတဲ့ အေအးကို အေၾကာက္တရားက ဖံုးလႊမ္းေနတယ္။ က်မ နဖူးမွာေခၽြးစေတြ သီးလို႔။
ကားစက္သံက ေတာေတာင္ကို အသက္၀င္ေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပဲ။ ေမ်ာက္ေတြ၊ ယုန္ေတြ၊ ငံုးေတြ၊ ေတာၾကက္ေတြကို ေတာေခ်ာက္တဲ့အတိုင္း ကားလမ္းေပၚအထိ ထြက္ေျပးလာတတ္တယ္။ ကားစပယ္ယာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြက "ေဟး ေဟး" ဆိုၿပီး ညာသံေပး ေမာင္းထုတ္ရတယ္။ ကားလမ္းေရွ႕တည့္တည့္ ေျပးတာက ေျပး၊ ေတာထဲ၀င္ေျပးတာက ေျပးနဲ႔ ရွဳတ္ယွက္ခတ္သြားတယ္။ ယုန္ေလးေတြက ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးေလးေတြနဲ႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပးၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာကို ထြက္ေျပးသြားတယ္။
တညလံုး ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ေမာင္းလာတဲ့ကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘး "ကိုင္းရြာ" ကို ေရာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လာၿပီ။ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ကလည္း တဲႀကီးေတြထဲမွာ ေက်ာဆန္႔အနားယူၾက။ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ မီးဖိုေတြေရွ႕သြားၿပီး မီးလႈံေနၾကတယ္။
က်မတို႔ကေတာ့ သူတို႔လို စိတ္ေအးလက္ေအး မနားႏိုင္ေသးဘူး။ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ေလွနဲ႔ကူးဖို႔ ေလွဆိပ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။ ေလွသမားေတြ အိပ္ယာက မႏိုးေသးေပမယ့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကေတာ့ ႏိုးေနၿပီ။
ျမစ္ေရေဘာင္းလန္ေနတဲ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိ က်မတို႔ေလွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အနာဂတ္ကို မေတြး၀ံ့ေအာင္ပါပဲ။ ခင္ပြန္းသည္ဆီကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတာင္ က်မ မကူးရဲဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ အလကားမရဘူး။ တခုလိုခ်င္ရင္ တခုေပးဆပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳက သင္ေပးလိုက္တယ္။
၂၄ မိုင္သာေ၀းတဲ့ ကေလး၀-ကေလးလမ္းကို က်မတို႔ တေနကုန္ေအာင္ စီးခဲ့ရတယ္။ ၅ ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကေလးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
၆ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကေလးေထာင္ကို ဆိုကၠားဆရာ - ျမင္းလွည္းဆရာေတြဆီ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ကေလးေထာင္ကို မသိၾကဘူး။ ကေလးမွာ ေထာင္မရိွဘူးလို႔ ေျပာေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလည္း ဆိုကၠားနဲ႔ ကေလး ရဲစခန္းကိုသြားၿပီး ေထာင္ကို ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ အရဲစြန္႔ ေမးရတယ္။ တာ၀န္က် ရဲအရာရိွက ေထာင္က ၿမိဳ႕နဲ႔ ၈ မုိင္ေ၀းတဲ့ ကေလး-တမူး ကားလမ္းေပၚမွာ ရိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ေလးဘီးငွားသြားရင္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တမူး-ကေလးလမ္းက အခုလို အာရွလမ္း မဟုတ္ေသးဘူး။
ခ်င္းေတာင္ေျခရင္းကို ေနရဥၥရာျမစ္က ေကြ႔ပတ္စီးဆင္းေနတယ္။ ေနရဥၥရာျမစ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ကေလးေထာင္ကို ဖုန္လိပ္ေတြၾကားကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ က်မ စိတ္ထဲ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးရဲ႕ မဲဇာေတာင္ေျခက ဒီေလာက္ေ၀းပါ့မလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
ေထာင္အုတ္႐ိုး ဗူးတံခါးသာ ၿပီးေသးတဲ့ ေဆာက္လုပ္လက္စ ကေလးေထာင္အသစ္ ေျမေနရာက ေမာ္လုိက္ကေလးရြာရဲ႕ သုသာန္ေျမေနရာေဟာင္း။ ကားဆရာက အေၾကာက္ႀကီးသူမို႔ "ျမန္ျမန္ေနာ္ အမ" လို႔ မွာတယ္။ က်မက ေၾကာက္စိတ္ထက္ မခံခ်င္စိတ္၊ ခင္ပြန္းသည္ကို ေတြ႔ခ်င္စိတ္က လႊမ္းမိုးေနတာမို႔ "ငါ့သေဘာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး သေဘာဟဲ့" လို႔ ဘုေတာခဲ့ေသးတာ။
၄ လၾကာ အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကုိ ေထာင္အရာရိွ ေထာက္လွမ္းေရး ၈ ေယာက္ေရွ႕မွာ မိသားစုအေၾကာင္းသာ ေျပာရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္နဲ႔ ၁၅ မိနစ္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။
ျခင္လံု သံဇကာႏွစ္ထပ္ ေနာက္က ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက မပီ၀ိုးတ၀ါး။ စိမ့္ေအးေနတဲ့ အုတ္တိုက္ႀကီးအတြင္းက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အေစာင့္အေရွာက္ေတြ၊ အသံဖမ္းစက္ေတြနဲ႔ က်မနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ထပ္မံခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုပဲ။
ပိန္ခ်ဳံးေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ဆီမွာ ခြန္အားဆိုလို႔ စိတ္ဓာတ္တခုပဲ ရိွေတာ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ "ေနေကာင္းရဲ႕လား" ဆုိတဲ့ က်မ ေမးခြန္းကို ခင္ပြန္းသည္က "လူကို ဦးေဆာင္တာ အေတြးအေခၚပဲ" တဲ့။ ဒီေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက "ကိုယ္ေရးကိုယ္တာပဲ ေျပာပါ" လို႔ ကန္႔ကြက္တယ္။ အသံေတြ တုန္သြားတဲ့အထိ ေဒါသျဖစ္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က "စိတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သြား၊ ငါနဲ႔အတူ ၁၅ ေယာက္ ရိွတယ္။ ဦးတင္ေအာင္၊ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကိုဆန္နီ၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုပဏၰိတ္၊ ကိုေဌးလြင္၊ ဦးဇင္း စႏၵာသီရိ၊ ဦးေအာင္ျမင့္၊ ကိုေစာ၀င္း၊ ကိုခင္ေမာင္လြင္၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ေစာသာအင္း၊ ဦးေစာနီေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေဇာ သူတို႔အိမ္ေတြ ေျပာလုိက္၊ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ပါလို႔။ ဒီေဒသက ငွက္ဖ်ားေဒသ၊ ေအးလည္း ေအးတယ္၊ ေဆး၀ါးလည္း မရိွဘူး။ ေထာင္ဆရာ၀န္လည္း မရိွဘူး၊ ေထာင္ေဆး႐ံုလည္း မရွိဘူး" ဆုိတဲ့ စကားအဆံုး "ေထာင္၀င္စာ ပိတ္တယ္ အခ်ိန္ျပည့္ၿပီ" ဆိုတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေထာင္တာ၀န္ရိွသူေတြ က်မတို႔ ေတြ႔ဆံုျခင္းကို ခြဲခြာျခင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလုိက္တယ္။
ေထာင္ကအျပန္ "ဘာေလးေတာ့ မေျပာလုိက္ရဘူး။ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ။ ဟိုသတင္းေလး ေျပာလိုက္ရမွာ" ဆိုတဲ့ ေနာင္တစိတ္၊ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေထာင္၀င္စာ ခရီးေတြကို က်မ ၈ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
ဒီလို "ေထာင္၀င္စာ" ဆိုတဲ့ ေတြ႔ဆံုျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ မိသားစုေတြ႔ဆံုျခင္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးလာေနၾကျပန္ၿပီ။
"ေထာင္၀င္စာ" ေတြ႔ဖို႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ၾကရမယ့္ မိသားစုေတြရဲ႕ သတင္းကို စိတ္ႏွလံုးတုန္လႈပ္စြာနဲ႔ က်မ ၾကားေနရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment