မင္းသက္ရွင္
ကရင္နီ႐ိုးရာ ဒီးကူပြဲသို႔ ေရာက္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ ထင္မထားခဲ့။ သြားေတာ့ သြားခ်င္ေနမိခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသား ႐ိုးရာပြဲေတာ္မ်ားကို စိတ္ဝင္စားလာသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ေဒသႏၲတရ ဗဟုသုတေရးရာ (Local Knowledge) ကို ေလ့လာမိကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ခဲ့သည္။ အစဥ္အလာမပ်က္ က်င္းပၾကမည့္ ေနရာမွာလည္း ျမန္မာျပည္မွ စစ္ေၾကာင့္ ေျပးလာရျပီး ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိေနရသည့္ သူတစ္ပါးေျမေပၚမွာျဖစ္၍ ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းေနသည္။
ကရင္နီ လူမ်ိဳးစုမ်ားသည္လည္း ေရွးအဆက္ဆက္ ယံုၾကည္မွတ္သားခဲ့ၾကသည့္ သမိုင္းအတိုင္း ပြဲေတာ္မ်ားရွိၾကသည္။ ယင္းတို႔အနက္ အဲဒူ (ေခၚ) ေပၚမီ (ေခၚ) ဒီးကူပြဲေတာ္သည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္၊
ဒီးကူပြဲေတာ္ က်င္းပရျခင္း ေနာက္ခံသမိုင္းအက်ဥ္း
ယခုအခါ ေငြေတာင္ျပည္ဟုလည္း တင္စားေခၚေဝၚၾကေသာ ကရင္နီျပည္ (ကယားျပည္) ကို ေရွးစဥ္ကာလတြင္ ယြန္းလူမ်ိဳးမ်ားက ကရင္နီသူရဲေကာင္း သွ်ားတူးဖဲကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ၾကံျပီး တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကဖူး၏။ ကရင္နီတို႔က ျပန္လည္ေတာ္လွန္ရာတြင္ စစ္ေညာင္းျပီး မေအာင္ျမင္ျဖစ္ေနရ၏။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ရိကၡာျဖစ္သည္။ ယြန္းတို႔က ေကာက္ညွင္းကို ေခါပုပ္သဖြယ္ျပဳ၍ ခေမာက္ေအာက္တြင္ ေဆာင္းထားၾကရာ ရိကၡာျပႆနာ မေပၚေပ။ ထိုအခ်က္ကိုယူ၍ ကရင္နီတို႔လည္း ဒီးကူေခၚ ကိုင္းပင္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေကာက္ညႇင္းဆန္ကို ထုပ္၍ ဒီးကူေကာက္ညႇင္းထုပ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာ ခုႏွစ္ရက္အထိ အထားခံေပသည္။ ဒီးကူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေကာက္ညႇင္း ခပ္သြယ္သြယ္သံုးခုကို တစ္စုခ်ည္၍ ျပဳလုပ္သည္။ ကရင္နီအႏြယ္ဝင္ လူမ်ိဳးုစုမ်ား ေပါင္းစည္းျခင္းကို ေဖာ္ညႊန္းသည္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္ကို ေရမစိမ္ဘဲ အစိမ္းထည့္ျပီး ေပါင္းခံျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္စိမ္းႏွင့္ ေသသပ္ေအာင္ ထုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ ပညာသားပါ၏။ ယြန္းလူမ်ိဳးတို႔ ဆုတ္ခြာျပီးေနာက္ ကရင္နီလူမ်ိဳးတို႔သည္ ရြာတိုင္းတြင္ ဒီးကူပြဲကို က်င္းပၾကသည္။
သဘာဝေတာၿမိဳ႕၊ ေခါင္ရည္၊ ဖားစည္သံႏွင့္ ႐ိုးရာအက
ဒီးကူပြဲေတာ္ကို ဒီးကူရြက္ခူးျခင္း၊ လိပ္ျပာေခၚျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ား ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ နတ္ေမးရန္ ဖိုးဒီးကရီ႐ုပ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပြဲရက္ၾကား၊ ပြဲေတာ္အျပီး နတ္ပို႔ျခင္းစသည္ျဖင့္ ရက္သတၱတစ္ပတ္ၾကာ က်င္းပသည္။ တစ္ခါမွ မသြားဖူးေသာ ေတာလမ္းကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ကြ်မ္းက်င္စြာ ျဖတ္ေမာင္းၾကေသာအခါ တီဗီထဲမွာလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ခရီးၾကမ္းျပိဳင္ပြဲဟာ ဘာဟုတ္ေသးလဲဟု ေတြးမိေသး၏။ ေနာက္မွ စီးရသည့္ က်ေနာ္မွာ အသက္႐ႈဖို႔ပင္မွား၏။
ဒုကၡသည္စခန္း (သို႔မဟုတ္) ထိုင္းတို႔အလိုအားျဖင့္ Temporary Shelter Area မွာ အိမ္ေျခ တစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ရွိရာ ရြာၾကီးဟု ေျပာရန္ပင္ခက္သည္။ အင္ဖက္ႏွင့္ သက္ကယ္မိုး၊ ဝါးထရံႏွင့္ ဝါးခင္း၊ ေတာင္အေၾကာေၾကာမွာ သစ္ၾကီး ဝါးၾကီးရိပ္ေအာက္၊ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား ၾကိဳၾကားႏွင့္ အစီလိုက္ အတန္းလိုက္ရွိေနေသာ အိမ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ သဘာဝအတိုင္းေနေသာ ျမိဳ႕ကေလးဟု က်ေနာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္ထားလိုက္၏။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မၾကာမီ ေသာက္ရေသာ ပူေႏြးေႏြး ေခါင္ရည္မွာ မေမ့ႏိုင္သည့္ အရသာ ျဖစ္ပါသည္။ (ကရင္နီတို႔က "ေခါင္"ဟု တိုတိုပဲ ေခၚသည္။) ဆန္ျဖင့္လုပ္သည့္ေခါင္မွာ ပူေႏြးေႏြးကေလး ေသာက္ရရာ ျမိဳ႕ျပမွာ ေရခဲျဖင့္ေမွ်ာရေသာ ဝီစကီကိုပင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္တစ္ခု ေရာက္ျပီဆို သစ္ခက္စိမ္းကေလးမ်ား ျမင္သာေအာင္ ထိုးထားေသာ အိမ္မ်ား၊ တကူးတက ဖိတ္ေသာ အိမ္မ်ားကို တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ရြာခံမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္၍ လည္သည္။ (သစ္ခက္စိမ္းထိုးထားလွ်င္ ဧည့္လက္ခံရန္ အသင့္အိမ္ဟု သေဘာရေၾကာင္း မွတ္သားရ၏။) အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက သူတို႔အိမ္တြင္းျဖစ္ ေခါင္ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ ဝက္သား၊ ၾကက္၊ အာလူး စသည္တို႔ပါဝင္ေသာ စားစရာမ်ားျဖင့္လည္း ဧည့္ခံသည္။ အတူလိုက္ပို႔ေသာ ရြာခံတို႔က ေခါင္အရသာကို ဆန္းစစ္ျပသည္။ တစ္အိမ္တက္တစ္အိမ္ဆင္း ေလးငါးရက္ လည္လိုက္ ေသာက္လိုက္ရာ ေခါင္အရသာကိုပင္ ခြဲျခားတတ္လာျပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေခါင္ေဖာက္အေကာင္းဆံုးဆိုေသာ ရပ္ကြက္သို႔ ေရာက္ေသးရာ ေျပာစမွတ္တြင္ေအာင္ပင္ "ခ်ိဳျပင္းရွေမႊး"ဟု စာဖြဲ႔ရမည္ ထင္သည္။
ေခါင္ကေလးေထြေထြႏွင့္ ႐ိုးရာ အက အတီး အဆိုကို ခံစားရသည္။ ႐ိုးရာအတုိင္းလည္း ကၾကသလို ႐ိုးရာ အတီးမွာ အေျပာင္အပ်က္ကေလးမ်ားျဖင့္ နယားလိုလိုအက၊ ႐ုပ္ေျပာင္အကမ်ားျဖင့္လည္း ကၾက၏။ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းးကေလး အဖြဲ႔လိုက္ ႐ိုးရာအတိုင္းလည္း အိမ္မ်ားေရွ႕ လိုက္၍ ကၾကသည္။ အိပ္ခါနီးလည္း ဖားစည္သံတဒူဒူၾကားရ၊ မနက္တြင္လည္း ဖားစည္သံတဒူဒူႏွင့္ ႏိုးရ၏။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေခါင္ကေလး ျမၾက၏။ ေလး၊ ငါးရက္ပင္။
ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ တတိယႏိုင္ငံႏွင့္ ဘာသာေရး
ကရင္နီတိုင္းရင္းသားတို႔ၾကံဳရေသာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္၊ ေရျခားေျမျခားတြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရေသာဘဝတြင္ ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေယာက်္ားေလးမ်ားၾကားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ပို၍ ေျပာင္းလဲလာေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ားအဖို႔မွာ ေရွးဓေလ့ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို မလိုက္နာသည့္တိုင္ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ အလြန္အမင္း စိမ့္ဝင္ျခင္းကား မရွိေသး။
ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစြန္းစြန္းမွ် ဤေနရာမွ အျပင္ထြက္ခြင့္မရဘဲ ေနရသူမ်ား၊ ကေလးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ပညာေရး မဲ့မူမ်ား၊ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္မႈမ်ား၊ ထိုင္းအစိုးရ၏ မျပတ္မသား ေပၚလစီတို႔သည္ ကရင္နီတိုင္းရင္းသားတို႔အား တတိယႏိုင္ငံ ေရႊ႕ေျပာင္းေရးအတြက္ တြန္းပို႔ေနသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။
ေနာက္တစ္ခု ျမင္မိသည္မွာ ဓေလ့႐ိုးရာ ယံုၾကည္မႈမ်ားအၾကား ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးစုမ်ားတြင္ ဘာသာေရးသြန္သင္မႈသည္ ဓေလ့႐ိုးရာမွ အေနေဝးသြားေစသလိုရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။
ဒီးကူပြဲေတာ္ က်င္းပရျခင္း ေနာက္ခံသမိုင္းအက်ဥ္း
ယခုအခါ ေငြေတာင္ျပည္ဟုလည္း တင္စားေခၚေဝၚၾကေသာ ကရင္နီျပည္ (ကယားျပည္) ကို ေရွးစဥ္ကာလတြင္ ယြန္းလူမ်ိဳးမ်ားက ကရင္နီသူရဲေကာင္း သွ်ားတူးဖဲကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ၾကံျပီး တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကဖူး၏။ ကရင္နီတို႔က ျပန္လည္ေတာ္လွန္ရာတြင္ စစ္ေညာင္းျပီး မေအာင္ျမင္ျဖစ္ေနရ၏။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ရိကၡာျဖစ္သည္။ ယြန္းတို႔က ေကာက္ညွင္းကို ေခါပုပ္သဖြယ္ျပဳ၍ ခေမာက္ေအာက္တြင္ ေဆာင္းထားၾကရာ ရိကၡာျပႆနာ မေပၚေပ။ ထိုအခ်က္ကိုယူ၍ ကရင္နီတို႔လည္း ဒီးကူေခၚ ကိုင္းပင္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေကာက္ညႇင္းဆန္ကို ထုပ္၍ ဒီးကူေကာက္ညႇင္းထုပ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာ ခုႏွစ္ရက္အထိ အထားခံေပသည္။ ဒီးကူသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေကာက္ညႇင္း ခပ္သြယ္သြယ္သံုးခုကို တစ္စုခ်ည္၍ ျပဳလုပ္သည္။ ကရင္နီအႏြယ္ဝင္ လူမ်ိဳးုစုမ်ား ေပါင္းစည္းျခင္းကို ေဖာ္ညႊန္းသည္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္ကို ေရမစိမ္ဘဲ အစိမ္းထည့္ျပီး ေပါင္းခံျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္စိမ္းႏွင့္ ေသသပ္ေအာင္ ထုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ ပညာသားပါ၏။ ယြန္းလူမ်ိဳးတို႔ ဆုတ္ခြာျပီးေနာက္ ကရင္နီလူမ်ိဳးတို႔သည္ ရြာတိုင္းတြင္ ဒီးကူပြဲကို က်င္းပၾကသည္။
သဘာဝေတာၿမိဳ႕၊ ေခါင္ရည္၊ ဖားစည္သံႏွင့္ ႐ိုးရာအက
ဒီးကူပြဲေတာ္ကို ဒီးကူရြက္ခူးျခင္း၊ လိပ္ျပာေခၚျခင္း၊ နတ္ဆိုးမ်ား ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ နတ္ေမးရန္ ဖိုးဒီးကရီ႐ုပ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပြဲရက္ၾကား၊ ပြဲေတာ္အျပီး နတ္ပို႔ျခင္းစသည္ျဖင့္ ရက္သတၱတစ္ပတ္ၾကာ က်င္းပသည္။ တစ္ခါမွ မသြားဖူးေသာ ေတာလမ္းကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ကြ်မ္းက်င္စြာ ျဖတ္ေမာင္းၾကေသာအခါ တီဗီထဲမွာလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ခရီးၾကမ္းျပိဳင္ပြဲဟာ ဘာဟုတ္ေသးလဲဟု ေတြးမိေသး၏။ ေနာက္မွ စီးရသည့္ က်ေနာ္မွာ အသက္႐ႈဖို႔ပင္မွား၏။
ဒုကၡသည္စခန္း (သို႔မဟုတ္) ထိုင္းတို႔အလိုအားျဖင့္ Temporary Shelter Area မွာ အိမ္ေျခ တစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ရွိရာ ရြာၾကီးဟု ေျပာရန္ပင္ခက္သည္။ အင္ဖက္ႏွင့္ သက္ကယ္မိုး၊ ဝါးထရံႏွင့္ ဝါးခင္း၊ ေတာင္အေၾကာေၾကာမွာ သစ္ၾကီး ဝါးၾကီးရိပ္ေအာက္၊ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား ၾကိဳၾကားႏွင့္ အစီလိုက္ အတန္းလိုက္ရွိေနေသာ အိမ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ သဘာဝအတိုင္းေနေသာ ျမိဳ႕ကေလးဟု က်ေနာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္ထားလိုက္၏။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မၾကာမီ ေသာက္ရေသာ ပူေႏြးေႏြး ေခါင္ရည္မွာ မေမ့ႏိုင္သည့္ အရသာ ျဖစ္ပါသည္။ (ကရင္နီတို႔က "ေခါင္"ဟု တိုတိုပဲ ေခၚသည္။) ဆန္ျဖင့္လုပ္သည့္ေခါင္မွာ ပူေႏြးေႏြးကေလး ေသာက္ရရာ ျမိဳ႕ျပမွာ ေရခဲျဖင့္ေမွ်ာရေသာ ဝီစကီကိုပင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္တစ္ခု ေရာက္ျပီဆို သစ္ခက္စိမ္းကေလးမ်ား ျမင္သာေအာင္ ထိုးထားေသာ အိမ္မ်ား၊ တကူးတက ဖိတ္ေသာ အိမ္မ်ားကို တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ရြာခံမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္၍ လည္သည္။ (သစ္ခက္စိမ္းထိုးထားလွ်င္ ဧည့္လက္ခံရန္ အသင့္အိမ္ဟု သေဘာရေၾကာင္း မွတ္သားရ၏။) အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက သူတို႔အိမ္တြင္းျဖစ္ ေခါင္ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ ဝက္သား၊ ၾကက္၊ အာလူး စသည္တို႔ပါဝင္ေသာ စားစရာမ်ားျဖင့္လည္း ဧည့္ခံသည္။ အတူလိုက္ပို႔ေသာ ရြာခံတို႔က ေခါင္အရသာကို ဆန္းစစ္ျပသည္။ တစ္အိမ္တက္တစ္အိမ္ဆင္း ေလးငါးရက္ လည္လိုက္ ေသာက္လိုက္ရာ ေခါင္အရသာကိုပင္ ခြဲျခားတတ္လာျပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေခါင္ေဖာက္အေကာင္းဆံုးဆိုေသာ ရပ္ကြက္သို႔ ေရာက္ေသးရာ ေျပာစမွတ္တြင္ေအာင္ပင္ "ခ်ိဳျပင္းရွေမႊး"ဟု စာဖြဲ႔ရမည္ ထင္သည္။
ေခါင္ကေလးေထြေထြႏွင့္ ႐ိုးရာ အက အတီး အဆိုကို ခံစားရသည္။ ႐ိုးရာအတုိင္းလည္း ကၾကသလို ႐ိုးရာ အတီးမွာ အေျပာင္အပ်က္ကေလးမ်ားျဖင့္ နယားလိုလိုအက၊ ႐ုပ္ေျပာင္အကမ်ားျဖင့္လည္း ကၾက၏။ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းးကေလး အဖြဲ႔လိုက္ ႐ိုးရာအတိုင္းလည္း အိမ္မ်ားေရွ႕ လိုက္၍ ကၾကသည္။ အိပ္ခါနီးလည္း ဖားစည္သံတဒူဒူၾကားရ၊ မနက္တြင္လည္း ဖားစည္သံတဒူဒူႏွင့္ ႏိုးရ၏။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေခါင္ကေလး ျမၾက၏။ ေလး၊ ငါးရက္ပင္။
ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ တတိယႏိုင္ငံႏွင့္ ဘာသာေရး
ကရင္နီတိုင္းရင္းသားတို႔ၾကံဳရေသာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္၊ ေရျခားေျမျခားတြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရေသာဘဝတြင္ ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေယာက်္ားေလးမ်ားၾကားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ပို၍ ေျပာင္းလဲလာေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ားအဖို႔မွာ ေရွးဓေလ့ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို မလိုက္နာသည့္တိုင္ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ အလြန္အမင္း စိမ့္ဝင္ျခင္းကား မရွိေသး။
ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစြန္းစြန္းမွ် ဤေနရာမွ အျပင္ထြက္ခြင့္မရဘဲ ေနရသူမ်ား၊ ကေလးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ပညာေရး မဲ့မူမ်ား၊ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္မႈမ်ား၊ ထိုင္းအစိုးရ၏ မျပတ္မသား ေပၚလစီတို႔သည္ ကရင္နီတိုင္းရင္းသားတို႔အား တတိယႏိုင္ငံ ေရႊ႕ေျပာင္းေရးအတြက္ တြန္းပို႔ေနသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။
ေနာက္တစ္ခု ျမင္မိသည္မွာ ဓေလ့႐ိုးရာ ယံုၾကည္မႈမ်ားအၾကား ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ိဳးစုမ်ားတြင္ ဘာသာေရးသြန္သင္မႈသည္ ဓေလ့႐ိုးရာမွ အေနေဝးသြားေစသလိုရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။
ေပ်ာ္ေအာင္ေန
ထိုင္းေျမေပၚတြင္ ဤသို႔ ဆယ္စုႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီ၍ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရသည့္ဘဝ၊ ကိုယ့္ျပည္လည္း ကိုယ္ျပန္ဖို႔ အေျခအေန မေပးသည့္ကာလတြင္ ကိုယ့္အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့႐ိုးရာကို ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းရသည္မွာ အျမဲတေစ လြယ္ကူသည္ကား မဟုတ္ေပ။ ေတာလိုက္ျခင္း၊ သစ္ပင္ဝါးပင္တို႔ႏွင့္ ပြန္းတီးေနေသာ ဓေလ့မ်ားရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားတို႔ အဖို႔ ပို၍ ခက္ခဲသည္မ်ားရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကာလံ ေဒသံအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲ၍ ရသည္မ်ားကို ျပဳျပင္ေပးရသည္လည္း ရွိသည္။
ကရင္နီလူမ်ိဳးစုတို႔သည္ ႐ိုးသားသည္၊ စကားကို နည္းနည္းႏွင့္ အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ ေျပာသည္။ အမ်ားစုမွာ တည္ျငိမ္ေအးေဆးေသာ စ႐ိုက္ရွိသည္။ က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုးမွာ သူတို႔၏ ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ ဟာသဥာဏ္ရွိမႈ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔၏ ဘာသာစကားကို မက္မက္ေမာေမာ ေျပာၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ က်ေနာ့္ကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေပးသည္။ မွတ္သားစရာေတြ၊ ရယ္ေမာစရာေတြ၊ သင္ယူစရာေတြ အျပည့္ပင္။
"ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကတာေပါ့" ဟူေသာ Post-Ten (ဆယ္တန္းလြန္ပညာေရး) ေက်ာင္းမွ ဆရာရစ္ခ်တ္၏စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း ဒါသည္ပဲ လူသားပီေသာ ရွင္သန္႐ုန္းကန္မႈ၊ အဓိပၸာယ္ရွိဆဲ တိုက္ပြဲဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ က်ေနာ့္အဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဝင္ေရာက္ ႏႊဲခဲ့ရသည့္ ဒီးကူပြဲကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ထိုင္းေျမေပၚတြင္ ဤသို႔ ဆယ္စုႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီ၍ အထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရသည့္ဘဝ၊ ကိုယ့္ျပည္လည္း ကိုယ္ျပန္ဖို႔ အေျခအေန မေပးသည့္ကာလတြင္ ကိုယ့္အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့႐ိုးရာကို ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းရသည္မွာ အျမဲတေစ လြယ္ကူသည္ကား မဟုတ္ေပ။ ေတာလိုက္ျခင္း၊ သစ္ပင္ဝါးပင္တို႔ႏွင့္ ပြန္းတီးေနေသာ ဓေလ့မ်ားရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားတို႔ အဖို႔ ပို၍ ခက္ခဲသည္မ်ားရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကာလံ ေဒသံအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲ၍ ရသည္မ်ားကို ျပဳျပင္ေပးရသည္လည္း ရွိသည္။
ကရင္နီလူမ်ိဳးစုတို႔သည္ ႐ိုးသားသည္၊ စကားကို နည္းနည္းႏွင့္ အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ ေျပာသည္။ အမ်ားစုမွာ တည္ျငိမ္ေအးေဆးေသာ စ႐ိုက္ရွိသည္။ က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုးမွာ သူတို႔၏ ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ ဟာသဥာဏ္ရွိမႈ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔၏ ဘာသာစကားကို မက္မက္ေမာေမာ ေျပာၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ က်ေနာ့္ကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေပးသည္။ မွတ္သားစရာေတြ၊ ရယ္ေမာစရာေတြ၊ သင္ယူစရာေတြ အျပည့္ပင္။
"ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကတာေပါ့" ဟူေသာ Post-Ten (ဆယ္တန္းလြန္ပညာေရး) ေက်ာင္းမွ ဆရာရစ္ခ်တ္၏စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း ဒါသည္ပဲ လူသားပီေသာ ရွင္သန္႐ုန္းကန္မႈ၊ အဓိပၸာယ္ရွိဆဲ တိုက္ပြဲဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ က်ေနာ့္အဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဝင္ေရာက္ ႏႊဲခဲ့ရသည့္ ဒီးကူပြဲကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment