ေမာင္စူးစမ္းနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ

ဒီလူ ဒီမိုကေရစီခ်စ္ပံုမ်ားျဖင့္ ေၾကာက္မ်ားေၾကာက္ပါဘိလို႔ စလိုက္ရရင္ေကာင္းမလား မသိ။


တခ်ိန္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို လက္နက္နဲ႔ဒီမိုကေရစီလဲဖို႔ တရားျပခဲ့သူႀကီး ဟာ အခုအခါမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ "စည္းကမ္း ႐ွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ" လဲသင့္တယ္လို႔ တရားျပေနျပေနျပန္ၿပီ။

ခုတေလာ လူေျပာမ်ား၊ လူဆဲမ်ားေနတဲ့ ေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲက အသံုး အႏႈန္းတခုက ဒီလိုျဖစ္ပါတယ္။ "စစ္တပ္၏ အျပဳက႑ကို အသိအမွတ္ျပဳရန္ျဖစ္သည္” ဆိုတာ ပါပဲ။

နအဖစစ္တပ္မွာ ေမာင္စူးစမ္းေျပာသလို “အျပဳက႑”႐ွိသေလာက္႐ွိတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾက ပါစို႔။ စစ္တပ္ရဲ႕အဖ်က္က႑ကိုေရာ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲ။ ေမာင္စူးစမ္းဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ အဖ်က္က႑ကို လံုးဝမေျပာဘူး။ ဒီေန႔ဗမာျပည္ႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူမသိ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္းမ်ိဳးစံုကိုလည္း သူလက္လွမ္းမမွီတာမဟုတ္။ အျဖစ္မွန္ကို သူသိတယ္။ မေျပာရဲတာလို႔ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အေပၚ ညႇာညႇာတာတာစဥ္းစားရာ က်လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

တခ်ဳိ႕နီးစပ္သူမ်ားအဆိုအရ ေမာင္စူးစမ္းရဲ႕ ဒီအယူအဆဟာ အခုမွမဟုတ္၊ အမ်ိဳး သားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တည္ေထာင္စ ကာလကတည္းက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ႐ွိခဲ့ၿပီး ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာင္မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖူး၊ တရားခ်ဖူးတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ လည္း သူေျပာခဲ့တာေတြကို ေရးသေလာက္ေရးထားတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက ဘာျပန္ေျပာ တယ္ဆိုတာကိုပဲ မေရးတာ။

အခုတေလာ ေမာင္စူးစမ္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားအရဆိုရင္ သူဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ မဆလစနစ္ကို ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားတာ မေကာင္းဘူး၊ စစ္တပ္တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။ သူ အဲဒီလိုဆိုခဲ့ေၾကာင္း မွတ္တမ္းလည္း မ႐ွိ ဘူး၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ထုတ္မေျပာဖူးဘူး။ သူေျပာခဲ့တာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ စစ္အစိုးရ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ပိုတည္ၿမဲႏိုင္မယ္ဆိုတာပဲ။ မဆလအစိုးရက်ဆံုးတာဟာ သူေျပာသလို မဆလ လမ္းစဥ္ကို မစြန္႔လႊတ္လို႔ ဆိုခ်င္ဟန္တူတယ္။ ျပန္မေျပာႏိုင္သူရဲ႕ ေျမပံုေပၚမွာခြရပ္ၿပီး “အစက ငါမေျပာဘူးလား”လို႔ ဆိုေနတာနဲ႔ တူေနတယ္။

မဆလအစိုးရကို(အခုမွ)ေဝဖန္ရာမွာ ေမာင္စူးစမ္းက “အာဏာ႐ွိလွ်င္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ကို ေျပာင္းပစ္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အယူအဆကိုလည္း စာေရးသူက ေဝဖန္ခဲ့ရသည္”ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာနည္းဟာ နအဖအစိုးရအတြက္ေရာ အက်ံဳးမဝင္ဘူးလား။ အာဏာသံုးၿပီး အေျခခံဥပေဒကိုေရးဆြဲ၊ အတည္ျပဳ၊ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ “စည္းကမ္း႐ွိတဲ့ဒီမိုကေရစီ”ဆိုတာကို ထူေထာင္၊ ဒါေတြကို ေမာင္စူးစမ္းက သူ႔ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ႐ႈေဒါင့္ကေနၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုေျပာ မလဲ။ “အရွင္းမင္းႀကီးရဲ႕ ျခေသၤ့ႀကီးေတြက ဟိုဖက္ကမ္းကို ခုန္ကူးေတာ့မလိုလိုပဲ”လို႔ ေျပာမယ္နဲ႔ တူတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေမာင္စူးစမ္း ဒီတေလာေရးေနတာေတြဟာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းထားမႈ ခိုင္မာေရးအတြက္ သေဘာတရားေတြသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲ နအဖ စစ္အာ ဏာ႐ွင္ေတြအဖို႔ အခုအခါ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနတာတခုက သူတို႔ အာဏာကို လက္မလႊတ္ တာဟာ တရားနည္းလမ္းက်ေၾကာင္း ေထာက္ခံတဲ့ သေဘာတရားတစံုသာျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းမွာက ဟုတ္တာမဟုတ္တာအပထား၊ ဦးဘညိန္လို၊ ဦးခ်စ္လိႈင္လို သေဘာတရား ဆရာေတြ ရွိတယ္။ နအဖမွာက တဦးမွမရွိဘူး။ အခု ဆရာေမာင္စူးစမ္းဟာ အဲဒီ ဟာကြက္ကို ျဖည့္ေလသလား စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနတယ္။ သူ ဝန္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ဝန္မခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ရဲရင့္ တင့္ေဆြလို႔ ကေလာင္နာမည္ခံထားတဲ့ စာေပစီစစ္ေရးက စာေပကင္ေပတိုင္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဗိုလ္မႉးတင့္ေဆြဆိုသူကေတာ့ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ထဲက သူ႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးတေစာင္ထဲမွာ ဆရာ ေမာင္စူးစမ္းေရးတာေတြကို က်မ္းႀကီးက်မ္းဂန္သဖြယ္ ကိုးကားထားတယ္။

ေတြ႔ေနရတာက ဆရာေမာင္စူးစမ္းဟာ သာမန္စာဖတ္သူေတြကိုဆိုရင္ ကမၻာမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚတယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အယူအဆေတြကို ကိုးကားၿပီး ထုတယ္။ နည္းနည္းလက္ဝဲ ႏြယ္သူေတြလို႔ ထင္ရသူေတြကိုဆိုရင္ လက္ဝဲစာေပေတြထဲက သူ အသံုးတည့္ရာေတြ ေကာက္ ႏႈတ္ၿပီး ထုတယ္။ ဘယ္ကဟာကိုပဲ ကိုးကား-ကိုးကား အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လက္ရွိတည္ရွိေနတဲ့ အေျခအေန၊ တနည္းအားျဖင့္ အစိုးရကိုသာ လက္ခံၾက၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အံတုဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ ဆိုတာပဲ။ တည္ရွိေနတဲ့စနစ္၊ တည္ရွိေနတဲ့အစိုးရကို လက္ခံၾက၊ တည္ရွိေနတဲ့ ကိုယ့္ဘဝအတိုင္း တင္းတိမ္ၾကလို႔ ေရးတာပဲ။

ဖူကူးယားမားက သမိုင္းဟာ အဆံုးတိုင္သြားၿပီ၊ ကမၻာႀကီးကို အေမေရိကန္ႀကီးစိုးတဲ့ စနစ္ကိုသာ လက္ခံၾကေပေရာ့လို႔ တရား ထူေထာင္ခဲ့တာကို သတိရစရာပဲ။

ေမာင္စူးစမ္းေရးတာေတြကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ရင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဦးတည္ဆံုးမေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါမယ္။ တခ်ိန္က သူကိုယ္တိုင္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔မွာပါခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းဟာ အခုအခါမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို အဓိကထား ထိုးစစ္ဆင္ေနသလဲလို႔ ေမးေကာင္းေမးၾကပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တုန္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီရဲ႕ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေျမေအာက္တာဝန္ခံအျဖစ္ကေန ထြက္၊ လက္နက္ခ်ၿပီး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီကို တိုက္ခိုက္တဲ့စာေတြ ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔သမိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ေတာ့ ဒါဟာ မဆန္းဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပဲ။

ဆရာေမာင္စူးစမ္းေရးတဲ့အထဲမွာ “လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၾကားကာလသမၼတျဖစ္သူ ေဒါက္တာဘဦးမွလြဲ၍ မည္သည့္သမၼတ၊ မည္သည့္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မွ ခပ္ေအးေအးျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုေပၚမွ ဆင္းသြားရသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ”လို႔ ပါရွိပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ဒီအခ်က္ဟာ လံုးဝ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္းဟာ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္ကိန္းဆိုက္ကုန္ၾကတယ္၊ ဘယ္သူ၊ ဘယ္စနစ္ကေန ေထာင္ထဲဆြဲထည့္လိုက္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ တခြန္းမွမေျပာဘူး။ သူတို႔ထိုက္နဲ႔သူတို႔ကံလို႔မ်ား ေျပာခ်င္သလားမသိဘူး။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔လည္း သူက ေျပာပါေသးတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ဟာ စစ္အုပ္စုေတြက ႏိုင္ငံ့အာဏာကို ရာစုႏွစ္ တဝက္နီးပါး လုယက္ဆုပ္ကိုင္ထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါခ်ည္းသက္သက္ေျပာရင္ မျပည့္စံုဘူး။ တဖက္မွာ အဲဒီစစ္အစိုးရေတြကို တရက္မျခား နည္းနာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ကို ဖယ္ရွားေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ေျပာမွျဖစ္မယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဗမာျပည္ႀကီးနဲ႔ ဗမာျပည္သားေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ တသားတည္း ေနထိုင္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေရာက္တယ္။

သူက “ယခုမွ ဒီမိုကေရစီကိုျပန္စသည္”လို႔လည္း တေနရာမွာ ေရးတယ္။ သူဆိုလိုတာ နအဖအစိုးရ လုပ္ေနတာကို ေျပာတာ။ သူေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီစတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ နအဖ စစ္အစိုးရဟာ သံဃာေတြ၊ သီလရွင္ေတြအပါအဝင္ ဆယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေထာင္ႏွစ္ရွည္ေတြ ခ်ခဲ့တယ္။

အစမို႔ေတာ္ေတာ့တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။