ကႏၱာရ၀တီတိုင္း( မ္ )
တေလာက ျပည္ပအေျခစိုက္ ျမန္မာမီဒီယာတစ္ခုက ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ျဖစ္လာေအာင္ ထုတ္ရပံု အဆင့္ဆင့္ကို စကားစပ္မိျပီး သူက တအံ့တၾသ နားေထာင္ေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ျပည္ပမွာ အေဝးေရာက္ ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕မိတိုင္း ဒီအေၾကာင္း မၾကာခဏေမးျဖစ္ၾက ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျပည္ပမွာ စာေစာင္တစ္ခု ထုတ္တာကေတာ့ ဘ႑ာေရးကိစၥနဲ႔ စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာကလြဲလို႔ ဘာမွ ခက္ခဲေလာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ က်ေတာ့ စာနယ္ဇင္းပညာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေသာ စစ္သံပါသည့္ ၾကိမ္းေမာင္းသံ၊ ေသနတ္ေျပာင္း၊ ေထာင္နဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ကို ရန္သူလို သေဘာထားျပီး ဖိႏွိပ္မႈေတြဟာ ပတ္ခ်ာဝိုင္းေနတယ္။ အျပင္မွာ ကာလရွည္ၾကာေနတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူေတြ ခံစားဖူးမွ နားလည္တတ္မယ္ဆိုတဲ့ ခါးစည္းခံရတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။
ျပည္တြင္းမွာ စာေစာင္တစ္ခု ထြက္လာဖို႔အေရး အခက္အခဲေတြကို စာဖတ္သူေတြသိေအာင္ေရာ၊ မွတ္တမ္းတင္တဲ့ အေနေရာပါမက ျပည္ပကေန သတင္းနံ႔ပဲ ခံတတ္ျပီး သတင္း Source ေတြရဲ့ အႏၲရာယ္ၾကံဳရမႈေတြကို သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူေတြ ဖတ္ဖို႔ပါ။
စာေပ စိစစ္ေရး
စာေပဖက္ဆစ္႐ံုးလို႔ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က ဆင္ဆာ႐ံုးဟာ ျပည္သူေတြကို မ်က္စိဖြင့္ေပးမယ့္သတင္းေတြ၊ ေကာင္းက်ိဳးရေစမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ျမွဳပ္ႏွံရာ သခ်ဳႋင္း သုႆန္ျဖစ္ျပီး၊ ျပည္သူေတြ မ်က္စိေမွာက္ျပီး အေမွာင္ထဲေရာက္ေအာင္ သတင္းမွားေတြကို အၾကပ္ကိုင္ထည့္ခုိင္းရာ၊ အဖိုးတန္စာမ်က္ႏွာေတြကို ျဖဳန္းတီးရာ ဌာနျဖစ္ပါတယ္။
သတင္း ဂ်ာနယ္ေတြဟာ တကယ္ထုတ္မယ့္ ပံုစံအတိုင္း ျပင္ဆင္ျပီး ေရာင္စံုေရာ ႐ိုး႐ိုး အျဖဴအမည္းနဲ႔ပါ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကိဳျပီး ဆင္ဆာဖက္ဆစ္႐ံုးကို တင္ရတယ္။ အဲဒီ႐ံုးမွာ အျပင္ေလာကၾကီးအေၾကာင္း ဘာမွ ဂဃနဏမသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက (စိစစ္ေရးလက္ေထာက္ေတြဟာ မိန္းမေတြခ်ည္းပဲ) ဖတ္ျပီး ထင္ရာျမင္ရာေတြကို ျဖတ္ေတာက္၊ မေသခ်ာေတြကို မင္နီျပျပီး ဗိုလ္မွဴးတင့္ေဆြလို႔ေခၚတဲ့ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ စာေပသမားျဖစ္ခ်င္လွတဲ့ စစ္ဗိုလ္ဆီ တင္ရပါတယ္။ သူတို႔ျဖတ္ေတာက္ျပီးရင္ မင္နီၾကက္ေျခခတ္ေတြ တေထြးၾကီးနဲ႔ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ စာမူဖိုင္ၾကီးကို ႐ံုးျပန္ယူလာျပီး သူတို႔ မင္နီ ျခစ္ထားတာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ရပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ ပိုျပီး အခ်ိန္ယူျပီး တင္ရပါတယ္။ ဝတၳဳရွည္ေတြ စာရွည္ေတြဆိုရင္ေတာ့ စာေပဖက္ဆစ္႐ံုးကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မက်လာေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံကို ပြဲစားနဲ႔ေပးမွ ဆင္ဆာျဖတ္ျပီးသား ျပန္က်တတ္ပါတယ္။
ဘယ္လို ျဖဳတ္သလဲ
သတင္းေတြကို တစ္ပုဒ္လံုးျဖဳတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တကယ့္ သတင္းရဲ့ အႏွစ္သာရပိုင္းကို အပိုဒ္လိုက္ ျဖဳတ္ခိုင္းတယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိေတာ့တဲ့ သတင္းမို႔ အယ္ဒီတာက တစ္ပုဒ္လံုး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရတာ မ်ားပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြ ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ။ တစ္ပုဒ္လံုးလည္း ျဖဳတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အပိုဒ္လိုက္ နင္းကန္ျဖဳတ္ေတာ့ ေဆာင္းပါးက တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ က်န္တတ္တယ္။
သတင္းဂ်ာနယ္ေတြဟာ အျဖဳတ္အခံရဆံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕သတင္းဂ်ာနယ္ေတြဆို တကယ္ထုတ္မယ့္ ဂ်ာနယ္ဆိုဒ္ရဲ့ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အခုတေလာ ကဗ်ာေတြကိုလည္း မဲျပီး ျဖဳတ္ပစ္ေနလို႔ တခ်ိဳ႕မဂၢဇင္းေတြမွာ ၂ ပုဒ္ေလာက္ပဲ ပါႏိုင္ေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕စာေစာင္ေတြဆို မတရား အျဖဳတ္ခံရေတာ့ အဂၤါမစံုတဲ့ စာေစာင္ျဖစ္သြားျပီး မထြက္ဘဲ ေနလိုက္ရတာလည္း ရွိပါတယ္။
ဘာေတြကို ျဖဳတ္သလဲ
အစိုးရလုပ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ ဒဲ့ေျပာခြင့္မရွိပါ။ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ေျပာလည္း မရပါ။ တကယ္မွားေနသည့္ အခ်က္ကို ေထာက္ျပသည့္တိုင္ လက္မခံပါ။ စစ္အုပ္စုကို ဖားေနေသာ မီဒီယာတခ်ိဳ႕မွအပ မည္သူမွ စစ္အုပ္စု၏ ဂုဏ္ေတာ္ဖြဲ႔ကို မေရးလိုၾကပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမည္ပါလွ်င္လည္း ျဖဳတ္ခိုင္းတတ္သည္။ တ႐ုတ္မေကာင္းေၾကာင္း ေရးလွ်င္လည္း ျဖဳတ္ခိုင္းသည္။ ကမာၻတလႊားရွိ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း မေရးရ။ အေမရိကန္ေကာင္းေၾကာင္းလည္း မေရးရပါ။ ျဖဳတ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ လြတ္လပ္မႈဆိုင္ရာ ဝိေသသေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရးရင္လည္း ျဖဳတ္သည္။
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြက်ေတာ့ သူတို႔ဖတ္ျပီး နာမလည္တာနဲ႔ ျဖဳတ္ပစ္တာပဲ။ တကယ့္ပညာတတ္၊ ပညာရွင္ေတြေရးသားၾကတာကို စာစီစာကံုးေတာင္ ေက်ာင္းမွာ ေျဖာင့္ေအာင္ မေရးတတ္သူေတြက စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ေနၾကတာ၊ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းလင္းေနၾကတာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ၾကံဳေနၾကတာပါပဲ။
အသံုးအႏႈန္းေတြကိုလည္း ကန္႔သတ္ထားသည္။ ထိုင္ဝမ္ကို တ႐ုတ္တိုင္ေပဟု သံုးရမည္။ သူတို႔ စစ္ရာထူးေတြကို အျပည့္အစံုေရးရမည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးေတြကို လိုအပ္လွ်င္ မူရင္းတင္ျပရမည္။
ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။ ေၾကာ္ညာေတြကိုလည္း ျဖဳတ္တတ္ေသးတယ္။ ေၾကာ္ညာဓာတ္ပံုေတြ၊ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ျပင္ခိုင္းေတာ့ ေၾကာ္ညာရွင္က မထည့္ေတာ့တဲ့အခါ ေၾကာ္ညာက ဝင္ေငြကို မီွခိုရတဲ့ စာေစာင္ေတြမွာ နစ္နာရပါေသးတယ္။
အျဖဳတ္ခံရတာ မ်ားတဲ့အခါ
အျဖဳတ္ခံရတာေတြမ်ားျပီး စာေစာင္ရဲ့ လိုအပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာ၊ စာေဖာင္ မျပည့္ဘူးဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခါမွာ ေနာက္ထပ္ရတဲ့သတင္းေတြကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ျပီး တစ္ေခါက္ထပ္တင္ရျပန္တယ္။ အဲဒါကို “ေနာက္ဆက္တြဲ”လို႔ ေခၚတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲမွာေတာ့ မျပဳတ္နိုင္တာေလးေတြ ေရြးတင္ရတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီတေခါက္အမ်ားၾကီး ျပဳတ္ရင္ ေနာက္ထပ္ျဖည့္စရာ အခြင့္အေရးမရႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။
စာေစာင္ထြက္လာတဲ့အခါ
စာေစာင္ထြက္ျပီးသြားရင္လည္း စိတ္ခ်လက္ခ်မရွိရေသးပါ။ ထြက္ျပီးသားေတြကို သူတို႔႐ံုးကိုသြားျပီး အေစာင္ရွစ္ဆယ္၊ တစ္ရာေလာက္ ေပးရပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို စာၾကည့္တိုက္စတာေတြ အတြက္ေဝျပီး၊ ပိုတာကို သူတို႔က ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းစားၾကပါတယ္။
စာေစာင္ထြက္ျပီးလို႔ ဝန္ၾကီးဌာနတစ္ခုခုက ျပႆနာရွာရင္၊ သူတို႔ ေျပာတုန္းက ေျပာျပီး အထက္က ထုေတာ့မွ ျပာယာခတ္ရင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔လည္း မစားသာပါဘူး။ သူတို႔က ခြင့္ျပဳလို႔ ထည့္ျပီးလည္း စာေပစိစစ္ေရးက တာဝန္မယူပါဘူး။ သူတို႔ ခြင့္ျပဳသေလာက္ပဲ ထည့္ရတဲ့ အယ္ဒီတာတြကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်ၾကတာမ်ားတယ္။ ေခါင္းေရွာင္ျပီး သူတို႔ ျပႆနာေပၚတဲ့ ၾကီးငယ္အလိုက္ အယ္ဒီတာ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ေခၚျပီး သူ႔လခစားေနသလို ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္း၊ ခံဝန္လက္မွတ္ထိုးခိုင္း၊ စာနယ္ဇင္းသမားလုပ္ခြင့္ ရပ္ဆိုင္းတာကေန ဖမ္းဆီး၊ အခ်ဳပ္ထဲပို႔၊ ေထာင္ထဲထည့္တာေတြအထိ လုပ္ပါတယ္။
ကဗ်ာဆရာကိုလည္း ကဗ်ာ အဓိပၸာယ္ေၾကာင့္ ဖမ္းတယ္။ သတင္းသမားကိုလည္း သတင္းမွန္ေရးလို႔ ဖမ္းတယ္။
ျပည္တြင္းက အယ္ဒီတာတစ္ဦးကေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ သတင္းသမားေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ညႇင္းျပီး သတ္ေနတာလို႔ ျငီးျငဴၾကေၾကာင္းပါ။
No comments:
Post a Comment