(က)
၂၀၀၈-ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္၊ ညေန ... (၄း၀၀) နာရီ။
မဇၩိမ အြန္လိုင္းသတင္းကို ဖြင့္ေတာ့ ထိပ္မွာ တင္ထားသည့္ သတင္းကို အရင္ဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာက္က တန္းစီေဖာ္ျပထားသည့္ သတင္းကို ဆက္ဖတ္သည္။ က်ေနာ့္ပါးစပ္မွ တစံုတရာ မပီမသ ထြက္ေပၚလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ တူမေလး "ႏိုးႏိုး" က က်ေနာ့္ကို အလန္႔တၾကား လွမ္းၾကည့္၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... ဘဘ"
႐ုတ္တရက္ သူ႔ကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေသး။ က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္သည့္ သတင္းေခါင္းစဥ္ကို ကလစ္ကာ သတင္းအက်ယ္ကို ဖြင့္ရ၏။ ၿပီးေတာ့မွ ကို၀သုန္၏ နာေရးသတင္းကို က်ေနာ္ဖတ္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘဘ"
က်ေနာ့္အနား လာရပ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနသည့္ တူမေလးကို အေျဖေပးဖို႔ သတိရသြားသည္။
"ဘဘမိတ္ေဆြ ... ပန္းခ်ီဆရာ ၀သုန္ ... ဆံုးသြားလို႔ပါ သမီးရယ္ ...၊ အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာက ဘဘ ဘ၀ထဲက သူရဲေကာင္းတဦးပဲ သမီးရဲ႕ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ သမီးရယ္ ... ဘဘ လံုး၀ မေမွ်ာ္လင့္ထားမိဘူး...၊ သူ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ဘဘ မၾကားခဲ့ရဘူး ... အခုေတာ့ ကို၀သုန္ ဆံုးသြားၿပီ သမီးရယ္၊ ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပဲ" သာမာန္ထက္ လြန္ကဲေသာ စကားမ်ား၊ စကားလံုးမ်ားကို က်ေနာ့္ထံမွ မၾကာခဏ ၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ က်ေနာ့္အေပၚ နားလည္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ တူမေလး "ႏိုးႏိုး" က၊ က်ေနာ့္ကို စိတ္မေကာင္းသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္ေနေသး၏။
"ဟုတ္တယ္ သမီးေရ ... ကို၀သုန္ဆိုတာ ဘဘအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို သူရဲေကာင္းပါပဲကြာ"
(ခ)
သူ႔ကို လူခ်င္းမေတြ႔ဖူးခင္ကတည္းက သူ႔ပန္းခ်ီပံုမ်ားကို က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးေနခဲ့သည္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ပါရိွသည့္ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို က်ေနာ္ စြဲလန္းခဲ့၏။ က်ေနာ္ထင္ပါသည္၊ ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ပင္မက၊ စာေပ ၀ါသနာပါသူ လူငယ္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကသည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္၏။ သူ႔ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားက ေကာက္ေၾကာက္မ်ား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသေလာက္ အင္မတန္ ခြန္အားျပည့္သည့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ တျခားပန္းခ်ီပံုမ်ားႏွင့္ လံုး၀မတူ၊ လိုင္းခြဲ၏။ သစ္၏။ က်ေနာ္ သိထားရသေလာက္ ပန္းခ်ီ၀သုန္သည္ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ပင္ ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား စတင္ ေရးဆြဲခဲ့သည္ဟု ထင္၏။ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ထူးျခားသစ္လြင္ကာစက သူသည္ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီကားကိုပင္ ဆြဲခြင့္မရခဲ့ေသး။
၁၉၇၃-ခု ...။ ရန္ကုန္အင္ဗြဳိင္းခန္းမ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲတခု...။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခန္းမႀကီးထဲ၀င္သြားေတာ့ ပန္းခ်ီကားၾကည့္သူ လူ ၂၀ ခန္႔ကို ခန္းမထဲတြင္ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ "၀သုန္" ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေန၏။ က်ေနာ့္ကို ဦးေဆာင္ေခၚလာသူ "ကိုစန္းေမာင္" ကမူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ "၀သုန္" ႏွင့္ ေတြ႕ဖူး၊ သိဖူးေနၿပီးျဖစ္၏။ "ပန္းခ်ီ၀သုန္" မွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ ၀င္ေရးၾကသည့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ အားလံုးလိုလို ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္၏။
အရပ္ရွည္ရွည္ ... ပိန္ေမ်ာေမ်ာ၊ အသားညိဳညိဳ ... ႏွာတံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္း လူတေယာက၊္ လူအုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရိွရာ ေလွ်ာက္လာ၏။
"ကို၀သုန္ေရ ... ဒါမ်ဳိးတင့္ႏိုင္ပဲ"
ကို၀သုန္က က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အၿပံဳးမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ သူသည္ အင္ဗြိဳင္းခန္းမ ပန္းခ်ီျပပြဲ တာ၀န္ခံျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ကာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လ်က္ရိွ၏။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကိုစန္းေမာင္ကဗ်ာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု က်ေနာ္ဆြဲေပးတာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ သေဘာက်ရဲ႕လား"
ကို၀သုန္က က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္၊ ႏွစ္ဦးတြဲၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ "ေျပာက္က်ား ရဲေဘာ္မ်ား" ကဗ်ာရွည္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲေပးခဲ့၏။ မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္းတြင္ တင္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာျဖစ္၏။
"ဟာ ... ႀကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာပါလိမ့္။ ကို၀သုန္ လုပ္စရာရိွတာ လုပ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔က တကူးတက ဧည့္သည္ေတြမွ မဟုတ္တာ"
လူတခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔အနား ေရာက္လာကာ ကို၀သုန္ႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစန္းေမာင္က ကို၀သုန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လူခ်င္းခြါလိုက္ၾက၏။ ခဏၾကာေတာ့ လူအုပ္ထဲမွျဖတ္ကာ က်ေနာ္တို႔ဆီ ကို၀သုန္ေရာက္လာျပန္သည္။
"လာဗ်ာ ... အထဲမွာ လၻက္ရည္ေသာက္ၾကရေအာင္၊ အျပင္မွာဆိုရင္ စကားေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်"
ကို၀သုန္က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာ၊ ပန္းခ်ီကားမ်ား၏ ေနာက္က အခန္းတခုထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။
(ဂ)
"ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္နဲ႔ တႏွစ္ထဲ ေမြးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ အနည္းဆံုး ငယ္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာ ... ကိုစန္းေမာင္ေကာ၊ တကယ္ အရက္မေသာက္တတ္ၾကဘူးေနာ္"
"ဟုတ္တယ္၊ အရက္မေသာက္တတ္တာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔က မႀကိဳက္လို႔ကို မေသာက္ျဖစ္ၾကတာပါ။ အခုလည္း ထန္းေရ မေသာက္ေပမယ့္ ပဲေလွာ္၀ိုင္းစားလို႔ ရတာပဲဟာ။ ဘယ္လိုလဲ၊ ဒီေပၚက ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်တယ္မို႔လား"
ကို၀သုန္က ပန္းခ်ီကားေဒါက္ေဘးတြင္ ရပ္ေနရင္းက ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရားဆီ လွမ္းၾကည့္၏။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ မိႈင္းသြားသည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိ၏။ ေတာအုပ္မ်ားအတြင္း ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီ ျဖစ္ေနသည့္ ပဲခူးၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းကို အေပၚမွ ျမင္ေနရ၏။ ေျဖာင့္တန္းေသာ ကားလမ္းတခုမွာ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေခါင္းထိုးတိုးေ၀ွ႔ကာ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္၏ ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္စင္းရပ္တန္႔သြားၾက၏။ ခၽြန္ျမျမင့္မားသည့္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးတခုကို ထီးထီးမတ္မတ္ ျမင္ေနရ၏။
"ခင္ဗ်ား ... ဒီေနရာ အရင္ကတည္းက ေရာက္ဖူးေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာကို က်ေနာ္က စၿပီး ေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုေအာင္ျမင့္က စၿပီး ေတြ႔ထားတာ။ သူေခၚလာလို႔ က်ေနာ္လည္း ခဏခဏ ေရာက္ဖူးတာ။ ခင္ဗ်ား လာလည္ေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ အေပၚဆီးျမင္ကြင္းကို ပန္းခ်ီၤဆြဲလို႔ ရမလားဆိုၿပီး ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေခၚလာၾကတာ။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားက သေဘာက်တယ္ဆိုေတာ့ ေခၚလာရက်ဳိး နပ္တာေပါ့ဗ်ာ"
ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔ဆီ လာလည္ေသာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ကို က်ေနာ္ႏွင့္ နယ္ခံပန္းခ်ီ ဆရာေလး "ကိုေအာင္ျမင့္" တုိ႔က မဟာေစတီဘုရားႀကီးဆီ ေခၚလာခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္က မဟာေစတီဘုရားႀကီးမွာ ေျမငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာမွ စတင္ၿပီး ျပတ္က်ေန၏။ ထီးေတာ္သစ္ ျပန္မတင္ရေသး။ ကိုေအာင္ျမင့္္က မဟာေစတီေဘး၊ ထန္းေတာထဲမွ ထန္းေရအိုး ၂ အိုးႏွင့္ ပဲေလွာ္တထုပ္ ၀ယ္ကာ မဟာေစတီေပၚသို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္၏။ ျပတ္က်ေနေသာ ငွက္ေပ်ာဖူးေနရာအထိ တက္ၾက၏။ ထိပ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လွည္းႏွစ္စီးသာသာ အုပ္ခံုအက်ယ္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။ ထိုအုပ္ခံုအက်ယ္ေပၚတြင္ သံုးေယာက္သားရပ္ကာ ပဲခူးၿမိဳ႕ကို အေပၚဆီးမွ ၾကည့္ၾက၏။ ကို၀သုန္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။
"ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း စကားေျပာရင္း၊ ပဲေလွာ္၀ါးရင္း၊ စာဖတ္ရင္းေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ပန္းခ်ီဆြဲလိုက္ဦးမယ္။ ပဲခူး အမွတ္တရတပံုေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕"
က်ေနာ္က ပဲေလွာ္ကို ေျဖာင့္ေအာင္ မ၀ါးႏိုင္ပါ။ စာကို ေျဖာင့္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ပါ။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေနသည့္ ကို၀သုန္ကိုသာ မသိမသာ အကဲခတ္ေနခဲ့မိ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ ပါတ္သက္ေသာ သတင္း စကားမ်ားကို ျပန္ေတြးေနခဲ့မိ၏။
ကို၀သုန္သည္ ဆင္းရဲလြန္း၏။ မာနႀကီးလြန္း၏။ စာအလြန္ဖတ္၏။ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ရိွ၏။ ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ အသက္အရြယ္ခ်င္း တူေသာ္လည္း သူ႔ကို က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက "သူရဲေကာင္း" တဦးအျဖစ္ ေလးစားအားက်ေနခဲ့မိ၏။ သူ၏ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားမႈမ်ား၊ သူရဲ႕ေက်ာ္ၾကားစျပဳလာေနသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ား ...။ သူသည္ကား မိုးေ၀စာေပမဂၢဇင္း ကဗ်ာဆရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ တသားတည္းရိွခဲ့ေသာ တဦးတည္းေသာ ပန္းခ်ီဆရာ။
(ဃ)
ပန္းခ်ီ၀သုန္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူခ်င္း မဆံုျဖစ္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ကလည္း အစိုးရခန္႔ မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို စြန္႔ကာ မထင္မရွား တံငါရြာေလးတရြာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ၿပီး ဘ၀အခ်ဳိးအေကြ႕မ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ေနခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကို၀သုန္၏ သတင္းမ်ားကိုမူ အၿမဲမျပတ္ ၾကားေနခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ကို၀သုန္၏ အႏုပညာမာနဆိုင္ရာ ဂုဏ္သတင္းမွာ ပုံျပင္မ်ားသဖြယ္ က်ေနာ္ ၾကားေနခဲ့ရ၏။ ကို၀သုန္ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားတဦး၏ သတင္းမွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနခဲ့၏။ ကို၀သုန္သည္ အႏုပညာမာနႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ လွ်ာေပၚတြင္ ျမက္ေပါက္လာပေစ အေလွ်ာ့ေပး အညံ့ခံတတ္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာမဟုတ္ ဆိုသည္မွာ အႏုပညာ အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုလံုး သိရိွလက္ခံလာခဲ့ၾကရ၏။ သူ႔ကို ခ်စ္ဦးညိဳက "ပန္းခ်ီ၀သုန္ သို႔မဟုတ္ မာနျဖင့္ ယဥ္ေက်းျခင္း" ဟု ေရးခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။
၂၀၀၃ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလထဲတြင္ ကို၀သုန္၏ "သားကေလး အမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား" စာအုပ္ ထြက္လာ၏။ ထိုအခါ သူ႔၀တၳဳတိုမ်ားကို မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ေျပးရင္းလႊားရင္း ဖတ္ခဲ့ရသည္မို႔ အခုလို တစုတစည္းတည္း ဖတ္ခြင့္ရေသာအခါ၊ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားထဲက သူ႔ရဲ႕ စစ္မွန္ေလးနက္လွသည့္ အႏုပညာမာနကို က်ေနာ္ ဖတ္ရႈရ၏။ သိမ့္ေမြ႕နက္႐ႈိင္းလွသည့္ သူ႔ႏွလံုးသားဓာတ္ခံကို က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခြင့္ရ၏။ သူ႔၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ကာ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ေ၀းသထက္ေ၀းရာမွ နီးသထက္ နီးလာေနသည္ဟု ခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္ၿပိဳင္အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတြင္ သူ၏ "သားကေလး အမည္မသိႏွင့္ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား" စာအုပ္ကို က်ေနာ္ ေ၀ဖန္စာ ... အမွတ္တရ ေရးခဲ့၏။
အခုေတာ့ ... ပန္းခ်ီဆရာ (ကို) ၀သုန္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္ဘ၀ထဲက က်ေနာ္ ေလးစားၾကည္ညိဳ အားက်ခဲ့ရသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားအနက္ "သူရဲေကာင္းတဦး" ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရၿပီ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ "ပန္းခ်ီ၀သုန္" ဆိုသည္မွာ က်ေနာ္အတြက္သာလွ်င္ သူရဲေကာင္းတဦး မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ အႏုပညာ စစ္မ်က္ႏွာေပၚက သူရဲေကာင္းတဦး ဆံုး႐ႈံးသြားျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း က်ေနာ္ အခိုင္အမာ ဆိုလိုက္ပါၿပီ။
"ပန္းခ်ီ၀သုန္" ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...။ ။
No comments:
Post a Comment