လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ

ေစးရယ္စိုး

ထိုင္းႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသဘက္မွာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား အျဖစ္ ထြက္ေျပးေရာက္ရွိ လာႀကတဲ႔ ေႀကးကြင္းပတ္ ကယန္းမိသားစုတို႔မွ ေမြးဖြားလာခဲ႔ႀကတဲ႔ တက္သစ္စ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔ေလးေတြ ခ်စ္ႏွစ္သက္တဲ႔ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါတယ္။

ထိုအခက္အခဲေတြေႀကာင္႔ အမ်ိဳးသမီးငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔တေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို အဓိက ကိုယ္စားျပဳတဲ႔ ေႀကးကြင္းေတြ ျဖဳတ္ပစ္ လိုက္ရတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

ေႀကးကြင္းေတြကို တပ္ထားျခင္းေႀကာင္႔ ရသင္႔ရထိုက္၊ ရွိသင္႔ရွိထိုက္တဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြ ဆံုးရႈံးေနၾကရတယ္လို႔ မႀကာေသးခင္က တပ္ထားတဲ႔ ေႀကးကြင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ႀကတဲ႔ အပ်ိဳစင္ အမ်ိဳးသမီးတစုက ဆိုပါတယ္။

တပ္ထားတဲ႔ ေႀကးကြင္းေတြကို သူတို႔တေတြ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ေတာ႔လို႔ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ႀကတာေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အေျခအေနတခုအရ မျဖဳတ္ခ်င္ဘဲ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ ႀကရတာျဖစ္ပါတယ္။

“က်မက ျပီးခဲ႔တဲ႔ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ စျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ပညာကို ဆက္လက္ သင္ယူခ်င္လို႔ပါ။ ဒီဟာတပ္ထားျပီး ပညာသင္ခြင္႔ ရွိမယ္ဆိုရင္ က်မျပန္ျပီး တပ္မွာေပါ႔။” လို႔ အသက္ ၁၈ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ႔ မူဆာက ေျပာျပပါတယ္။

ဆက္လက္ျပီးေတာ႔ သူမက “စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ျဖဳတ္လိုက္ရတာ” တဲ႔။

မူဆာဟာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ဖြင္႔လွစ္ထားတဲ႔ ကရင္နီမွာ အျမင္႔ဆံုးေက်ာင္းျဖစ္တဲ႔ ဆယ္တန္းလြန္ ေက်ာင္းမွာ လက္ရွိ ပညာသင္ယူေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။

ေႀကးကြင္းေတြကို တပ္ထားတဲ႔အတြက္ “ရြာျပင္ထြက္လို႔ မရဘူး။ လြတ္လပ္ခြင္႔လည္း မရွိဘူး။ အေျခခံအခြင္႔အေရးေတြ မရွိဘူးေလ။ အဓိကေတာ႔ ပညာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆက္လက္သင္ယူခ်င္လို႔ ျဖဳတ္လိုက္တယ္” လို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပညာဆက္လက္ သင္ယူေနတဲ႔ အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ မူေသာင္းက ေျပာျပပါတယ္။

“ဒီဟာတတ္ထားရင္ က်မတို႔ လိုခ်င္တဲ႔ဟာေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။ က်မက အခု Leadership (ေခါင္းေဆာင္မႈ) ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနပါတယ္။ အကယ္၍ က်မ ဒီဟာေတြကို တပ္ျပီးတက္ရင္ သူတို႔(အာဏာပိုင္) ဘယ္ေပးတက္မလဲ။” လို႔ အသက္ ၂၂ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ႔ မူေယာက ေျပာပါတယ္။

“က်မျဖစ္ခ်င္တာက ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္၊ ေက်ာင္းျပီးသြားရင္ အခု က်မသင္ယူေနတဲ႔ ဖက္ဒရယ္ အေႀကာင္းကို က်မတို႔ လူေတြကို ျပန္လည္သင္ေပးမယ္။ က်မရဲ႕ ၀ါသနာက အဲတာဘဲ” လို႔ မူေယာက ဆက္လက္ ရွင္းျပပါတယ္။ မူေယာဟာ သူမတပ္ထားတဲ႔ ေႀကးကြင္းေတြကို ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ စတင္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာပါ။

ယခုလို ေႀကးကြင္းမ်ားအား ျဖဳတ္ပစ္သူ အမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားစုဟာ အလယ္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ျမင္ ျပီးဆံုးသြားသူမ်ား ျဖစ္ႀကပါတယ္။ အလည္တန္း ျပီးဆံုးသြားသူမ်ားအတြက္ ကယန္း ေက်းရြာမ်ားရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ဖြင္႔လွစ္လွ်က္ရွိတဲ့ ကရင္နီ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ဆက္လက္ သင္ယူႀကရပါတယ္။

ယခုအခါ မူလတန္းအဆင္႔ႏွင့္ အလယ္တန္းအဆင္႔ေတြမွာ ပညာသင္ယူ ေနဆဲရွိတဲ့ ေႀကးကြင္းတပ္ ကယန္း အမ်ိဳးသမီးငယ္ အခ်ိဳ႕တို႔ဟာလည္း ၎တို႔ရဲ႕ မိဘမ်ားက ပညာဆက္လက္ သင္ယူေစလိုတဲ့အတြက္ တပ္ထားတဲ့ ေႀကးကြင္းမ်ားကို ႀကိဳတင္ ျဖဳတ္ေပးထားသူမ်ားလည္း ရွိေနႀကပါတယ္။

“ပညာေရးပိုင္းဆိုင္ရာ ဘက္ကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ျဖဳတ္လိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ မျဖဳတ္ဘဲနဲ႔ ဆက္တက္လို႔မွ မရတာ။ အျပင္ဘက္မွာ ဆက္လက္ ပညာရွာရင္လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မွ ရွာလို႔မရတာ။ ဒါေႀကာင္႔ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳတင္ျပီးေတာ႔ ျဖဳတ္ထားေပးတယ္။” လို႔ အသက္ ၁၄ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ႔ ညီမေလး မူပန္းရဲ႕ ေႀကးကြင္းမ်ားကို ႀကိဳတင္ျဖဳတ္ေပး ထားရျခင္း၏ အေႀကာင္းအရင္းကို အစ္ကိုျဖစ္သူ ေမာင္ထန္က ေျပာျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၎က “ႀကီးလာတဲ႔အခ်ိန္မွ ဟိုႀကံဳလာတဲ႔အခ်ိန္မွဘဲ ျဖဳတ္ေပးရင္ သူ႔အတြက္ ေနရ၊ ထိုင္ရ ပိုခက္သြားမယ္လို႔ ထင္တဲ႔အတြက္ ျဖဳတ္ထားေပးတာ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဆက္လက္ ရွင္းျပပါတယ္။

မယ္ေဟာင္ေဆာင္ျမိဳ႕ႏွင္႔ မနီးမေ၀းမွာ ရွိေနတဲ႔ ေႀကးကြင္းတပ္ ကယန္းရြာသံုးရြာကို သြားေရာက္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားခ်က္အရ ေႀကးကြင္းမ်ား ျဖဳတ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး ၁၀ဦးထက္မနည္း ရွိေနေႀကာင္း သိရွိရပါတယ္။

ျဖဳတ္လိုက္ရတဲ႔ အဓိက အေႀကာင္းအရင္းကေတာ႔ တပါးႏိုင္ငံရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ ေႀကးကြင္းေတြ တပ္ထားျပီး ပညာကို ဆက္လက္သင္ယူႏိုင္ခြင္႔ မရွိတဲ႔ အျဖစ္ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ဘဲ ျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ားစုက ဆိုပါတယ္။

အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ သူမတို႔၏ လံုျခံဳေရးအတြက္ အင္တာဗ်ဴး အလုပ္မခံဖို႔ ေတာင္းဆို ခဲ႔ႀကပါတယ္။ ဘာေႀကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ယခုလို ေႀကးကြင္းေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ ရွိေနတဲ႔ သူတို႔က ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေႀကးျဖဳတ္ျပီး အတင္းျပန္တပ္ခိုင္းျခင္း ခံရသူမ်ားလည္း ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

“ပထမတခါ က်မထုတ္လိုက္တယ္၊ က်မတို႔ရြာမွာ တာ၀န္ယူေနတဲ႔ (ထိုင္း) မိန္းမႀကီးက ျပန္တပ္ခိုင္းတယ္။ က်မျပန္တပ္တယ္၊ မတပ္ခ်င္ဘဲ ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္က်မကို သူတို႔ ေခၚေတြ႔တယ္။ ျပန္တပ္ပါတဲ႔ မတတ္လို႔ရွိရင္ နင္ဒီရြာကေန ထြက္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မမိဘေတြလဲ က်မအဲလို ျဖဳတ္လိုက္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူတို႔ က်မကို မဆံုးရံႈးခ်င္ဘူးေလ၊ သူတို႔ က်မကိုခ်စ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ က်မ ျဖဳတ္လိုက္ရင္ မိဘနဲ႔လဲခြဲရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေႀကာင္႔ က်မကို ၁၀ရက္စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ေပးပါလို႔ ေတာင္းခံခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်မ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။” လို႔ အသက္ ၂၃နွစ္ အရြယ္ရွိတဲ႔ မူမူက ရွင္းျပပါတယ္။

ကယန္းသာယာရြာ၊ ေဟြ႔စူေထာက္ရြာနဲ႔ ေဟြ႔ပူးကဲရြာဆိုတဲ႔ ေႀကးကြင္းပတ္ ကယန္းရြာသံုးရြာဟာ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ျမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာပါ။ ကီလိုမီတာအားျဖင္႔ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ျမိဳ႕ကေန တရြာကို ၁၀ကီလိုမီတာ ေလာက္သာ ကြာေ၀းပါတယ္။ ျမန္မာနယ္စပ္နဲ႔လည္း နီးပါတယ္။ ကယန္းသာယာရြာဆိုရင္ ကရင္နီဒုကၡသည္ အမွတ္-၁ စခန္းနဲ႔ နီးပါတယ္။ ေဟြ႔စူေထာက္က ထိုင္းနယ္စပ္ ရြာေလးတရြာပါ။ ေႀကးကြင္းပါတ္ ကယန္းအခ်ိဳ႕က သူတို႔ရဲ႕ရြာ နံေဘးမွာ လာကပ္ေနတဲ႔ အတြက္ ေဟြ႔စူေထာက္ လို႔ နာမည္တြင္ သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဟြ႔ပူးကဲကေတာ႔ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္အမွတ္-၁၀ ရဲ႕ဘက္မွာပါ။

အလည္သြားခ်င္သပါ့ ဆိုလွ်င္လည္း မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ကေန ကားသို႔မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို ငွားျပီး ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလည္လို႔ ရပါတယ္။

အဲဒီရြာသံုးရြာမွာ ကယန္းမိသားစု၀င္ေပါင္း ၆၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ ကယန္းေတြ ကေတာ႔ ထိုရြာေလးေတြမွာ ေနထိုင္လာႀကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၀န္းက်င္ ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားႀကပါျပီ။ အမ်ားစုမွာေတာ႔ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ကရင္နီအမ်ိဳးသား တိုးတက္ေရးပါတီ (ေကအဲန္ပီပီ)ႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရတို႔၏ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ပ်က္ပ်ယ္သြားျပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းမွ ထြက္ေျပး ေရာက္ရွိ လာခဲ႔ႀကပါတယ္။

ေႀကးကြင္းတပ္ ကယန္းလူမ်ိဳးတို႔မွာ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြထက္ တမူထူးျခားတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင္အယင္ ေတြေႀကာင္႔ ထိုင္းေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြက နယ္စပ္ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ မထားဘဲ စခန္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေနထိုင္ခိုင္းႀကပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေနရတယ္ဆိုေပမဲ႔ ေႀကးကြင္းတပ္ထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ရြာရဲ႕အျပင္ဘက္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခြင္႔ မရွိဘဲ သူတို႔ရဲ႕အိမ္နဲ႔ ရြာထဲမွာဘဲ ေနထိုင္လာခဲ႔ႀကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသြားခဲ႔ႀကပါျပီ။

သူတို႔တေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္ဟာ ေနအိမ္ေရွ႕က ဆိုင္ခန္းပမာ ထိုးထားတဲ႔ တဲငယ္ေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး ကိုယ္ေပၚ၌ ဆင္ယင္ထားတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အလွအပမ်ားကို အလည္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ ဧည့္သည္မ်ားကို ျပသရတဲ႔ အလုပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ပါးတဲ႔ ရက္ေတြမွာေတာ႔ လြယ္အိပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေတြကို အပိုအလွ်ံ၀င္ေငြ အတြက္ ယက္လုပ္ျပီး ေရာင္းခ်ရပါတယ္။

၎တို႔ရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္မ်ားဟာလည္း ရြာအျပင္ဘက္ထြက္၍ ထိုင္းျမိဳ႕၊ ရြာေတြမွာ ၀င္ေငြရဖို႔ အလုပ္ သြားလုပ္ပိုင္ခြင္႔ မရွိႀကတဲ႔အတြက္ ရြာမွာေန၍ ယဥ္ေက်းမႈ အသံုးအေဆာင္မ်ား ျဖစ္ႀကတဲ႔ ဓါးလြယ္၊ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္ေလး ေတြကို ထုထစ္၍ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ေရာင္းခ်ေပးေနရပါတယ္။

ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြက သူတို႔ကို ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ငရုပ္ စတဲ့ ရိကၡာမ်ားႏွင့္တကြ လစာအျဖစ္ ေႀကးကြင္းတပ္ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို တလဘတ္-၁၅၀၀ ေထာက္ပံ႔ေပးပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေႀကးကြင္းမတပ္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ေယာက်္ားကေလးငယ္မ်ားနဲ႔ ၎တို႔ရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္တို႔မွာ ထိုေထာက္ပံ႔ေႀကးမ်ားကို ခံစားခြင္႔ မရွိႀကပါဘူး။

ေႀကးကြင္းတပ္ထားသူ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ တလကို ၁၅၀၀ ဘတ္ ေထာက္ပံ႔မႈဟာ မိသားစု၀င္ မ်ားတဲ႔သူေတြ အတြက္မက မိသားစု၀င္နည္းတဲ႔ သူေတြအတြက္ပါ လံုေလာက္မႈ မရွိဘူးလို႔ ဆိုႀကပါတယ္။ ေဟြ႔ပူးကဲရြာဆိုရင္ ယခု၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အတြင္း ေထာက္ပံေႀကး မရတာ ၆လ ေလာက္ရွိသြားျပီလို႔ ရြာသူ/သားမ်ားက ေျပာျပပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားမွအပ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးလွ်င္ ရြာ၀င္ခ ဘတ္၂၅၀ ေပးျပီး ကယန္းအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဆင္ယင္ထားတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အလွအပေတြကို ႀကည့္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ထို၀င္ေငြမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသူမ်ားမွာ ေဒသခံ အာဏာပိုင္မ်ား ျဖစ္ႀကပါတယ္။ တလ၀င္ေငြ၊ တႏွစ္၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ ရရွိသလဲဆိုတာကို ကယန္းရြာသူ/သားမ်ား အေနျဖင့္ သိရွိခြင္႔ မရွိဟု ဆိုပါတယ္။

ေႀကးကြင္းပတ္တဲ႔ ကယန္း လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ေထာက္ပ့ံမႈ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရရွိႀကေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြက္ေတာ႔ ကယန္းလူမ်ိဳးေတြဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ား စီးပြားေရး အခ်က္အခ်ာတခုလို႔ ဆိုလွ်င္ မွားႏိုင္လိမ္႔မွာ မဟုတ္ပါ။

တႏွစ္ကို ကမၻာတ၀ွမ္းမွ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေပါင္း အနည္းဆံုး တသိန္းေလာက္ဟာ ေလယာဥ္၊ ကား၊ ရထား၊ စက္ေလွႏွင့္ ဆင္တို႔ကို စီးျပီး လာေရာက္ လည္ပတ္ႀကည့္ရႈ ႀကပါတယ္။ ယခုလို ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ မ်ားမ်ား လာလည္တဲ႔ အတြက္ေႀကာင္႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ တည္းခိုခန္း၊ ေဟာ္တယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေစပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ စီးပြားေရးကို အဓိက အစိတ္အပိုင္းတခုအေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ေပးေနတဲ႔ ထိုေႀကးကြင္းပါတ္ ကယန္းရြာေလးေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕က “ဟယူးမဲန္ဇူး” လူတိရစာၦန္ရံုလို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚ ႀကပါတယ္။ ထိုကဲ႔သို႔ တင္စား ေခၚေ၀ၚမႈမ်ိဳးကို မ်က္ႏွာငယ္ခံရတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ ကယန္း လူမ်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္ႀကပါတယ္။

ေႀကးကြင္းပတ္ ကယန္းလူမ်ိဳးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို “လွပျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ” လို႔ ခံယူျပီး ႏွစ္သက္ႀကပါတယ္။ ဒါေႀကာင္႔ သူတို႔ကို တိရစာၦန္ရံုနဲ႔ ႏႈိင္းျပီးတင္စားတာကို သူတို႔ခမ်ာ ၀မ္းနည္းမိႀကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔တိုင္းကိုယ္႔ျပည္မွာ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းတပါးမွာ ခိုလံႈေနရတဲ႔အတြက္ တိတ္တိတ္ကေလးဘဲ အႏွစ္နာခံ ေနႀကရပါတယ္။

“ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕ ကေတာ႔ ေျပာတာေတြရွိတယ္၊ က်မတို႔ဟာ တိရစာၦန္ရံုနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အဲလိုေခၚတာ က်မ ခံစားရမေပ်ာ္ဘူး။” လို႔ မူမူက ေျပာပါတယ္။ ဆက္လက္၍ သူမက “က်မတို႔ ဘ၀က အျမဲတမ္းဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနရပါတယ္။ အျမဲတမ္း သည္းခံျပီး ေနရပါတယ္။ အဲဒီဘ၀ကို က်မ မလိုလားဘူး။”

ကယန္းလူမ်ိဳးေတြ ေႀကးကြင္းတပ္တာဟာ ၀င္ေငြမ်ား ရဖို႔အတြက္ အဓိက တပ္ေနတာ မဟုတ္ပါ။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာတခုကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ အတြက္ တပ္ႀကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေႀကးကြင္းေတြကို ၅ႏွစ္ ကေလးအရြယ္ကေန စတင္ တပ္ရပါတယ္။ ၅ႏွစ္ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ား အေနနဲ႔ ေႀကးကြင္းေတြကို မျဖစ္မေန တပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာလည္း ကယန္းတို႔မွာ မရွိလို႔ ဆိုႀကပါတယ္။ တပ္၊မတပ္ ဆိုတာဟာလည္း ကေလးတို႔ရဲ႕ သေဘာထားကသာ အဓိက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

“က်မက လွလို႔ တပ္တာျဖစ္တယ္၊ က်မတို႔ရဲ႕ အေမေတြ တပ္ထားတာႀကည့္ေတာ႔ လွတယ္။” ဟု မူေသာင္းက ေျပာျပပါတယ္။ မူေသာင္းဟာ သူမအသက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ ကတည္းက ေႀကးကြင္းေတြကို စတပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ျပီး၊ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ပညာ ဆက္လက္ သင္ယူဖို႔အတြက္ ျဖဳတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ယခုလက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေနအထားအရ ကယန္းသာယာရြာ၊ ေဟြ႔စူေထာက္ ရြာနဲ႔ ေဟြ႔ပူးကဲရြာတို႔မွာ ႀကီးျပင္းလာႀကတဲ႔ အပ်ိဳစင္ ပညာတတ္ေလးေတြ အေနနဲ႔ အခုလို ေႀကးကြင္းေတြ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေႀကာင့္ ေနာက္တက္လာတဲ႔ ညီမငယ္ေတြလဲ အတုမယူလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ အတတ္ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ႔ အေျခအေနတခုက တင္းႀကပ္ေနေတာ႔လည္း ျဖစ္သင္႔တာ ျဖစ္ရမွာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“က်မကို သူတို႔ ထိန္းခ်ဳပ္တာမ်ိဳး က်မ မလိုခ်င္ဘူး။ အခု က်မရြာျပင္မွာ ထြက္ေနျပီ၊ အလုပ္လဲရျပီ။ တလဘဲရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ လုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳေတာ႔ မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ႀကိဳးစားရမွာဘဲ” လို႔ မူမူက ေျပာပါတယ္။

ဆက္လက္၍ သူမက “အေကာင္းဆံုးကေတာ႔ ကိုယ္တပ္ထားတဲ့ ကိုယ္႔ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေႀကးကြင္းကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ကလည္းရွိရမယ္”။