ေလာကမွာ လူေတြဟာ ေန႔စဥ္ ခရီးသြားေနၾကရတယ္။ ေလာကရဲ႕ ခရီးသြားဧည့္သည္က လူပါပဲ။ လူ႔ဘဝခရီးေတြထဲမွာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံု ရွိၾကပါတယ္။
ဒီခရီးေတြထဲက မိခင္နဲ႔ သားေတြ႕ဖို႔ ခရီးရွည္ႀကီးတခုကို က်မဦးေဆာင္ၿပီးသြားခဲ့ရဘူးတယ္။ မြန္ျပည္နယ္ သထံုမွာေနတဲ့ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ အေမအိုက သားသမီးဆယ္ေယာက္ထဲက ေလးေယာက္ေျမာက္သားျဖစ္တဲ့ အမႊာသားႀကီးရွိရာ ရခိုင္ျပည္နယ္ ဘူးသီးေတာင္ အက်ဥ္းေထာင္ကို သြားေတြ႕ရတဲ့ ခရီးပါ။
သား ဆိုတဲ့အားနဲ႕ အေမအိုက ခရီးၾကမ္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ မိခင္တေယာက္္ရဲ႕ အားမာန္၊ မိခင္တေယာက္္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၊ မိခင္တေယာက္္ရဲ႕ ေမတၱာေဇာက အင္အားႀကီးမားစြာနဲ႔ ခရီးမိုင္အမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္လႊားခဲ့တယ္။
ဒီလိုေမတၱာခရီးေတြကို က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ အမ်ားႀကီး သြားေနရဆဲပါ။ မိခင္ရင္ခြင္၊ မိသားစုရင္ခြင္ကေန ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဝးလံေခါင္သီလွတဲ့ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ငွက္ဖ်ားရွိရာ ေဒသေနရာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီ အပို႔ခံရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စိတ္အာဟာရ၊ ရုပ္အာဟာရ ေပးဖို႔သြားေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ခရီးေတြက သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈႀကီးပါပဲ။
အေမႀကီးက သားကိုေတြ႕ခ်င္ေဇာနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ တင္ရင္ၾကာမယ္၊ စစ္ေတြအထိ ကားနဲ႔ သြားမယ္လို႔ အတည္ျပဳပါတယ္။ ဒီခရီးက အေမႀကီးနဲ႔ က်မ ဘယ္သူမွ ေရာက္ဘူးတဲ့ ခရီးမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက စစ္ေတြကားတြကို ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းမွာ သြားစီးရတယ္။ တေယာက္္ကို ကားခ ၆၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၈.၉.၂၀၀၂ ခုကပါ။
ရန္ကုန္ကေန စစ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကားစီးရမယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းေျခေတာင္ က်မတို႔ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ေမးလဲမေမးရဲဘူး။ ကားသမားက ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲေမးရင္ သိပ္စိတ္ဆိုးပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ လမ္းေကာင္းမယ္ ကားစက္ေကာင္းမယ္ဆို ေၾကာက္စရာမွမလိုပဲ။ တကယ္တမ္းေန႔လည္ ၁း၄၅ မွာ ကားထြက္ၿပီး ကားဒိုင္နမို မီးမလင္းလို႔ ဥသွ်စ္ပင္ လမ္းခြဲမွာ ညအိပ္ရတယ္။ ဘက္ရဲ-ေတာင္ကုတ္-မင္းတုန္း လမ္းသံုးခြဆံုတဲ့ ေနရာမွာ အိပ္ရတာပါ။ အိပ္ရေတာ့လည္း ေယာက္်ားေလးေတြက ကတၱရာလမ္းေပၚ ပုဆိုးခင္း အိပ္ၾကၿပီး က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြက ကားေပၚ ငုတ္တုတ္ငိုက္ရတာ။ ခရီးဆိုတာ ေခ်ာေမြ႕တာရွိသလို မထင္ထားတဲ့ အခက္အခဲေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။ ခရီးက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသးဘူး က်မတို႔ တေနကုန္ၿပီ။
ရန္ကုန္ကေန မနက္ ၅ နာရီေလာက္ကတည္းက ျပည္ကားနဲ႔ ဒိုင္နမိုထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ကားဂိတ္က အေျပာေၾကာင့္ ကားသံၾကားတိုင္း က်မတို႔မွာေမွ်ာ္ရတာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနေစာင္းေတာ့ လူေတြလည္း ႏြမ္းနယ္ကုန္ၾကၿပီ။
ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဒိုင္နမိုကို မေစာင့္ေတာ့ဘူး ဒီအတိုင္းပဲထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ အခ်ိန္က ညေန ၄း၃၀ ရွိၿပီ။ က်မတို႔အားလံုးလည္း ဒိုင္နမိုလာပို႔မယ့္ကားကို ေမွ်ာ္ရတာ လည္ပင္းကို ေငြကြင္းေတြ စြပ္ထားလို႔ရတယ္။ ကားစက္ႏႈိးသံက က်မတို႔အားလံုးအတြက္ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မို႔ ဝမ္းသာရတယ္။
မင္းတုန္းနယ္ကိုျဖတ္ေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္ စပါးခင္းစိမ္းစိမ္းေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ကားအျဖတ္ ေလတိုးတိုင္း ေကာက္သစ္နံ႔ေလးကို ရွဴရွိက္ရင္း သစ္ေတာေတြ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ အေနာက္ရိုးမထဲ ေနလံုးႀကီးဝင္သြားတာကိုေငးရင္း အပန္းေျဖရတယ္။ ဒီလိုေငးလို႔မွ မၾကာေသးဘူး၊ ညေန ၆း၃၀ ေလာက္မွာ ကားဘီးေပါက္ေတာ့ အားလံုးအလန္႔တၾကားေပါ့။ က်မနားထဲမွာ တူသံ ခြသံကို မၾကားရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကားဘီးျပန္တပ္ၿပီး ကားဆက္ထြက္လာေတာ့ ေတာထဲမွာ လူတစုကို ေတြ႕တယ္။ လူနာတင္ ပုခက္ကို ထမ္းလာတဲ့ လူအုပ္စုရဲ႕ ေသာကအပူစီးက က်မတို႔ထက္ပူမွာပဲလို႔ သံေဝဂရရင္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ် ထားရတယ္။
ဒီေလာက္ေဝးလံေနတဲ့ေတာထဲက ၿမိဳ႕ေပၚအထိ သယ္ေဆာင္သြားရမယ့္လူေတြရဲ႕ ပင္ပန္းမႈ၊ လူနာရဲ႕ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကို ဝင္ေရာက္ခံစားမိတဲ့ က်မ အသက္ရႈမဝေတာ့ဘူး။
မေကြးတိုင္းငဖဲၿမိဳ႕နယ္ ပဒန္းေက်းရြာေရာက္ေတာ့ ည ၉း၃၀ ရွိၿပီ။ ပုသိမ္-မံုရြာလမ္းမႀကီးေပၚက အမ္း-မင္းတုန္း ဆိုတဲ့ လမ္းခြဲ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႔ရတယ္။ တနာရီေလာက္နားၿပီး ည ၁၀း၃၀ မွာ မေကြးတုိင္း အေက်ာ္ “အမ္း” ဆိုတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ အေနာက္ရိုးမေတာင္ကို စတင္တက္ပါေတာ့မယ္။ သစ္ပင္ေတြၾကားက ရိုးမေတာင္ကိုတက္ေတာ့ ကားႀကီးက ငိုလုိက္တာ ငယ္သံပါေရာပဲ။
“အမ္းၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ၏” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ရေတာ့ ပင္လယ္ေရျပင္အထက္ အျမင့္ေပ ၃၇၈၃ ေပကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ႏွင္းလုိမ်ိဳး တိမ္ခိုးေတြ ရိုက္ေတာ့ ေရွ႕ကို ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ကားမီးေရာင္နဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အရာမွန္သမွ် ဘာမွမသဲကြဲဘူး။ ကားဆရာရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခရီးသည္ ၄၅ ေယာက္ အသက္ကို အပ္ထားရတယ္။ ကားဆရာ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ဖြင့္ထားတဲ့ ခြန္သန္းထြန္းနဲ႔ ေမဆြိတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းက တရားက်စရာေကာင္းလွတယ္။ “ေရာင္နီဟာ တခ်ိန္ေတာ့ ဆည္းဆာပဲ” တဲ႔။
ကားရဲ႕ ဒိုင္နမိုေၾကာင့္ မီးကိုေခၽြတာေနရတဲ့ အထဲ ေတာင္တက္ခရီးမွာ တိမ္ခိုးေတြေၾကာင့္ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ က်မတို႔ ခရီးသည္ေတြ ကံဆိုတဲ့ အရာေပၚမွာပဲ ပံုထားရပါေတာ့တယ္။
ည ၂ နာရီေက်ာ္ေတာင္တက္ခရီးမွာ ဗြက္ရုန္းေနရပါၿပီ။ တိမ္ခိုးေတြ၊ ျမဴခိုးေတြကို ေရွာင္တဲ့ ကားတခ်ိဳ႕လည္း လမ္းေဘးစားေသာက္ဆိုင္ေတြနားမွာ ရပ္နားလို႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ က်မတို႔ကားကေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေနတဲ့ အတြက္ ေရာက္ခ်င္ေဇာမ်ားေနၿပီမို႔ မနားမေန ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ကိုပတ္တက္ေနရတဲ့ ခရီးလမ္းေတာင္ဆင္းမွာ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်တဲ့ ကားရွိတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကားသမားက ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ ေတာင္းလို႔ထားခဲ့ရတယ္။ စိုးရိမ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကားရုတ္တရက္ ရပ္သြားပါတယ္။ “ဘက္ထရီ ေဒါင္းသြားတာ” လုိ႔ ကားဆရာက ေျပာတယ္။ မိုးလင္းမွ တျခားကားနဲ႔ ဘက္ထရီႏႈိး ၿပီး ေမာင္းမယ္လို႔ေျပာတဲ့ ကားဆရာစကားကို က်မတို႔အားလံုး သေဘာတူၾကတယ္။ မ်က္စိေရွ႕တင္ ေခ်ာက္ထဲက ကားကိုျမင္ခဲ့ရတာမို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။
မိုးလင္းေတာ့ အလင္းေရာင္နဲ႔ ျမင္ရတဲ့ က်မတို႔ေနရာက “ငျပယ္စခန္း” ဆိုတဲ့ေနရာေလး။ က်မတို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက အျမင့္ဆံုးေတာင္ဆိုေတာ့ တိမ္ေတြက ေတာင္ၾကားေတြမွာ ပုခက္စီးေနၾကတယ္။ က်မတို႔ ေတာင္ေအာက္မွာ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာျပာေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ စိမ္းစိုလို႔။ လြမ္းေမာစရာ ေတာင္ထိပ္ကေန က်မတို႔အတြက္ အစိုးရိမ္ပို ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ သူေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္။ “စစ္အတြင္း ခရီးသည္” လုိစာအုပ္မ်ိဳး တခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ခရီးသည္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္ၾကလိမ့္မယ္။ အတိတ္ဆိုတာ ရွိလို႔ အနာဂတ္ ဆိုတာ ရွိတာပဲ။
က်မတို႔ အစားစားဖို႔ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေတာထဲမွာ ရွိႏိုင္မယ့္ေနရာထိ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာေတာင္ၾကားထဲက ေျမစိုက္တဲေလးေတြ႕ရေတာ့ ၿမိဳ႕ျပတခုကို ျမင္ရသလို သိပ္ကိုေက်နပ္သြားခဲ့တယ္။ ေရကိုေတြ႕ရျခင္းက ေရမရွိတာကို ခံစားရတဲ့သူမ်ား နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ေတာင္ကမ္းပါးယံ ေဘးမွာ ဝါးစိမ္းေတြခြဲၿပီး ျခံခတ္ထားတဲ့ေရတြင္းေလးကို ေတြ႕ရတယ္။ တြင္းနက္နက္ထျက ေရကို စက္သီးႀကိဳးနဲ႔ဆြဲ ေရငင္ၿပီး အားလံုးေျခလက္ေဆးၾက မ်က္ႏွာသစ္ၾကနဲ႔ ကမာၻဦးလူသားေတြ မီးကိုေတြ႕ရွိတုန္းက ဝမ္းသာမႈမ်ိဳးေလာက္ ထပ္တူၾကႏိုင္တယ္။ ေအးစက္ၿပီး ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရရဲ႕အေတြ႕ေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ ႏုံးခ်ိမႈေတြ တဒကၤ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ေျမစိုက္တဲေလးမွာပဲ ခရီးသည္ေတြ ထမင္းဆီဆမ္းနဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္မွားစားၾကတယ္။ ညက ထမင္း မစားရတဲ့အတြက္ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ကားဘက္ထရီႏႈိးဖို႔ အတက္အဆင္းကား ဘာမွမလာေသးတဲ့အတြက္ တဲေလးထဲမွာပဲ က်မတို႔ ေက်ာဆန္႔ၾကတယ္။ ဝါးကိုေဖာက္ၿပီး ခင္းထားတဲ့ ဝါးၾကမ္းခင္းနဲ႔ ဝါးကပ္မိုးထားတဲ့ တဲေလးထဲမွာ အိပ္ရတဲ့ အရသာကို ခုထိ က်မမွတ္မိေနတယ္။ ႏွစ္ညနဲ႔ သံုးရက္ငုတ္တုပ္ထိုင္ရတဲ့ ေညာင္းညာမႈကို ယူပစ္လိုက္သလိုပဲ။ အေမႀကီးကလည္း သားေဇာနဲ႔မို႔ လမ္းခရီး အခက္အခဲကို မညီးညဴခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ ႏံုးေနၿပီ။
က်မတို႔ကားကို စစ္ေတြကေန ဂဏန္းသယ္လာတဲ့ကားက ကူညီခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတကလဲ ေပါမွေပါကိုး။ ေတာထဲေတာင္ထဲက သစ္ေတာေတြ၊ ေတာင္ယာ စပါးခင္းေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ခ်င္းတိုင္းရင္းသူ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ရင္ခံစည္းထားတဲ့ အဝတ္ကိုဝတ္ၿပီး နဖူးနဲ႔ သိုင္းသယ္လာတဲ့ ပလိုင္းထဲမွာေတာ့ စားစရာ သီးႏွံ၊ ဓားမ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အမ္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အမ္းၿမိဳ႕က အေနာက္ရိုးမရဲ႕ေတာင္ေျခပါ။ အမ္း မွာအသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းပဲရွိၿပီး ေလဆိပ္မရွိေသးဘူး။ ေျပးလမ္းက တကယ္ကို ေၾကာက္စရာ၊ ႐ြံ႕နဲ႔ ကြန္ကရစ္ ေရာထားတဲ့လမး္ပါ။ အမ္း ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ သတ္မွတ္ထားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
အမ္းနဲ႔ မင္းျပားလမ္းကေတာ့ အင္မတန္ ဆိုးဝါးပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ကားမွ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေတာထဲေတာင္ထဲ ကားသာ တခုခု ျဖစ္ရင္ ငါတို႔ေတာ့ ကယ္သူေဝးၿပီေပါ့။ လုိရာခရီး မေရာက္ခင္ သံုးညရွိၿပီ ဆိုေတာ့ အိပ္ေရးမဝတာေၾကာင့္ လမ္းခရီးၾကမ္းတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ အားငယ္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမွာင္မဲလို႔။ လူသူအဆက္ျပတ္လို႔ မီးနီနီေလးေတြ႕ရင္ပဲ အလိုလို အားရွိလာတယ္။ ရြာေတြကို ျဖတ္ရရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ လူဆိုတာ လူမႈဒုကၡ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံစားရ ခံစားရ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရွာင္မေျပး ႏုိင္ၾကဘူးဆိုတာ က်မ သေဘာေပါက္ခဲ့ရတယ္။ ေနရာဆိုတာ လူ႔စိတ္ကို ေျပာင္းလြဲေစတတ္ပါတယ္။
မနက္ ၃း၃၀ မွာ မင္းျပားေရာက္ေတာ့ အိမ္ေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ လူ႔အသိုင္းအ၀န္းထဲ ေရာက္ၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ “မင္းျပား”ကေန “ေျမာက္ဦး”။ “ေျမာက္ဦး”ကေန “ေက်ာက္ေတာ္”။ “ေက်ာက္ ေတာ္”ကေန စစ္ေတြသြားရာလမ္းမွာ ရခုိင္တို႔ရဲ႕ “မဟာျမတ္မုနိ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္”ကို ဖူးခြင့္ရခဲ့တယ္။ လမ္း တေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးေတြ မေတြ႕ရဘဲ ေခ်ာင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြ၊ ဓနိေတာေတြကိုဘဲ ေတြ႕ခဲ့ရ တယ္။
စစ္ေတြအ၀င္မွာေတာ့ ေရခပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က လည္ပင္းရွည္ရွည္ ေရတ ေကာင္းလိုမ်ဳိး ဒန္အိုးေတြနဲ႔ ေရခပ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ေရပံုးနဲ႔ ေရခပ္တဲ့သူေတြ၊ ေရအိုးနဲ႔ ေရခပ္တဲ့သူေတြ ကို ျမင္ေနၾက က်မအတြက္ အထူးအဆန္းေပါ့။ အဲဒီ့ေရတေကာင္းဒန္အုိးေလးကို ေခါင္းေပၚမရြက္ဘဲ ခါး ေပၚတင္ၿပီး ခပ္တယ္။ အဲဒီ့အိုးကို ဘယ္လိုေခၚလဲေမးေတ့ အိုးခြလို႔ ေျပာၾကတယ္။
စစ္ေတြကို ၁-၁၀-၂၀၀၂ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ေရာက္ပါတယ္။ စစ္ေတြကား၀င္းကေန ဘူးသီး ေတာင္သြားမယ့္သေဘၤာဆိပ္ကို ကားငွားၿပီး သြားရတယ္။ မြန္းတည့္ေနရဲ႕အပူက အညာအပူထက္ သာ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမအုိရဲ႕သားအပူျဖစ္တဲ့ ရင္ထဲကအပူကိုေတာ့ မွီမယ္ မထင္ဘူး။
“ဘူးသီးေတာင္”ကို က်မတို႔ ခ်က္ခ်င္းဆက္သြားလုိ႔ မရဘူး။ မနက္ ၈ နာရီမွ သေဘၤာစီးရမယ္လို႔ ဆုိက္ကားဆရာက ေျပာတယ္။ က်မတို႔ တညတာနားဖို႔ သေဘၤာဆိပ္နဲပနိးတဲ့ တည္းခိုခန္းမွာ တညအိပ္ရ တယ္။
မနက္ေစာေစာ က်မတို႔ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ စစ္ေတြကေန ဘူးသီးေတာင္သေဘၤာက “ဆက္ေရးက်ေခ်ာင္း”ထဲမွာ။ အဂၤလိပ္လက္ထဲက ေဖာက္ခဲ့တဲ့ တူးေျမာင္းမို႔ ေရစူးနက္တယ္။ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာကို ျဖတ္ဖုိ႔ ျဖတ္လမ္းေဖာက္တဲ့တူးေျမာင္းလို႔ သေဘၤာအရာရွိက ေျပာတယ္။ ဒီေရဒီတက္ရွိတယ္။ စစ္ေတြကေန ဘူးသီးေတာင္ၾကား သေဘၤာဆိပ္ေတြက စယား၊ အျမင့္ကၽြန္း၊ ငလျပား၊ ရေသ့ေတာင္၊ ေစတီ ျပင္၊ ေသတန္ေညာင္ေခ်ာင္း၊ ဘူးသီးေတာင္ ျဖစ္ပါတယ္။
သေဘၤာေပၚက ၾကည့္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ ေတာင္ပူစာေတြ၊ ကၽြန္းေသာင္ေတြ၊ ဓနိေတာေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြ ျမင္ရတယ္။ စစ္ေတြက ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရယာဥ္မ်ဳိး စံုကို ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ျမစ္တေလွ်ာက္လံုး စိမ္းေနပါတယ္။ “မဲေစး”ျမစ္ထဲမွာေတာ့ တံငါေလွေတြ။ တံငါေလွ ေတြေပၚမွာ ေဆးတံေသာက္ေနတဲ့ ရခုိင္အဘုိးအိုအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတယ္။ မိန္းမႀကီးေတြလဲ ေဆးတံေသာက္တယ္။
ရေသ့ေတာင္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁း၄၅ ျဖစ္ၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္အကိုက္ဆုိေတာ့ ေစ်းသည္ ေတြ သေဘၤာထဲဆင္းၿပီး အလုအယက္ေစ်းေရာင္းၾကတယ္။ နယ္ေျမေဒသ ဘယ္ေလာက္ျခားျခား ၀မ္းစာရွာ ရတာျခင္းနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းကို အမွီျပဳၿပီး ေစ်းေရာင္းရတဲ့ ေစ်းသည္ဘ၀ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ သေဘၤာဆိပ္ကမ္း ကို ကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာေပၚကို ေစ်းသည္ေတြ သူ႕ထက္ငါ အရင္ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ႀကိဳးစားမႈကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ အသက္နဲ႔ရင္းရတဲ့ ၀မ္းစာရွာမႈကို ျမင္ရတုိင္း က်မမွာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ ရတယ္။
ျမစ္ျပင္ကို စက္ရွိန္နဲ႔ ခြဲထြက္လာလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ လႈိင္းေဖြးေဖြးေတြနဲ႔အတူ ဇင္ေယာ္အုပ္ႀကီးက သူတို႔ ဌာေနကို ပ်ံသန္းလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာေကြ႕လုိက္ေတာ့ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ဘက္ကို ဇင္ေယာ္အုပ္ ႀကီး ပ်ံသန္းေနတာမ်ား ျမစ္ျပင္အထက္မွာ အျဖဴစေတြ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ က်မတုိ႔ေျခရာ ေတြလဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဇင္ေယာ္ေတြသာ စကားေျပာတတ္ရင္ သေဘၤာခရီးသည္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုမ်ား ေမး မလား။ ဒါမ်မဟုတ္ ၀မ္းစာရွာတဲ့အခါ သူတို႔လိုဘဲ ေတာင္ပံကို အားျပဳၿပီး သေဘၤာရွိရာေနာက္ကို လုိက္ရတာ လားလုိ႔ ေမးမွာလား မသိဘူး။
ဇင္ေယာ္ေတြကို က်မကလဲ ေမးခ်င္တယ္။ အုပ္စုဖြဲ႕ေနႏုိင္တဲ့ သူတုိ႔အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ အႏၱရာယ္ကိုေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းသလဲဆိုတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ထဲမွာ ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈရွိသလားဆို တာ။
သေဘၤာကို အမွီျပဳၿပီး ၀မ္းစာရွာရတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဘ၀နဲ႔ ေကာင္းကင္ကေန သေဘၤာခရီးသည္ ေတြေကၽြးတဲ့ အစာကို အမွီျပဳၿပီးေနရတဲ့ ဇင္ေယာ္ေတြရဲ႕ဘ၀ ထပ္တူက်တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ ျငင္းမလား။ ဒါေပ မဲ့ သူတုိ႔က လြတ္လပ္တယ္ေလ။
ရေသ့ေတာင္ ျမစ္မႀကီး။ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရတဲ့ျမစ္ေတြက ျမစ္လက္တက္ေတြ။ က်မတို႔ ဘူးသီး ေတာင္ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရိတိတိ။ ေနလံုးက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေမးတင္ ေနၿပိ။ “ကုလားပန္ေဆးေခ်ာင္း”ထဲမွာ တံငါသည္ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္က ေလာင္းေလွေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ ေလးထုိင္ၿပီး ငါးမွ်ားတန္းခ်ိလို႔ ငါးဖမ္းဖုိ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနတယ္။ ေက်ာဗလာနဲ႔ အဘိုးအိုက မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြ ျဖဴေဖြးေနၿပီး တကိုယ္လံု မဲေျပာင္လုိ႔။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏြယ္ဖြား ေျမအဖိုိးႏွစ္ေယာက္ က်မတုိ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ သေဘၤာစက္ရွိန္ေၾကာင့္ လႈိင္းအအိမွာ တံငါေလွက လူးလူးလိမ့္လိမ့္နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူတုိ႔ဘ၀မ်ား လား။ သူတို႔က ငုတ္တုပ္ မတုန္မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္သက္လို႔။
“ဘူးသီးေတာင္”ဆိပ္ကမ္းတခုလံုးမွာ ကုလားသီခ်င္းသံေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတယ္။ က်မတို႔က ဆိပ္ ကမ္းေရွ႕က တည္းခိုခန္းမွာ တည္းရတယ္။ တည္းခိုခန္းက ေဟာင္းႏြမ္းလုိ႔။ အနံ႔အသက္လဲ မေကာင္းဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ က်မတုိ႔ မၿငီးဘူး။ ခရီးက ကိုယ့္အတြက္ မဆံုးေသးဘူးမုိ႔လား။
ေနာက္ေန႔ မနက္မ်ာ ေထာင္၀င္စာေတြဖုိ႔ က်မတို႔ သက္ဆိုင္ရာကို သြားစံုစမ္းရတယ္။ ဘူးသီး ေတာင္ေထာင္က ၿမိဳ႕အစြန္မွာမုိ႔ က်မတုိ႔ ကားတဆင့္ ထပ္စီးရေသးတယ္။ ဘူးသီးေတာင္-ေမာင္ေတာ ကားလမ္းေဘးကေထာင္က ၁၉၉၄ ကမွ စေဆာက္တာပါ။
"ဘူးသီးေတာင္ေထာင္"ရဲ႕ ေထာင္၀င္စာျမင္ကြင္းက တျခားၿမိဳ႕နယ္မ်ားနဲ႔ မတူပါဘူး။ သိပ္ကို ထူးျခားပါတယ္။ အက်ဥ္းသားအမ်ားစုကို ေရခ်ဳိးခုိင္းေတာ့ ေထာင္ေရွ႕ေျမာင္းထဲမွာ။ ေျမာင္းထဲမွာ ေရခ်ဳိးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ပိန္လွီေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ကၽြဲေတြ မစာမ၀သလို အေရျပားေတြ တမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ပိန္လွီလို႔။ သူတုိ႔ကို လာေတြ႔တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ၀တ္တာက စကပ္ အရွည္ကားကားႀကီးပါ။ သူတုိ႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဆားနဲ႔ င႐ုတ္သီး၊ ပြတ္ခၽြန္းေဆးလိပ္ နဲနဲစီ ထုပ္လို႔။ သူတုိ႔ နာမည္ေခၚလုိ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ေတာ့မယ္ဆုိတာနဲ႔ သူတို႔စကပ္ေတြ တၿပိဳင္နက္ ခၽြတ္ရတယ္။ ေထာငာ္ထဲကို လံုခ်ည္၀တ္နဲ႔ဘဲ ၀င္ရပါတယ္။ သူတုိ႔နာမည္ေခၚၿပီး မေတြ႔ရေသးရင္ စကပ္ျပန္၀တ္။ နာမည္ေခၚရင္ စကပ္ ျပန္ခၽြတ္နဲ႔ သူတုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်မတို႔ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဂ႐ုဏာသက္ရတယ္။ သူတို႔ လာေတြ႔တဲ့ အမႈက လ.၀.က အမႈ။ သူတို႔ေတြ ဘူးသီးေတာင္ကေန စစ္ေတြကို မသြားရပါဘူး။ သြားခဲ့ရင္ လ.၀.က မႈ နဲ႔ ဖမ္းလို႔ရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
အေမႀကီးကေတာ့ သထံုကေန သူ႔သားအႀကိဳက္ေတြ သယ္လာတာ ျခင္းႀကီးနဲ႔ အျပည့္။ စကား မတူလုိ႔ မေျပာခဲ့ရေပမယ့္ အေမႀကီးကို တအ့ံတၾသနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ ဒီလို အသက္အရြယ္ ဒီေလာက္ပစၥည္းေတြ သယ္ႏုိင္တယ။္ ေပးႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အားက်အၾကည့္လဲ ပါတယ္။ ဂ႐ုဏာအၾကည့္လဲ ပါတယ္။
ဒီပစၥည္းေတြကို အကုန္ေပးရေအာင္ အေတာ္ေျပာယူရတယ္။ ရန္ကုန္ကေန မနားမေန ခရီးဆက္ လာတဲ့ က်မတို႔ ၇ ရက္ေျမာက္မွ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ဆံုခြင့္ရဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတာ နည္းတဲ့ ပင္ပန္းမႈမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေတာ္႐ံု ေမတၱာ၊ ေတာ္႐ံု သတၱိ၊ ေတာ္႐ံု ဇြဲဲနဲ႔ မေရာက္ႏုိင္တဲ့ ခရီး။ ခြန္အား၊ ေငြေၾကးကလဲ ျပည့္စံု ဦးမွ။ ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္ကလဲ မိနစ္အနည္းငယ္ပါ။
အေမႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့ သားက သူကုိယ္တုိင္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ခရီးမုိ႔ “အေမ ေနာက္မလာနဲ႔။ ပင္ ပန္းတယ္”လုိ႔ ေျပာတယ္။ အေမႀကီးက သူ႔သားကို မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ “ငါက အေမဟဲ့။ ဘယ္ ေလာက္ေ၀းေ၀း လုိက္မွာပဲ။ ငါအသက္ရွင္သေရြ႕ေပါ့။ နင္သိလား။ သခင္ဇင့္မိန္းမ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေလ။ အသက္ ၈၂ ႏွစ္မွာ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာတယ္။ ငါက အစ္မရယ္ ဒီအသက္နဲ႔ အစ္မ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ လိုအသက္ရွင္ေအာင္ ေနခဲ့လဲေမးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ “သူတို႔က ေသေအာင္ လုပ္တယ္ယ။ ငါက မေသ ေအာင္ေနရတယ္။ ေနျခင္းသည္ တုိက္ျခင္းတဲ့”။
က်မတို႔ ခရီးေတြ သြားေနရဆဲပါ။ ဒီခရီးေတြထဲမွာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ေနရတဲ့ ေမတၱာခရီးသည္ ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတုိ႔ခရီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း အသဲႏွလံုျခင္းကေတာ့ နီးၾကတယ္။
(စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္သို့ မၾကာခင္ကမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာသူျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment