မိုးသူႏွင့္ ထက္ဝင္း
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစ၍ မည္သည့္ စစ္တပ္ၾကီးစိုးေသာ အစိုးရမွ် ျမန္မာ့စီးပြားေရးကို တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း ၾကံဳရေတာ့မည့္ ကမၻာ့စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းၾကီးကို လာမည့္လမ်ားအတြင္း ရင္ဆုိင္ရန္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးက ယခုအခါ ငံ့လင့္ ေစာင့္စားလ်က္ ရွိသည္။
စစ္အစိုးရက သူတို႔၏ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ တည္ၿမဲခိုင္ခံ့ေအာင္ လုပ္ေနခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည့္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုလံုးလံုး တိုင္းျပည္၏ စီးပြားေရးမွာ အၾကီးအက်ယ္ ထိခုိက္ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။ ဤကာလတေလွ်ာက္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးမွာ အပ်က္ဘက္၊ အက်ဘက္သို႔သာ ဦးတည္သြားေနခဲ့သည္။
"ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ အဘိဓမၼာက ကိုယ္ေကာင္းစားဖို႔ သူမ်ားကို စေတးဖုိ႔ ဝန္မေလးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လက္ရွိအေျခအေနက မေျပာင္းမျဖစ္ ေျပာင္းရေတာ့မယ့္ အေျခေရာက္တဲ့အထိ ဒီထဲ တဝဲလည္လည္နဲ႔ သြားေနရဦးမွာပဲ" ဟု ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ေလ့လာသံုးသပ္သူတဦးက ေျပာသည္။
တိုင္းျပည္၏ အေျခအေနသည္ ေသအ့ံမူးမူးအေျခအေနတြင္ ဂ်ာေအး သူ႔အေမ႐ိုက္ ဆုိသလို ျဖစ္ေနသည္။ ျပႆနာတခုအတြက္ “အေျဖ” သည္ ေနာက္ျပႆနာ တခုဆီသို႔ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ဦးတည္ေနျပန္သည္။
"၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ လုပ္မယ့္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလည္း တိုင္းျပည္ရဲ့ အေျခအေနက လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ မထင္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ အၾကပ္အတည္းတခု ထပ္ျဖစ္လာဖို႔က ပိုမ်ားေနတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြက မ်ဳိးဆက္နဲ႔ခ်ီၿပီး ဘဝင္ျမင့္ေရာဂါ စြဲကပ္ေနၾကတာ" ဟု သူက ေျပာသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း ဦးေဆာင္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ တက္လာခဲ့ၿပီး ေနာင္အခါ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒျဖင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး ကတည္းက အေျခအေနမဟန္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ အရပ္သားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ ပူးေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စနစ္ကို အသံုးျပဳလာခဲ့ၾကသည္။
ဦးေနဝင္း၏ ႏိုင္ငံျခားသား ေၾကာက္သည့္ ေရာဂါ စြဲကပ္ေနေသာ စစ္အစိုးရႏွင့္ စီးပြားေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ည့ံဖ်င္းျခင္းတို႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနည္းဆံုး ႏိုင္ငံအဆင့္အတန္းသို႔ ထိုးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္ လူထုအံုႂကြမႈၾကီးတရပ္ တေျဖးေျဖး ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၌ စစ္တပ္က ေသြးထြက္သံယုိ ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးေကာင္စီ (SLORC) ႏွင့္ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ (SPDC) တို႔ ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ ဤအစိုးရမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တပ္မေတာ္ သမိုင္းတေလွ်ာက္ ေပၚေပါက္ခဲ့သလုိပင္ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအရ အာဏာ အပ္ႏွင္းထားျခင္းလည္း မရွိဘဲ၊ တပါးသူအေပၚ ယံုမွားသံသယျဖင့္ စိုးရြံ႔ထိတ္လန္႔ေနေသာ အစိုးရမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
သစ္၊ ဓာတ္သတၱဳႏွင့္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ သဘာဝ သယံဇာတမ်ား ႂကြယ္ဝလွသည့္ ဤအေရွ့ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံအတြက္ မည္သည့္ကုစားနည္းမ်ား ရွိပါေသးသနည္း။ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ စစ္တပ္၏ အခန္းက႑ကိုသာ အသားေပးထားသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္ကိုသာ ေရွ့ဆက္ ဇြတ္တိုးလုပ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဝိုင္အေဟာင္းကို ပုလင္းသစ္တြင္ သြတ္၍ ေရာင္းသလိုသာ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
"က်ေနာ္တုိ႔ အသဲအသန္လိုေနတာက စစ္တပ္ထဲမွာေရာ၊ အရပ္ဘက္မွာေရာ ဝင္ဆန္႔တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဒးဗစ္ေအဘယ္လ္လို ၾကားဝင္ေပးမယ့္ 'ကိုယ္စားလွယ္' မ်ဳိး လုိေနတာ" ဟု အမည္မေဖာ္လိုသူ အကဲခတ္တဦးက ေျပာသည္။ လစ္ဘရယ္စိတ္ထားရွိသူ အရပ္သား အားလံုးနီးပါးသည္လည္း ယခုအခါ ေထာင္ထဲႏွင့္ ျပည္ပတြင္သာ ရွိေနၾကသည္။
အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) မပါဘဲႏွင့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ဆက္လက္ ျပဳလုပ္သြားမည္ဟု စစ္အစိုးရကို ကိုးကားကာ သတင္းစာတေစာင္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္။ NLD သည္ ယင္းညီလာခံကို ဆန္႔က်င္သည့္အေနႏွင့္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ညီလာခံမွ သပိတ္ေမွာက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆက္လက္ သြားေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုအရာရွိက ဆက္လက္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ထုိအခ်ိန္မွ စကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း NLD ၏ ဒီမိုကေရစီစနစ္အေပၚ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ရွိမႈကို ဆက္တိုက္ပင္ လက္ခံ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအသိအမွတ္ျပဳမႈသည္ ရလဒ္တခု ထြက္ေပၚေစႏိုင္သည့္ 'လုပ္ေဆာင္ခ်က္' တရပ္ကိုမူ ေပၚေပါက္ေစႏိုင္ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။
အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲထားေသာ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးကို တိုးတက္ေအာင္ ပထမဦးစြာလုပ္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ ဤအေျခအေန ေအာက္တြင္ အခ်ဳိ႔ေသာ လစ္ဘရယ္စိတ္ဓာတ္ ရွိသူမ်ား၏ အခန္းက႑ ေနရာရလာႏိုင္ၿပီး စီးပြားေရးတြင္လည္း တိုးတက္မႈရွိသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္။ ဤ အေျခအေနမွတဆင့္ ႏိုင္ငံေရးဝန္းက်င္တြင္လည္း ဗဟုဝါဒကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
"၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္အၿပီး ေပၚလာမယ့္ အနာဂတ္ ျမန္မာအစုိးရအဖြဲ႔သစ္မွာ ပုိေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ အေျခအေနကေန ေအးေအးသက္သာထိုင္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးပဲ ရွာေနတဲ့ အေခ်ာင္သမား အရပ္သား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို က်ေနာ္တို႔ မလိုခ်င္ဘူး။ ေအးေအးသက္သာ ထိုင္မေနဘဲ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာရဲတဲ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျပႆနာၾကီးေတြကို စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေျပာဆိုရဲမယ့္သူေတြ လိုတယ္" ဟု အဆိုပါ အကဲခတ္က ဆက္လက္ေျပာသည္။ သူက ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ျပည္တြင္း ေရေပၚဆီအခ်ဳိ႔၏ မိမိကိုယ္မိမိ သာယာအထင္ၾကီးေနမႈႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးအရ ယံုၾကည္လက္ခံႏိုင္မႈကိုလည္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ထုိေရေပၚဆီမ်ားက သူတို႔သည္သာ စစ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ မတူကြဲျပားသည့္ အစားထိုးစရာ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္သည့္ ေနာက္ထပ္ ေရြးခ်ယ္စရာအျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ပံုေဖာ္ တင္ျပထားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္အတြက္ မတူသည့္အခ်က္မွာ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ားကို လက္ေတြ႔က်က် နားလည္သေဘာေပါက္ပါက ႏိုင္ငံေရးဗဟုဝါဒကို ေစာင့္ဆိုင္းထားလို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ဳိး မရွိပါ။
ယခု လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ သူတို႔၌ တရားေသသမားမ်ားသာ လႊမ္းမိုးၾကီးစိုးေနသည္။ ဤသုိ႔ဆိုလွ်င္ အျပည့္အဝ မဟုတ္ေတာင္မွ တစိတ္တပိုင္းေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ထဲတြင္ လစ္ဘရယ္စိတ္ထား ရွိသူမ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ေတြ႔ၾကရပါ့မလား။ အလြန္ အလားအလာ နည္းသည္။ ဤသို႔ေသာ သဘာဝ စစ္တပ္တြင္ မရွိပါ။
"အနာဂတ္ ပါလီမန္ရွိ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္စလံုးတြင္ စစ္တပ္အတြက္ သီးသန္႔ ဖယ္ထားရသည့္ အမတ္ေနရာ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ မဲေပးသည့္အခါ တစုတည္းအျဖစ္သာ ေပးၾကလိမ့္မည္" ဟု အဆိုပါ အကဲခတ္က ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည္ တကယ္ ကံေကာင္းခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ပါတီစံု ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ပြဲအၿပီး လာမည့္ႏွစ္မ်ား၌ အဓိက ေခတ္စားမယ့္ စကားလံုးက “စီးပြားေရး ယုတၱိရွိမႈ” ျဖစ္လိမ့္မည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤအခ်က္ကိုၾကည့္၍ ဤျခစားေနၿပီးျဖစ္ေသာ စစ္တပ္သည္ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္အတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္တုိ႔ အေကာင္းျမင္၍ ရႏိုင္ပါေသးလား၊ ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စာရိတၱအရ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ ျခစား ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အျခားသူမ်ားကိုလည္း သူတို႔လုိပင္ ျခစားအက်င့္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကလိမ့္မည္။
"ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လစ္ဘရယ္ စီးပြားေရးကို က်င့္သံုးႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသူမ်ား တကယ့္ကို မ်ားျပားၿပီး အႏွံ႔အျပား ရွိေနလိမ့္မယ္" ဟု သူက ေျပာဆိုသြားၿပီး၊ တိုင္းျပည္၏ သယံဇာတ အမ်ားအျပားသည္ တဦးခ်င္း၏ အိတ္ေထာင္ထဲသို႔သာ ေရာက္သြားလိမ့္မည္ဟုလည္း သူက ဆိုသည္။
အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ “စစ္အစိုးရ၏ လံုျခံဳေရး” ကိုသာ ေျပာၿပီး၊ ၅၃ သန္းေသာ ျမန္မာျပည္သူမ်ား၏ လံုျခံဳေရးကို လ်စ္လ်ဴရႈထားသူက မ်ားေနသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုသူတို႔သည္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ခံရပါက ေပၚထြက္လာမည့္ အနာဂတ္ အရပ္သားအစိုးရဟု ေခၚဆိုေလ့ရွိၾကေသာ အဖြဲ႔တြင္ စစ္တပ္ကို တန္ျပန္မဲ တင္းေပးႏိုင္မည့္ အတိုက္အခံမ်ားအျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ပံုေဖာ္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။
အက်ယ္အျပန္႔ ေမွ်ာ္လင့္ရသည္မွာ စီးပြားေရးသမားအခ်ဳိ႔လည္း ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
ထုိအထဲမွ အမ်ားစုသည္ စစ္အစိုးရႏွင့္ တရင္းတႏွီး နီးစပ္သူ မီဒီယာေလာကႏွင့္ စီးပြားေရးေလာကမွ ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မၾကာခင္ လအနည္းငယ္အတြင္း ေၾကညာေတာ့မည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒမ်ားအရ ထိုသို႔ေသာ အေျပာင္းအလဲတရပ္ ေပၚလာႏိုင္သလားဆိုသည္ကိုမူ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုေသးသည္။
အဆိုပါ ထင္ရွားေသာ ပုဂၢိဳလ္ အမ်ားအျပားသည္ ယခုအခါ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြင္း ေခါင္းေဆာင္ေနရာမွ ပါဝင္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အလြန္ၾကီးမားေသာ ေမးခြန္းတရပ္မွာမူ က်န္ရွိေသးသည္။ တက္လာမည့္ အရပ္သားအစိုးရသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကေရာ၊ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းကပါ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လက္ခံႏုိင္သည့္ လြတ္လပ္ေသာ တိုင္းျပည္တျပည္ ျဖစ္လာေအာင္ ေရွ႔ရႈသြားႏိုင္ေရး၌ သူတို႔ တကယ္ ၾသဇာရွိၾကပါ့မလား ဆုိသည့္ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းကစ၍ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ဤသို႔ “ပူးသတ္ေရး” အေတြးအေခၚရွိသည့္ အရပ္သား ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားအျပား၏ က်ရံႈးမႈအမ်ားအျပားကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ အုပ္စိုးေနဆဲ စစ္အစိုးရတရပ္၏ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ နဲနဲမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾက၊ အခ်ဳိ႔က နဲနဲပါးပါးသာ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေယးလ္တကၠသိုလ္ထြက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုႂကြမႈအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမတျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္သည္ အေကာင္းဆံုး ဥပမာျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အဆိုျပဳထားေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ား လုပ္ရန္ဆိုသည့္ ကိစၥ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခသည္ အကန္႔အသတ္ အလြန္မ်ားေၾကာင္း ဝါရင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္သူမ်ားက သတိေပးထားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလြန္နည္းသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကၿပီး၊ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာ့ေရေပၚဆီ လူတန္းစား ေခတ္ေဟာင္းမ်ဳိးဆက္သည္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံတြင္ စစ္တပ္က လုိခ်င္သမွ်ကို ေခါင္းၿငိမ့္ေထာက္ခံ႐ံုသာ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဤအေတာအတြင္း ျမန္မာစစ္တပ္သည္လည္း သူတို႔အတြင္း မ်ဳိးဆက္ကြာဟမႈ ျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္လည္း လစ္ဘရယ္ စိတ္ထားရွိသည့္ အရာရွိအသစ္မ်ား အနည္းအက်ဥ္းသာ တပ္မေတာ္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အဓိကအေၾကာင္းမွာ တိုင္းျပည္၏ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း က်လွသည့္ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ အေတြးအေခၚသစ္၊ အယူအဆသစ္မ်ားကို နားလည္သိရွိေနသူ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ လူငယ္အရာရွိသစ္မ်ား အလြန္နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္သည္။
ဤကိစၥကို အျခားတနည္းျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ လစ္ဘရယ္က်က် ေလ့က်င့္ေမြးျမဴထားေသာ ျမန္မာစစ္သားမ်ားက ေရေပၚဆီမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္လာႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ မိမိတုိ႔သည္သာ တုိင္းျပည္ကုိ အခ်စ္ဆံုးျဖစ္၍ တိုင္းျပည္ အနာဂတ္အတြက္ လုပ္ေဆာင္မည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုကာ ေျပာဆိုလာႏိုင္လွ်င္ အေျခခံက်ေသာ အေျဖတရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ေရြ႔လ်ားသြားႏိုင္သည္။
အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝသည့္ ယံုၾကည္အားထားရေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္တရပ္ကို ေမြးျမဴျခင္း မျပဳႏိုင္လွ်င္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ အပါအဝင္ မည္သည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အစိတ္အပိုင္းမွ ရွင္သန္မေနႏိုင္ပါ။ ျမန္မာစစ္တပ္သည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ျပႆနာတရပ္ကို ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔ေနခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။
မၾကာေသးခင္ကပင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဦးက ေနာက္လာမည့္ တႏွစ္ခြဲကာလသည္ NLD ၏ ရွင္သန္ေရးအတြက္ အေရးပါလိမ့္မည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ NLD အေနျဖင့္ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ တီထြင္ဖန္တီးမႈရွိရွိ နည္းလမ္းမ်ား ၾကံဆရွာေဖြထားဖုိ႔ လိုသည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုအခ်ဳိ႔က အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ အတူတကြ ပူးေပါင္းပါဝင္ႏိုင္ေရးအတြက္ နည္းလမ္းသစ္မ်ား ရွာေဖြပါရန္ ထုတ္ေဖာ္ တိုက္တြန္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
NLD က အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိခဲ့ေသာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို ေရွ႔တြင္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ေျခကုပ္အျဖစ္ အသံုးခ်ႏိုင္ေသးသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ NLD သည္ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ ဆက္လက္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရးႏွင့္ ဆက္လက္ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနေစေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီသစ္ တရပ္ကို ခပ္လွ်ဳိလွ်ဳိ ဖြဲ႔စည္းထားေရးကုိ ေထာက္ခံ အားေပးသင့္သည္။
အတိုက္အခံမ်ားမွာ ယခုကတည္းကပင္ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီျဖစ္ရာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္ကို ထိေရာက္စြာ ဆန္႔က်င္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေရးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရာ၌မူ အင္အားခ်ည့္နဲ႔သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ႐ိုး႐ိုးသာမန္ ကိစၥေလးမ်ားျဖစ္သည့္ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အခြင့္အေရးေပါင္းစံုတို႔ကို ေမွ်ာ္မွန္းလုပ္ကိုင္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္မူ အဆုိပါ အခ်င္းအရာအားလံုး ဖြဲ႔စည္းပံုသစ္တြင္ မပါရွိပါ။ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိေသာ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မွ် ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနသည္ဟု စြပ္စြဲခ်က္မ်ား ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ျပင္ပအင္အားစုမ်ားျဖစ္သည့္ ကုလသမဂၢႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးကို အားေပး ေထာက္ခံေနမႈမ်ားသည္လည္း စစ္အစိုးရျဖစ္ျဖစ၊္ အရပ္သားအစိုးရျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ စစ္အစိုးရႏွင့္ အတိအလင္း ဆက္ဆံရန္ ဝန္ေလး တြန္႔ဆုတ္ေနပါလိမ့္မည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာ့အေရးဆိုသည္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံ အမ်ားစု၏ အျမင္တြင္ ထိပ္တန္းဦးစားေပး ကိစၥတရပ္ မဟုတ္ဆိုသည့္ အမွန္တရားမွာမူ နဂိုအတိုင္းပင္ ရွိၿမဲရွိေနေသးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို ခုခံရင္ဆိုင္ရန္ ေဒသတြင္းတြင္ မဟာမိတ္ အမ်ားအျပား လိုတာထက္ပို၍ အေမရိကန္တြင္ ရွိသည္။ ထုိအထဲတြင္ ျမန္မာတႏိုင္ငံ တိုးလာ၍လည္း သိပ္အဓိပၸာယ္ ရွိလွသည္ မဟုတ္ပါ။
စစ္အစိုးရက ဤအခ်က္ကို နားလည္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေရွ႔ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဴိးစီးပြား အမ်ားစုကို သူတို႔ရရွိေစရန္ ရည္ရြယ္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေဆးေရာင္စံု ျမင္ကြင္းက်ယ္တြင္ ေပၚေပါက္ေနေသာ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးအတြက္ အတိုက္အခံ ပါတီမ်ားႏွင့္ လူထုတို႔က ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ပါရန္ ထပ္တလဲလဲ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း စစ္အစိုးရက ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို မျဖစ္မေန ဇြတ္လုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ ျပင္ဆင္ေနျခင္းမွာ ဤအခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤသုိ႔ဆိုလွ်င္ ေရတိုႏွင့္ အလယ္အလတ္ ကာလအတြက္ ဘာမ်ား ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ပါေသးသလဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကမၻာ့ အသိုင္းအဝိုင္း အေနျဖင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တကယ့္အတိုက္အခံ အစစ္ကို ေထာက္ခံအားေပးဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ ထိုအတိုက္အခံ အစစ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္ သမၻာရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားဟု ဆိုေသာ အတိုက္အခံအတု မျဖစ္ေစရပါ၊ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ယံုၾကည္အားထား စိတ္ခ်ရႏိုင္ေသာ အတိုက္အခံမ်ားျဖစ္ဖို႔ လိုသည္။
အခ်ဳိ႔ေသာ ထိပ္တန္းပ႑ိတ္မ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စိုးရိမ္ေနသည့္အခ်က္မွာ အကယ္၍သာ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ လမ္းအတိုင္း ျဖစ္မလာဘူးဆိုလွ်င္ အုပ္စုိးသူလူတန္းစားသည္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး၌ အထီးက်န္ အေျခအေနသို႔ ျပန္လည္ဆုတ္ခြါသြားမည့္ အေရးျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤအဆုိးဆံုး အေျခအေနျဖစ္ရန္ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းပါသည္။ အေၾကာင္းမူ တိုး၍ျဖစ္ေပၚေနေသာ ကမၻာ့အသြင္ေဆာင္မႈ ကမၻာၾကီးထဲ၌ အထီးက်န္ေနျခင္း၏ တန္ဖိုး မည္မွ်ၾကီးမားသည္ ဆိုသည္ကို အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရတို႔ သိနားလည္သည္။ သူတို႔သည္ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေရေပၚဆီလူတန္းစား အတြက္မူ လုပ္ကြက္ခြင္ေလးမ်ား ဖန္တီးေပးလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိစၥတြင္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးကိစၥမွာ အစိုးရသစ္ ေပၚေပါက္လာၿပီဆိုပါက ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈဆိုသည္မွာ ပတ္သက္ဆက္စပ္မႈ ကင္းမဲ့သြားေတာ့မည့္ အေရးပင္ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွ မူဝါဒခ်မွတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းအားေပးေနသည့္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနမည့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို တန္ျပန္အေရးယူႏိုင္ေရးအတြက္လည္း စတင္စဥ္းစားရန္ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အက်ဥ္းစခန္းမ်ားတြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ေနသူေပါင္း ၂၁ဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး ျမန္မာ့ အနာဂတ္ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ဆိုသည္မွာ သူတို႔၏ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာေသာ အရာျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကိုလည္း သူတို႔ မေမ့ရန္ လိုသည္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္မွာ သမိုင္းတြင္ ရွားပါးသည္။ သို႔ေသာ္ လူမႈလုပ္ရွားမႈမ်ား၏ အခန္းက႑ကိုလည္း ေမွးမွိန္ေအာင္ မလုပ္သင့္ပါ။
အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေျပာင္းအလဲတခုဆီသို႔ ဦးတည္ေရြ႔လ်ားေနသည္။ ဒီမိုကေရစီအတြက္ အတားအဆီးမွန္သမွ်ကို သတိၾကီးစြာျဖင့္ ေလွ်ာ့ခ် ဖယ္ရွားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသုိ႔ ျဖစ္လာႏုိင္ေျခမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ စိန္ေခၚမႈအသစ္ အမ်ားအျပားမူ က်န္ေနေသးသည္။
No comments:
Post a Comment