မ်ိဳးဆက္သစ္ အရင္းအျမစ္မ်ား မဆံုး႐ႈံးေစခ်င္

စိုင္းစိုး၀င္းလတ္

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး က်ဆင္းလာေနသည္ႏွင့္အမွ် တိုးတက္လာသည့္လူဦးေရႏွင့္ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ မ်ားျပားလာေသာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရမ်ားအတြက္ အလုပ္ေနရာခ်ထား ေပးႏိုင္သည့္ ျပည္တြင္း လုပ္အားေစ်းကြက္က မယွဥ္ႏိုင္ျဖစ္လာရသည္။

ဤအေနအထားတြင္ ႏွစ္စဥ္ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရမ်ားက သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ အနာဂတ္ကို ပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ရန္ ႏိုင္ငံမွ ထြက္ခြာေနၾကေတာ့သည္။

ဘြဲ႔ရပညာတတ္ လုပ္သားအမ်ားအျပား ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ခြာေနၾကသည့္ျပႆနာက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္သာ ထူးျခား ျဖစ္ေပၚေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနည္းဆံုး ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ “ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ” ျပႆနာ ႀကံဳ ေတြ႔ ေနၾကရသည္။

မၾကာခင္က စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ ျပန္ေျပာမိသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ အလုပ္ရႏိုင္ၾက ေသးေသာ္လည္း တျခားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူငယ္ ပညာတတ္ မ်ားအေန ႏွင့္မူ သူတို႔ကၽြမ္းက်င္သည့္ ပညာႏွင့္ အလုပ္ရရန္ ခက္ခဲလာသည္ကို က်ေနာ္ သတိျပဳလာမိသည္။

ျပည္တြင္းတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ စစ္အစိုးရက ထိုသူမ်ားကို တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကသလို၊ ျပည္ပတြင္ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ အတိုက္အခံအုပ္စုမ်ား ကလည္း ထိုသူမ်ား၏ တန္ဖိုးကို အေလးမထားၾကပါ။

ျပည္တြင္းႏွင့္ ျပည္ပေရာက္ေနသူ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအမ်ားအျပားတြင္ သူတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္က အိပ္မက္ခဲ့သည့္ အရာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ ဆံုးရႈံးေနခဲ့ၾကၿပီကို ေတြ႔ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံ၏ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းလာေနေသာ ပညာေရးစနစ္ ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္မွာ ထိုသူအမ်ားစုက လူ ၄၊ ၅ ေထာင္တြင္ ထိပ္ပိုင္းစာေတာ္သည့္ ေက်ာင္းသား ၄၀ - ၄၅ ဦးထဲ၌ ရွိေနခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတို႔အေနႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ အသက္ေမြး ပညာမ်ားျဖစ္သည့္ ေဆးတကၠသိုလ္ သို႔မဟုတ္ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းမ်ားတက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾက သူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း သူတို႔၏ စိတ္အားထက္သန္မႈမ်ားကို ေႏွာင့္ယွက္ ဟန္႔တားမည့္ ျပႆနာ အမ်ားအျပား ႀကံဳခဲ့ၾကရသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေနသည္က ျပႆနာတခုျဖစ္သည္။ တဖန္ အစိုးရက တကၠသိုလ္မ်ားကို ေ၀းလံေခါင္သီေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ပို႔ခဲ့ျခင္းကလည္း ဘူးေလးရာဖ႐ံုဆင့္ေစခဲ့သည္။

အသစ္ေပၚလာသည့္ ေခတ္သစ္ သတင္းနည္းပညာမ်ား ကလည္း သူတို႔၏ မူလအိပ္မက္မ်ားျဖစ္ေသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရန္၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရန္ ဆိုသည့္ ငယ္ဘ၀စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲေစ ခဲ့ျပန္သည္။ တခ်ဳိ႕က ဘြဲ႔ရၾကသည္၊ တခ်ဳိ႕က အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္ အေျခက်ေနၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပည္ပသို႔ထြက္၍ တျခားေသာ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား ထုႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ၀မ္းေက်ာင္းခဲ့ၾကသည္။

၎တို႔အနက္မွ တခ်ဳိ႕မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ျပည္ပကိုထြက္ကာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္း တက္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသူမ်ားကိုယ္ႏိႈက္ကပင္ သူတို႔ေလ့လာထားသည့္ ဘာသာရပ္ကတလြဲ၊ သူတို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေနရသည့္ ပညာရပ္ကတလြဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ မဟုတ္ပါကလည္း သူတို႔ ယခင္ ေမွ်ာ္မွန္း ထားၾကေသာ အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ေနၾကသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူ အမ်ားစုမွာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရမ်ားျဖစ္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္ အဆင့္ ရွိသည့္ လုပ္သားမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားက လိုခ်င္၍ လိုက္ရွာေနၾကရသည့္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္ စကားေျပာခဲ့ရသည့္ ၇ ဦးစလံုးထံမွ မေက်မနပ္ ညည္းညဴသံမ်ားကို ၾကားခဲ့ရသည္။ သူတို႔ကို စင္ကာပူ အလုပ္ရွင္မ်ားက ေခါင္းပံု ျဖတ္ပံု၊ တရား၀င္ေပးရမည့္ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခ လစာမ်ား မရရွိပံု၊ လုပ္ခ အနည္းအက်ဥ္း သာ ေပး၍ အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းရန္ အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစပံုမ်ားကို ၾကားခဲ့ရသည္။ ထိုမွ်မက သူတို႔တြင္ ဘ႑ာေရးအရ၊ လူမႈေရးအရ ဖိစီးစရာ အေၾကာင္းမ်ား ႀကံဳေနရေၾကာင္းႏွင့္ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း လူမ်ဳိးေရးအရ ခြဲျခားခံရပံုကို လည္း ၾကားခဲ့ရသည္။

ဤသို႔ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံ၊ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ငန္း၊ ဟိုတယ္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ စာရင္းကိုင္ စသည့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္သာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါက ဤသူမ်ားအဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံစီးပြားေရးအတြက္ မ်ားစြာ အက်ဳိးျပဳႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ သည္။ ထိုသူတို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ပိုင္ခြင့္ရွိသူမ်ား၊ အဆင့္ျမင့္ ထိပ္သီး ပညာရွင္မ်ား၊ နည္းပညာ ရွင္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ သူတို႔၏ လုပ္အားကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံေနရသည့္ တိုင္းတပါး တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္ အလုပ္သြားလုပ္ေနရန္ပင္ မလိုအပ္ပါ။

ဤသို႔ လူငယ္မ်ား၏ လုပ္အားကို ေလွ်ာ့ေပါ့တြက္၍ တန္ဖိုးမထားသည္မွာ ျမန္မာစစ္အစိုးရမွ်သာ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ ေရး လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ အဖြဲ႔မ်ားကလည္း ထိုသူမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔အတြင္း တိုးတက္ ေစရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရွ႕ေရးအတြက္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစရန္ ဤလူငယ္မ်ားကို အခြင့္ေပး အသံုးခ်ပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾက သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ အင္အားစုမ်ားက လူငယ္မ်ားကို သိမ္းသြင္းစုေဆာင္းရန္ တြန္႔ဆုတ္ေန ၾကသည္။ ထိုလူငယ္မ်ား ပညာသင္ဆုမ်ားရဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္း ကူညီေပးရန္ႏွင့္ လူငယ္မ်ား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ား ထက္ျမက္ လာေစရန္ ပ်ဳိးေထာင္ေရးကို ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု အမ်ားစုက စိတ္မ၀င္စားၾကပါ။ တခ်ဳိ႕ေသာအဖြဲ႔မ်ားတြင္ ပညာသင္ဆု အခြင့္အလမ္းမ်ား ရရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီအေရး အားက်ဳိးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဟု အားခဲထားၾက သည့္ လူငယ္မ်ားအတြက္ တကယ့္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ဖန္တီးေပးႏိုင္ျပန္သည္။

၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဆန္းပိုင္းတြင္ ေနာက္ထပ္ ပညာဆက္သင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္လမ္းလာခဲ့ရာ ဤအခြင့္အလမ္းမ်ားကို ဦးေဆာင္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမ်ား၏ အသက္အရြယ္ႀကီးေနၿပီျဖစ္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက အလ်င္အျမန္ ေမာင္ပိုင္စီး လိုက္ၾကျပန္သည္။

ဤအဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ ေလ့လာရန္ အခြင့္အလမ္းသစ္မ်ား ဖန္တီးေပးရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့႐ံုမွ်မက၊ ႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံ မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈ ရွိေနသည့္ အာရွတိုက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ပညာသင္ၾကားလာေသာ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ားကိုလည္း အသံုးမခ်ခဲ့ၾကပါ။ အသံုးခ်ခဲ့လွ်င္လည္း အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တိုက္႐ိုက္ ထြက္ခြာလာသူမ်ားကို အသံုးခ်ရန္ ဆိုသည္မွာ ပို၍ ေ၀းလွသည္။

ဤအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရက နည္းပညာရွင္မ်ားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၀န္ထမ္းမ်ားကို စုေဆာင္းသိမ္းသြင္းေနၿပီး စစ္အစိုးရ ယႏၱရား အင္အားေတာင့္တင္းေရးအတြက္ အသံုးခ်ေနသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကို ႐ုရွား၊ စင္ကာပူႏွင့္ တျခားႏိုင္ငံမ်ားရွိ ေကာလိပ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ပို႔ကာ ပညာသင္ေစလႊတ္ခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျပည္ပေရာက္ေနသည့္အင္အားစု မ်ားက သူတို႔ဘာသာ ေငြရွာေက်ာင္းတက္ေနၾကသူမ်ား၊ အနည္းအက်ဥ္း မွ်ေသာ ပညာသင္ဆုေၾကးႏွင့္ ႀကိဳးစား၍ တကၠသိုလ္ပညာ ဆက္လက္သင္ၾကား ေနၾကသူမ်ား စသျဖင့္ သူတို႔ဘာသာ ႀကိဳးစား၍ ခရီးစထားၿပီးသား သူမ်ားကို အခြင့္အလမ္းမ်ား ကမ္းလွမ္းပံ့ပိုးေပးရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။

တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရသူမ်ားကို တခ်ဳိ႕ေသာ ျပည္ပရွိ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လက္ေထာက္အကူ မ်ားအျဖစ္ သိမ္းသြင္းခဲ့ၾကသည္ မရွိမဟုတ္။ အနည္းအက်ဥ္း ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုသူမ်ားမွာ အေထြေထြ ႐ံုးလုပ္ငန္းမွ်ႏွင့္သာ အဆံုးသတ္ ၾကရၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ထက္ေအာင္ေသြးထားၾကသည့္ အရည္အေသြးမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားကိုလည္း အသံုးမျပဳႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ ၾကရသည္။ ဤအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အသက္အရြယ္ အိုမင္းႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ကူညီပ့ံပိုးေပး ျခင္းသည္သာ ေကာင္းစြာ ပညာသင္ၾကားလာသည့္ လူငယ္မ်ားအတြက္ အျမင့္ဆံုးရႏိုင္သည့္ ရာထူးတာ၀န္ ျဖစ္ပံုရပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေနဒါ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ တျခားေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးသည့္ႏိုင္ငံမ်ားက လက္မေႏွးၾကပါ။ ထက္ျမက္ သည့္ ပညာတတ္လူငယ္မ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ားကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ အလ်င္အျမန္ ေကာက္ယူေျမႇာက္စားခဲ့ ၾကပါသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ျမင့္ၿပီးသား သူတို႔၏ အဆင့္အတန္းေနရာကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း အသာစီးယူႏိုင္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ - ကေနဒါ လူ၀င္မႈစနစ္ကို အမွတ္ေပးစနစ္သဖြယ္ လုပ္ထားၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာေသာ ပညာတတ္မ်ား၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ေခၚယူ၍ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ေပးျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္ မွတ္ေပးျခင္း ျပဳေနၾကပါသည္။

ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ဘြဲ႔ရလာၾကသူ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကို မူ၀ါဒေရးရာ အႀကံေပးမ်ား၊ သုေတသနမႉးမ်ား၊ အငယ္တန္းအရာရွိမ်ား အျဖစ္ အိမ္ရွင္အစိုးရႏွင့္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ထားသည့္ အဖြဲ႔အစည္း ဌာနမ်ားတြင္ သိမ္းသြင္းစုေဆာင္း ေနရာခ် ထားေပး ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းမ်ားအတြင္း ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနသည္။

ငယ္ရြယ္၍ ထက္ျမက္ေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ားကို ေနရာေပး သိမ္းသြင္းခန္႔ထား၍ အ႐ႈံး မရွိေၾကာင္းကို ထိုႏိုင္ငံမ်ားက သိၾကသည္။ ရရွိႏိုင္သမွ်ေသာ လူသားအရင္းအျမစ္ကို တန္ဖိုးထား၊ အသံုးခ်ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ အေတာ္ဆံုးႏွင့္ အထက္ျမက္ဆံုး လူငယ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴထားလိုလွ်င္ အစိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံ အင္အားစု ႏွစ္ဘက္စလံုးက ပိုမို အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္သင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လတ္ဆတ္သည့္ အေတြးအျမင္သစ္မ်ားကို လက္ကမ္းႀကိဳဆိုၾကရန္ လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

စိုင္းစိုး၀င္းလတ္ေရးသားသည့္ Burma’s Wasted Intellectual Potential ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။

စိုင္းစိုး၀င္းလတ္သည္ ကေနဒါႏိုင္ငံ၊ ဘာနာဘီရွိ ဆိုင္မြန္ ဖေရဇာတကၠသိုလ္တြင္ (Simon Fraser University) တြင္ ပထ၀ီ အဓိကျဖင့္ ဘြဲ႔လြန္ေလ့လာေနသူ Ph.D. ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ပါသည္။